Art. 84 ust. 1 pkt 1 oraz ust. 4 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin /Dz.U. nr 40 poz. 267; zm. Dz.U. 1984 nr 52 poz. 268 i poz. 270; Dz.U. 1986 nr 1 poz. 1; Dz.U. 1989 nr 35 poz. 190 i poz. 192; Dz.U. 1990 nr 10 poz. 58 i poz. 61, nr 36 poz. 206, nr 66 poz. 390, nr 87 poz. 506; Dz.U. 1991 nr 7 poz. 24, nr 80 poz. 350, nr 94 poz. 422, Dz.U. 1992 nr 21 poz. 84, nr 64 poz. 321/ jest niezgodny z art. 1, art. 67 ust. 2 oraz art. 70 ust. 2 pkt 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Zgodnie bowiem z art. 24 w związku z art. 37 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o Trybunale Konstytucyjnym, Trybunał jest właściwy do rozpoznania wniosków dotyczących aktów normatywnych ogłoszonych nie dawniej niż pięć lat przed wniesieniem wniosku. Do aktów normatywnych wydanych po dniu wejścia w życie ustawy z dnia 26 marca 1982 r. o zmianie Konstytucji Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej /Dz.U. nr 11 poz. 83/ a przed wejściem w życie ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o Trybunale Konstytucyjnym /Dz.U. nr 22 z 1985 r. ukazał się 14 maja 1985 r./ termin pięciu lat biegnie od wejścia w życie ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Zagadnienie prawne sprowadza się do interpretacji pojęcia ogłoszenia /bądź uchwalenia/ aktu normatywnego, o których mowa w art. 37 i art. 24 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym przedmiotem oceny Trybunału Konstytucyjnego, co wynika także z art. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, jest norma prawna zawarta w jednostce tekstu prawnego. Ogłoszenie aktu ustawodawczego wyznaczające bieg terminu pięcioletniego dotyczy ogłoszenia badanej jednostki tekstu prawnego, z którego wynika badana norma. Za taką interpretacją aktu ustawodawczego Trybunał Konstytucyjny wypowiedział się już w sprawach U 15/88 i K 13/91.
Dla rozstrzygnięcia pytania o właściwość Trybunału Konstytucyjnego w niniejszej sprawie trzeba więc ustalić, czy norma wynikająca z kwestionowanego art. 84 ust. 1 pkt 1 i ust. 4 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin uległa od czasu jej uchwalenia 14 grudnia 1982 r. nowelizacji w takim czasie, który uzasadniałby właściwość Trybunału. Innymi słowy trzeba ustalić, czy zawarta w tych przepisach norma była już w 1982 r. samodzielną jednostką normatywną, czy też ta jednostka normatywna mogła być dopiero wyinterpretowana także w oparciu o inne przepisy, które następnie uległy zmianie tzn. pierwotnym brzmieniu nadanym ustawą z dnia 14 grudnia 1982 r. Art. 84 stanowił, że prawo do emerytury i renty ulega zawieszeniu w razie wyjazdu rencisty za granicę: na pobyt stały albo na pobyt czasowy, jeżeli trwa on dłużej niż 12 miesięcy, chyba że umowy międzynarodowe stanowią inaczej. Ustęp 2 tego artykułu określał ograniczenie działania przesłanki określonej w ust. 1 pkt 2. Taka budowa badanego przepisu pozwala na zdekodowanie następującej normy prawnej: jeżeli rencista wyjedzie za granicę na pobyt stały albo na pobyt czasowy trwający dłużej niż 12 miesięcy i nie zachodzą okoliczności wymienione w ust. 2 /hipoteza normy/, to prawo do emerytury i renty ulega zawieszeniu /dyspozycja/. Norma prawa takiej treści uległa zmianie przez nowelizację ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin ustawą z dnia 24 maja 1990 r. o zmianie niektórych przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym.
Uległ wówczas skreśleniu pkt 2 ust. 1 i art. 84 i cały ust. 2 tegoż artykułu a w ust. 3 dokonano zmian wynikających z wyżej wskazanych skreśleń. Po tej nowelizacji norma prawna wynikająca z art. 84 ma treść następującą "jeżeli rencista wyjedzie za granicę na pobyt stały prawo do emerytury i renty ulega zawieszeniu".