Art. 1 pkt 4 ustawy z dnia 29 września 1995 r. o zmianie ustawy o rewaloryzacji emerytur i rent, o zasadach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw jest zgodny z art. 1 przepisów konstytucyjnych, utrzymanych w mocy na podstawie art. 77 Ustawy Konstytucyjnej z dnia 17 października 1992 r. o wzajemnych stosunkach między władzą ustawodawczą i wykonawczą Rzeczypospolitej Polskiej oraz o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 84 poz. 426; zm. Dz.U. 1995 nr 38 poz. 184/.
Ocena trafności przyjętych, a tym bardziej proponowanych rozwiązań prawnych nie należy do Trybunału Konstytucyjnego. Obowiązek wyboru najbardziej trafnych rozstrzygnięć spoczywa na parlamencie, który ponosi odpowiedzialność polityczną przed wyborcami za sposób wykorzystywania kompetencji prawotwórczych.
Trybunał Konstytucyjny ogranicza ocenę przyjętych rozwiązań prawnych do zagadnienia respektowania konstytucyjnych granic swobody organów ustawodawczych w stanowieniu prawa. Trybunał Konstytucyjny podtrzymuje stanowisko wyrażone w orzeczeniu z dnia 19 października 1993 r. /K 14/92/, iż prawo do emerytury i renty obejmuje także prawo do jej waloryzacji oraz, że konstytucyjna dyrektywa rozwoju ubezpieczeń społecznych nie wyklucza zmian uprawnień, przewidzianych we wcześniejszych ustawach, pod warunkiem zachowania istoty tych uprawnień. Trybunał Konstytucyjny podtrzymuje stanowisko zawarte w orzeczeniu z dnia 14 marca 1995 r. /K 13/94/, iż "problem dopuszczalności odstępowania w państwie prawa przez ustawodawcę od bardziej korzystnych dla obywateli rozwiązań prawnych towarzyszy niejednokrotnie ustawodawstwu socjalnemu okresu transformacji ustrojowej". Na tym tle Trybunał Konstytucyjny odniósł się do zarzutu o niekorzystnych skutkach nowej regulacji dla sytuacji prawnej emerytów i rencistów.
Trybunał Konstytucyjny podkreśla, że oceny konstytucyjności ustawy z dnia 29 września 1995 r. dokonuje w szczególnej procedurze kontroli prewencyjnej, a więc w momencie, gdy nie mogą być jeszcze znane rzeczywiste skutki wprowadzenia tej ustawy w życie. Nie ulega zaś wątpliwości, że w sytuacjach niejasnych "domniemanie powinno przemawiać na rzecz zgodności rozwiązań ustawowych z konstytucją, zaś obalenie tego domniemania wymaga bezspornego wykazania sprzeczności zachodzącej między ustawą i konstytucją /orzeczenie z dnia 24 maja 1994 r. - K 1/94/. Innymi słowy, ciężar dowodu spoczywa zawsze na tym, kto zarzuca ustawie sprzeczność z Konstytucją.
Podkreślić jeszcze należy, że orzeczenie to zostaje wydane w szczególnej procedurze kontroli uprzedniej. Pełna ocena zgodności z Konstytucją - zarówno art.6 ust. 5 jak i pozostałych przepisów ustawy z dnia 29 września 1995 r. - będzie mogła nastąpić dopiero w toku ewentualnej kontroli następczej, gdy możliwe będzie zbadanie sposobu wejścia w życie tej ustawy, jak też ustalenie następstw jej stosowania wobec obywateli.
Kontrola prewencyjna - dokonywana w innym momencie i w innej procedurze - nie wyklucza bowiem kontroli następczej przeprowadzonej z inicjatywy uprawnionych podmiotów lub z inicjatywy własnej Trybunału Konstytucyjnego /orzeczenie z dnia 12 stycznia 1995 r. - K 12/94/.