1. Art. 4 ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych /Dz.U. nr 105, poz. 509; zm. Dz.U. 1995 nr 86 poz. 433/ rozumiany w ten sposób, że nie przyznaje praw podmiotowych członkom wspólnoty samorządowej, jest zgodny z art. 1, art. 70 ust. 2 oraz art. 73 ust. 1 i 2 Ustawy Konstytucyjnej z dnia 17 października 1992 r., jak również z art. 1, art. 5 oraz art. 6 przepisów konstytucyjnych pozostawionych w mocy na podstawie art. 77 cytowanej Ustawy Konstytucyjnej, art. 39 ust. 2, w części objętej punktami 2), 3) - w zakresie, w jakim wyłącza od uprawnień do dodatku mieszkaniowego podatników podatku rolnego, oraz punktem 4) cytowanej ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. jest niezgodny z art. 1 i art. 67 ust. 2 przepisów konstytucyjnych pozostawionych w mocy na podstawie art. 77 Ustawy Konstytucyjnej z dnia 17 października 1992 r.; w pozostałej części art. 39 ust. 2 nie jest niezgodny z cytowanymi przepisami konstytucyjnymi, 3. art. 45 ust. 1 cytowanej ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. jest zgodny z art. 73 ust. 2 oraz z art. 71 ust. 2 i 3 Ustawy Konstytucyjnej z dnia 17 października 1992 r., jak również nie jest niezgodny z art. 1, art. 5, art. 7 i art. 67 ust. 2 przepisów konstytucyjnych pozostawionych w mocy na podstawie art. 77 cytowanej Ustawy Konstytucyjnej, 4. Art. 45 ust. 2 cytowanej ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. rozumiany jako m.in. nakładający na Sejm obowiązek uwzględniania w ustawach budżetowych kwot gwarantujących pełne dofinansowanie z budżetu Państwa, w formie dotacji celowych, dodatków mieszkaniowych wypłacanych przez organy samorządu terytorialnego, nie jest niezgodny z art. 73 ust. 2 cytowanej Ustawy Konstytucyjnej, 5. Art. 45 ust. 3 cytowanej ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. w tej części, w której dotyczy określenia w drodze rozporządzenia zasad i trybu ustalenia oraz przekazywania gminom z budżetu Państwa dotacji na dofinansowanie dodatków mieszkaniowych jest niezgodny z art. 1 przepisów konstytucyjnych pozostawionych w mocy na podstawie art. 77 Ustawy Konstytucyjnej z dnia 17 października 1992 r. oraz art. 54 ust. 1 i art. 73 ust. 2 tej Ustawy Konstytucyjnej; w pozostałej części art. 45 ust. 3 nie jest niezgodny z Konstytucją, 6. Art. 68 cytowanej ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. nie jest niezgodny z art. 1 przepisów konstytucyjnych pozostawionych w mocy na podstawie art. 77 Ustawy Konstytucyjnej z dnia 17 października 1992 r. A nadto, wobec wycofania wniosków i braku podstaw kontynuowania postępowania z własnej inicjatywy, 7. Umarza postępowanie w sprawie niezgodności z Konstytucją i ustawami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 listopada 1994 r. w sprawie dotacji dla gmin na dofinansowanie wypłat dodatków mieszkaniowych /Dz.U. nr 119 poz. 571 ze zm./.
Należy przede wszystkim przypomnieć, że częścią porządku konstytucyjnego pozostanie nadal art. 79 ust. 5 przepisów konstytucyjnych pozostający w mocy, w brzmieniu: "W trosce o dobro rodziny Rzeczpospolita Polska dąży do poprawy sytuacji mieszkaniowej, a szczególnie budownictwa spółdzielczego oraz dba o racjonalną gospodarkę zasobami mieszkaniowymi". Przepis powyższy powinien być wykładany i stosowany z uwzględnieniem innego konstytucyjnego nakazu adresowanego do państwa i władzy publicznej w ogólności, a to "urzeczywistniania zasad sprawiedliwości społecznej" /art. 1 przepisów konstytucyjnych pozostawionych w mocy/, co oznacza obowiązek szczególnej dbałości o potrzeby mieszkaniowe tych, którzy z niezawinionych przez siebie a najczęściej nieodwracalnych przyczyn nie są w stanie zatroszczyć się o samodzielne zaspokojenie własnych potrzeb mieszkaniowych. Nakazaną przez Konstytucję dbałość wykazał Sejm również podejmując uchwałę z dnia 6 lipca 1995 r. w sprawie polityki mieszkaniowej Państwa w okresie transformacji społeczno-gospodarczej /M.P. nr 35 poz. 412/. Wśród celów i zasad polityki mieszkaniowej umieszczono i takie sformułowanie: "Opłaty za mieszkanie powinny docelowo pokrywać koszty bieżącego utrzymania i zapewniać odpisy na remonty.
Czynsze regulowane powinny więc stopniowo wzrastać do poziomu zapewniającego samofinansowanie gospodarki mieszkaniowej, a jednocześnie rodziny, nie mogące podołać tym wydatkom, powinny otrzymywać dodatki mieszkaniowe uwzględniające wielkość mieszkania i wysokość dochodów gospodarstwa domowego". Dążenie do poprawy, a tym bardziej niepogarszania, sytuacji mieszkaniowej rodzin jest konstytucyjnie nakazanym kierunkiem działań państwa sprawującego władzę publiczną. Skoro samorząd terytorialny wedle art. 5 przepisów konstytucyjnych pozostawionych w mocy ma udział w sprawowaniu władzy /w domyśle - publicznej/, to nie powinno się kwestionować i tego, że z owym udziałem w sprawowaniu władzy łączy się w państwie prawnym obowiązek respektowania konstytucyjnie określonych kierunków działania całej władzy publicznej, wykonywanej zarówno przez organy administracji rządowej, jak przez organy samorządu terytorialnego. Traktowanie zadania publicznego wyznaczonego przez ustawodawcę konstytucyjnego /w art. 79 ust. 5 przepisów konstytucyjnych pozostawionych w mocy/ państwu - stanowiącemu najszerszą, bo powszechną organizację /strukturę/ władzy publicznej - jako adresowanego wyłącznie do administracji rządowej byłoby wyrazem nie mającej oparcia w prawie pozytywnym tendencji do przeciwstawiania gminy - państwu.
Jednorodność zadań publicznych jednostek samorządu terytorialnego i państwa podkreślił TK w uchwale W 10/93 z dnia 27 września 1994 r. - OTK 1994 cz. II poz. 46.
Obowiązek przestrzegania przez gminę kierunku działania wyznaczonego władzy publicznej w art. 79 ust. 5 przepisów konstytucyjnych pozostawionych w mocy nie jest niespójny z konstytucyjną charakterystyką samorządu terytorialnego i jego zadań w ogólności.
Ustawa Konstytucyjna z dnia 17 października 1992 r. stanowi w art. 71, że samorząd terytorialny wykonuje w ramach ustaw istotną część zadań publicznych w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność dla zaspokojenia potrzeb mieszkańców /art. 1 i 2/.