Skarga kasacyjna na postanowienie Izby Skarbowej w Ł. w przedmiocie pozostawienia odwołania bez rozpatrzenia
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Grzegorz Krzymień, po rozpoznaniu w dniu 11 kwietnia 2005 r. na posiedzeniu niejawnym w Wydziale II Izby Finansowej skargi kasacyjnej Bartosza S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 19 marca 2004 r., sygn. akt I SA/Łd 398/03 wydanego w sprawie ze skargi Bartosza S. na postanowienie Izby Skarbowej w Ł. z dnia 20 lutego 2003 r. , (...) w przedmiocie pozostawienia odwołania bez rozpatrzenia p o s t a n a w i a odrzucić skargę kasacyjną.

Uzasadnienie strona 1/2

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 19 marca 2004 r. wydanym w sprawie I SA/Łd 398/03 oddalił skargę Bartosza S. na postanowienie Izby Skarbowej w Ł. w przedmiocie pozostawienia odwołania bez rozpatrzenia. Od wyroku tego reprezentujący skarżącego adwokat wniósł skargę kasacyjną, zarzucając mu "naruszenie przepisów postępowania w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy polegające na przekroczeniu przez Sąd granic swobodnej oceny dowodów, poprzez przyjęcie, iż strona nie uprawdopodobniła, że uchybienie terminu do wniesienia odwołania od decyzji nastąpiło bez jej winy". W uzasadnieniu podniesiono, iż dokonując oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd w sposób dowolny uznał, że niedochowanie terminu do wniesienia odwołania nastąpiło z winy strony. Udowodniona przyczyna niedochowania terminu stanowiła dla skarżącego we wskazanym okresie przeszkodę nie do przezwyciężenia, co winno skutkować uwzględnieniem wniosku o przywrócenie terminu.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Artykuł 176 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/, cytowanej dalej w skrócie jako "p.p.s.a.", wprowadził dwojakiego rodzaju wymagania, którym powinna odpowiadać skarga kasacyjna. Po pierwsze, powinna ona czynić zadość wymaganiom formalnym przepisanym dla pisma w postępowaniu sądowym, wymienionym w art. 46 oraz 47 p.p.s.a. Po drugie, skarga kasacyjna powinna spełniać wymagania szczególne, materialne, właściwe tylko dla niej, a mianowicie powinna zawierać:

1/ oznaczenie zaskarżonego orzeczenia,

2/ wskazanie, czy jest ono zaskarżone w całości, czy w części,

3/ przytoczenie podstaw kasacyjnych,

4/ wniosek o uchylenie lub zmianę orzeczenia,

5/ oznaczenie zakresu żądanego uchylenia lub zmiany.

O ile niespełnienie wymagań wymienionych w pierwszej kolejności, przepisanych dla pism w postępowaniu sądowym, stanowi brak, który może zostać uzupełniony w trybie art. 49 w związku z art. 193 p.p.s.a., o tyle niespełnienie wymagań szczególnych, przewidzianych tylko dla skargi kasacyjnej w art. 176 p.p.s.a. po wyrazie "oraz", nie podlega sanacji. Już na tle art. 393[3] Kpc, w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2000 r., które odpowiadało treści obecnie obowiązującego w sprawach sądowoadministracyjnych art. 176 p.p.s.a., ukształtowało się bogate orzecznictwo Sądu Najwyższego. W orzecznictwie tym podkreślono, że nieusuwalne braki kasacji powodują, iż kasacja dotknięta jest brakiem istotnym i nienaprawialnym w trybie właściwym do usuwania braków formalnych i w związku z tym podlega odrzuceniu a limine jako niedopuszczalna /postanowienia SN: z dnia 6 grudnia 1996 r. II UKN 24/96 - OSNAPU 1997 nr 13 poz. 242; z dnia 11 marca 1997 r. III CKN 13/97 - OSNC 1997 nr 8 poz. 114, z dnia 3 kwietnia 1997 r. I PKN 57/97 - OSNAPU 1997 nr 24 poz. 495; z dnia 7 kwietnia 1997 r. III CKN 29/97 - OSNC 1997 nr 6-7 poz. 96; z dnia 16 października 1997 r. II CKN 404/97 - OSNC 1998 nr 4 poz. 59; z dnia 21 marca 2000 r. II CKN 711/00 - OSNC 2000 nr 7-8 poz. 151/.

Strona 1/2