Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Marek Zirk-Sadowski, , po rozpoznaniu w dniu 29 lipca 2004 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Tadeusza O. od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 listopada 2003r., sygn. akt III SA 635/02 w sprawie ze skargi Tadeusza O. na decyzje Ministra Finansów z dnia 11 lutego 2002 r. w przedmiocie odmowy uchylenia w trybie wznowienia postępowania ostatecznych decyzji Izby Skarbowej w Z. ustalających zryczałtowany podatek dochodowy od przychodów niezaewidencjonowanych 1) za 1996 r. (...) 2) za 1997 r. (...) 3) za 1998 r. (...) p o s t a n a w i a odrzucić skargę kasacyjną.
1 UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 18 listopada 2003 r. Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargi Tadeusza O. na decyzje Ministra Finansów z dnia 11 lutego w przedmiocie odmowy uchylenia w trybie wznowienia postępowania ostatecznych decyzji Izby Skarbowej w Z. ustalających zryczałtowany podatek dochodowy od przychodów niezaewidencjowonanych. W uzasadnieniu wyroku podano m.in., iż według ustaleń dokonanych przez organy podatkowe Strona w latach 1996-1997 osiągała dochody z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej, mimo że zawiadomiła organ właściwy do spraw prowadzenia ewidencji działalności gospodarczej o zaprzestaniu jej wykonywania. Decyzjami z dnia 29 września 2000 r. Izba Skarbowa w Z. utrzymała w mocy decyzje Urzędu Skarbowego w K. ustalające T. O. zryczałtowany podatek dochodowy w wysokości 10.983,60 zł od niezaewidencjonowanego przychodu za 1996 r., w wysokości 6.919,60 zł od przychodu za 1997 r. oraz w wysokości 6.755,60 zł za 1998 r. Wnioskiem z dnia 18 kwietnia 2001 r. podatnik zwrócił się o wznowienie postępowania powołując się na nowe dowody w sprawie. Izba Skarbowa w Z., po wznowieniu postępowań, decyzjami z dnia 30 sierpnia 2001 r. odmówiła uchylenia swoich decyzji ostatecznych z dnia 29 września 2000 r. W wyniku postępowań odwoławczych Minister Finansów decyzjami z dnia 1 lutego 2002 r. utrzymał w mocy decyzje Izby Skarbowej w Z. z dnia 30 sierpnia 2001 r.
Po rozpatrzeniu skargi Strony Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, iż zaskarżone decyzje są zgodne z prawem. Składając wniosek o wznowienie postępowania T. O. powołał się na podstawę wznowienia zawartą w art. 240 par. 1 pkt 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 137/ wskazując na nowe dowody w postaci dwóch dokumentów: zaświadczenia Starostwa Powiatowego w K. z dnia 20 marca 2001 r. o zarejestrowaniu samochodów oraz zaświadczenia PZU z dnia 28 marca 2001 o opłaceniu składki na ubezpieczenie OC. W ocenie Sądu, art. 240 par. 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej wymaga, aby stanowiący podstawę wznowienia postępowania dowód istniał w dniu wydania decyzji i nie był znany organowi, który wydał ostateczną decyzję podatkową.
Strona w złożonej do Naczelnego Sądu Administracyjnego skardze kasacyjnej zarzuciła zaskarżonemu wyrokowi naruszenie przepisów postępowania podatkowego, tj. art. 121 par. 1 i 2, art. 122 w zw. z art. 240 par. 5 pkt 5 Ordynacji podatkowej
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skargę należy odrzucić. Stosownie do art. 174 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/ skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach:
1. naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie,
2. naruszeniu przepisów postępowania jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.
Równocześnie art. 176 powołanej ustawy stanowi, że skarga kasacyjna poza tym, że powinna czynić zadość wymaganiom przypisanym dla pisma w postępowaniu sądowym, zawierać musi przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie. Autor skargi tym samym winien wskazać na konkretne naruszone przez Sąd - skarżonym orzeczeniem - przepisy prawa materialnego wskazując na czym polegała ich błędna wykładnia i niewłaściwe zastosowanie oraz jaka powinna być - zdaniem skarżącego - wykładnia prawidłowa i właściwe zastosowanie. Podobnie przy naruszeniu prawa procesowego należy wskazać przepisy tego prawa naruszone przez Sąd, jeżeli uchybienie im mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Należy podkreślić, iż naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy jako podstawa kasacji dotyczy postępowania sądowoadministracyjnego, a nie postępowania przed organami administracji publicznej. Strona zatem błędnie wskazała, jako podstawę kasacji uchybienia proceduralne organów podatkowych przepisom art. 121 par. 1 i 2, art. 122 w zw. z art. 240 par. 5 pkt 5 Ordynacji podatkowej. Wymaga podkreślenia, że prawidłowe wskazanie podstaw kasacji jest elementem konstrukcyjnym skargi kasacyjnej, właściwym tylko dla niej, i nie ulegającym sanacji. Zgodnie z art. 183 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach kasacji. Władny jest zatem badać sprawę tylko z punktu widzenia podstawy kasacyjnej. Z powyższego wynika, że brak elementów konstrukcyjnych skargi kasacyjnej, takich jak prawidłowe wskazanie jej podstaw, uniemożliwia jej rozpoznanie.
Ponadto należy zauważyć, iż pełnomocnik strony w uzasadnieniu skargi kasacyjnej przytoczył "okoliczności uzasadniające konieczność rozpoznania kasacji". Nie wyjaśnił natomiast, dlaczego uważa, iż Naczelny Sąd Administracyjny wydając zaskarżony wyrok dokonał błędnej wykładni lub niewłaściwie zastosował konkretny przepis prawa materialnego, ewentualnie uchybił przepisom postępowania w sposób mogący mieć wpływ na wynik sprawy.
Z tych też względów należy uznać, że kasacja wniesiona przez stronę skarżącą w przedmiotowej sprawie nie spełnia przesłanek z art. 174 i art. 176 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi i stosownie do art. 178 powołanej ustawy w zw. z art. 101 ustawy Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1271 ze zm./ należało orzec jak w sentencji niniejszego postanowienia.