Zażalenie na postanowienie WSA w Szczecinie w sprawie ze skargi na bezczynność Dyrektora Wojskowego Biura Emerytalnego w S. w przedmiocie wydania decyzji określającej brak obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu świadczeń emerytalnych
Tezy

Wojewódzki Sąd Administracyjny powinien pozostawić wniosek skarżącego o przyznanie prawa pomocy bez rozpoznania, jako że nie został on złożony na urzędowym formularzu /art. 257 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz.U. nr 153 poz. 1270/. Jednakże uchylenie zaskarżonego postanowienia z tej przyczyny nie jest dopuszczalne, gdyż oznaczałoby to naruszenie zakazu orzekania na niekorzyść skarżącego, zawartego w art. 134 par. 2 powołanej ustawy.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 24 września 2004 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej zażalenia Zygmunta P. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 15 kwietnia 2004 r. SAB/Sz 67/00 odmowy przyznania prawa pomocy w sprawie ze skargi Zygmunta P. na bezczynność Dyrektora Wojskowego Biura Emerytalnego w S. w przedmiocie wydania decyzji określającej brak obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu świadczeń emerytalnych postanawia: oddalić zażalenie.

Uzasadnienie

Naczelny Sąd Administracyjny - Ośrodek Zamiejscowy w Szczecinie wyrokiem z dnia 7 grudnia 2000 r. /SAB/Sz 67/00/ oddalił skargę Zygmunta P. na bezczynność Dyrektora Wojskowego Biura Emerytalnego w S. w przedmiocie wydania decyzji określającej brak obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu świadczeń emerytalnych.

W dniu 16 października 2003 r. wpłynęła do Naczelnego Sądu Administracyjnego - Ośrodka Zamiejscowego w Szczecinie skarga Zygmunta P. o wznowienie postępowania sądowego zakończonego wskazanym wyżej wyrokiem.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w S. postanowieniem z dnia 17 marca 2004 r. /SAB/Sz 67/00/ odrzucił skargę Zygmunta P. o wznowienie postępowania sądowego.

Skarżący 5 kwietnia 2004 r. wniósł skargę kasacyjną na powyższe postanowienie i jednocześnie złożył wniosek o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym przez całkowite zwolnienie z obowiązku ponoszenia kosztów i opłat sądowych w sprawie. Wniosek ten nie był złożony na formularzu urzędowym.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie postanowieniem z dnia 15 kwietnia 2004 r. oddalił wniosek o przyznanie Zygmuntowi P. prawa pomocy w postaci zwolnienia od wpisu sądowego należnego od skargi kasacyjnej. Sąd stwierdził, że z uwagi na wysokość osiąganych przez Skarżącego dochodów nie zachodzą przesłanki do uznania, że Zygmunt P. nie jest w stanie ponieść kosztów wymaganych do złożenia przedmiotowej skargi kasacyjnej bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie.

Na powyższe postanowienie Skarżący wniósł zażalenie do Naczelnego Sądu Administracyjnego - błędnie zatytułowane jako sprzeciw - w którym nie zgodził się ze stanowiskiem Sądu Wojewódzkiego i wniósł o jego uchylenie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie. Należy zauważyć, że Sąd Wojewódzki powinien pozostawić wniosek skarżącego o przyznanie prawa pomocy bez rozpoznania, jako że nie został on złożony na urzędowym formularzu /art. 257 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz.U. nr 153 poz. 1270/. Jednakże uchylenie zaskarżonego postanowienia z tej przyczyny nie jest dopuszczalne, gdyż oznaczałoby to naruszenie zakazu orzekania na niekorzyść skarżącego zawartego w art. 134 par. 2 powołanej ustawy. Zażalenie - poza okolicznościami, które dla rozstrzygnięcia kwestii objętej wnioskiem nie mają znaczenia - nie zawiera żadnej rzeczowej argumentacji, która mogłaby podważyć stanowisko Sądu do braku podstaw do przyznania prawa pomocy. Nie można za taką argumentację uznać gołosłownych zarzutów, że powyższe ustalenia są "błędne, bezprawne i bezpodstawne", gdyż wynikają one z odmiennej, niż to przyjął Sąd, oceny przez skarżącego jego sytuacji materialnej. Rzeczonej argumentacji nie mogą też zastąpić insynuacje i inwektywy pod adresem organów administracyjnych.

W ocenie Sądu rozpatrującego niniejsze zażalenie, brak jest jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, że zaskarżone postanowienie narusza prawo, a tylko w takim przypadku zażalenie mogłoby być uwzględnione /art. 174 w związku z art. 197 par. 2 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi/.

Strona 1/1