Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Czesława Socha po rozpoznaniu w dniu 28 czerwca 2004 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi M. M. od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 kwietnia 2004 r. sygn. akt GSK 1/04 w sprawie ze skargi M.M. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w Toruniu z dnia 3 marca 2003 r. nr [...] w przedmiocie uznania zgłoszenia celnego za nieprawidłowe w postępowaniu wznowieniowym postanawia: - odrzucić skargę o wznowienie postępowania -
Wyrokiem z dnia 28 kwietnia 2004 r. o sygnaturze GSK 1/04 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną M. M. od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodka Zamiejscowego w Bydgoszczy z dnia 19 listopada 2003 r. o sygnaturze SA/Bd 1767/03 w sprawie ze skargi M. M. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w Toruniu z dnia 3 marca 2003 r. o nr [...] w przedmiocie uznania zgłoszenia celnego za nieprawidłowe.
Pismem z dnia 17 maja 2004 r. M. M., działając przez pełnomocnika M. W. z Kancelarii Adwokackiej w Toruniu, złożył skargę o wznowienie powyższego postępowania. Powołał się na podstawę wznowienia określoną w art. 273 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270), a więc wykrycie okoliczności faktycznych, które mogły mieć wpływ na wynik sprawy, a z których strona nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu. Chodzi mianowicie o okoliczność ujawnioną w dniu 9 kwietnia 2004 r., a polegającą na braku powiadomienia o rejestracji długu celnego w związku z jego niedopłatą. Konsekwencją powyższego powinno być anulowanie długu celnego. Okoliczności tej nie brano pod uwagę z urzędu przy rozstrzyganiu sprawy przed Naczelnym Sądem Administracyjnym - Ośrodek Zamiejscowy w Bydgoszczy. Naruszony został wobec tego art. 230 § 1 ustawy z 9 stycznia 1997 r. - Kodeks celny (Dz.U. Nr 23, poz. 117 ze zm.) i art. 120 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacji podatkowej (Dz.U. Nr 137, poz. 926 ze zm.) oraz art. 29 ustawy z 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz.U. Nr 74, poz. 368 ze zm.).
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
Zgodnie z art. 270 cytowanej wyżej ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - w przypadkach przewidzianych w dziale VII tej ustawy, można żądać wznowienia postępowania, które zostało zakończone prawomocnym orzeczeniem.
Należy wobec powyższego podkreślić, że w niniejszym postępowaniu chodzi o dwa orzeczenia zakończone prawomocnie. Dotyczy to wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 kwietnia 2004 r. o sygnaturze GSK 1/04 oraz wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodka Zamiejscowego w Bydgoszczy z dnia 19 listopada 2003 r. o sygnaturze SA/Bd 1767/03 podlegającego kontroli na podstawie art. 101 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1271 ze zm.), a nadto o okoliczności podane przez stronę w skardze o wznowienie, ujawnione w dniu 9 kwietnia 2004 r., czyli sprzed wydania wyroku z dnia 28 kwietnia 2004 r. - zaś po wyroku z dnia 19 listopada 2003 r. Oznacza to, że o ile chodzi o wyrok z 28 kwietnia 2004 r. to mogły być powołane w przysługującym środku zaskarżenia; zaś jeśli chodzi o wyrok z 19 listopada 2003 r., to podlega samodzielnej ocenie z następujących powodów.
Skarga o wznowienie postępowania powinna odpowiadać wymaganiom formalnym stawianym pismom strony, określonym w art. 46 cytowanej wyżej ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi oraz zawierać dodatkowe elementy wymienione w art. 279 tej ustawy. Zalicza się do nich: oznaczenie zaskarżonego orzeczenia, podstawę wznowienia i jej uzasadnienie, okoliczności stwierdzające zachowanie terminu do wniesienia skargi oraz żądanie o uchylenie lub zmianę zaskarżonego orzeczenia. Oznacza to, że skarga podlega wstępnemu badaniu pod kątem spełnienia wymagań formalnych. Dostrzeżone braki podlegają uzupełnieniu zgodnie z zasadami określonymi w art. 49 i skutkami tam wskazanymi. Kolejnym etapem jest badanie wstępne określone w art. 280 § 1 ustawy. Chodzi już wówczas o posiedzenie niejawne w zakresie badania jej dopuszczalności. Sąd odrzuca skargę o ile została wniesiona z uchybieniem terminu lub nie jest oparta na przesłankach wymienionych w art. 271-273, gdyż warunkiem możliwości zasadności jej rozpoznania jest spełnienie obu warunków wskazanych w tym przepisie. Brak chociażby jednego z nich powoduje, że merytoryczne rozpoznanie sprawy jest niemożliwe. Na tym etapie jednak nie można badać trafności podstaw wznowienia postępowania. W sytuacji gdy sformułowano podstawę wznowienia w sposób odpowiadający przepisom art. 271-274 powołanej ustawy, ale z uzasadnienia podstawy nie wynika, że one zachodzą, to oznacza brak oparcia skargi na ustawowej podstawie wznowienia.