Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Janusz Zubrzycki (spr.) Sędzia NSA Marek Kołaczek Sędzia WSA (del.) Danuta Oleś po rozpoznaniu w dniu 10 maja 2012 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi Niepublicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej N. z siedzibą w R. (jednostka organizacyjna Niepublicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej N. sp. j. w K.) o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 grudnia 2011 r., sygn. akt I FSK 256/11 oddalającego skargę kasacyjną Niepublicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej N. z siedzibą w R. (jednostka organizacyjna Niepublicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej N. sp. j. w K.) od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 9 listopada 2010 r., sygn. akt I SA/Rz 549/10 w sprawie ze skargi Niepublicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej N. siedzibą w R. (jednostka organizacyjna Niepublicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej N. sp. j. w K.) na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 26 maja 2010 r., nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług postanawia: odrzucić skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia.
Wyrokiem z 21 grudnia 2011 r., sygn. akt I FSK 256/11, Naczelny Sąd Administracyjny, w sprawie ze skargi kasacyjnej Ministra Finansów, uchylił wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z 9 listopada 2010 r., sygn. akt I SA/Rz 549/10, w trybie art. 188 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej "P.p.s.a.") i oddalił skargę Niepublicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej N. z siedzibą w R. (jednostki organizacyjnej Niepublicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej N. Spółka jawna w K.) na interpretację indywidualną Ministra Finansów z 26 maja
2010 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług, zasądzając na rzecz organu podatkowego koszty postępowania kasacyjnego.
Pismem z 14 lutego 2012 r. strona złożyła skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem powyższego wyroku, wnosząc o stwierdzenie jego niezgodności z art. 9, art. 10 i art. 132 ust. 1 pkt b Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L Nr 347 poz. 1 ze zm., dalej "Dyrektywa 2006/112/WE") i zasądzenie na rzecz strony skarżącej kosztów postępowania według norm przepisanych.
W uzasadnieniu pisma strona przedstawiła argumentację w zakresie wykładni przepisów unijnych i ich zastosowania w jej sytuacji prawnej wskazując, że Naczelny Sąd Administracyjny w zaskarżonym wyroku rażąco naruszył normy prawa UE, odmawiając samodzielności stronie skarżącej na gruncie podatku VAT.
Jednocześnie strona skarżąca wskazując, że jeżeli Naczelny Sąd Administracyjny nie stwierdzi rażącego naruszenia art. 9 i art. 10 Dyrektywy 2006/112/WE, wniosła o:
- zawieszenie postępowania i wystąpienie z pytaniem prejudycjalnym do TSUE w zakresie wykładni art. 17 ust. 2 i 6 VI Dyrektywy oraz art. 132 ust. 1 lit. b Dyrektywy 2006/112/WE, ewentualnie
- uchylenie skarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, o ile w sprawie wystąpiły zarzucane w skardze uchybienia przepisom postępowania.
Autor skargi wyraził stanowisko, że art. 285a § 3 P.p.s.a., dający prawo żądania stwierdzenia niezgodności z prawem orzeczenia NSA, w sytuacji gdy orzeczenie to rażąco narusza normy prawa Unii Europejskiej, zobowiązuje Naczelny Sąd Administracyjny do badania z urzędu, czy stosowane przepisy prawa krajowego leżą w zakresie prawa unijnego i czy mogą to ostatnie naruszać. W tym zakresie - w ocenie strony - ustawodawca odstępuje od wymogu poniesienia szkody, a tym samym uznaje, że rażące naruszenie norm prawa UE powoduje szkodę, o której mowa w art. 285a § 3 P.p.s.a. Zdaniem skarżącej istotę szkody oddaje wyrok Sądu Najwyższego - Sądu Dyscyplinarnego z 5 czerwca 2002 r., SNO 11/02, w którym wskazano, że argument nieponiesienia przez strony szkody (szkoda jednostki) jest argumentem słabszym od argumentu wypływającego z potrzeby poszanowania interesu publicznego - dobra wspólnego, które wyraża się, między innymi, w wiarygodności funkcjonowania organów wymiaru sprawiedliwości oraz w pewności wypełniania przez sędziów obowiązków zgodnie z rotą ślubowania.