Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Izabela Najda-Ossowska (spr.) Sędzia NSA Marek Kołaczek Sędzia WSA del. Małgorzata Fita po rozpoznaniu w dniu 29 maja 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi S. K. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 1 grudnia 2016 r., sygn. akt I FSK 219/15, oddalającego skargę kasacyjną S. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 10 września 2014 r., sygn. akt I SA/Kr 907/14 w sprawie ze skargi S. K. na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 19 lutego 2014 r., nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług postanawia: 1. odrzucić skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku; 2. zwrócić S. K. z kasy Naczelnego Sądu Administracyjnego kwotę 200 (słownie: dwieście) złotych uiszczoną tytułem opłaty stałej od skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia.
1. Wyrokiem z dnia 1 grudnia 2016 r., sygn. akt I FSK 219/15, Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną S. K. (dalej: skarżący) od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 10 września 2014 r., sygn. akt I SA/Kr 907/14 oddalającego skargę na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 19 lutego 2014 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług.
2. Pismem z 26 października 2017 r. skarżący wniósł skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem wskazanego wyżej wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 1 grudnia 2016 r., domagając się stwierdzenia niezgodności przedmiotowego orzeczenia z art. 1, art. 132 ust. 1 lit. b Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U.UE.L.2006.347.1 z dnia 11 grudnia 2006 r., dalej: Dyrektywa 2006/112/WE) oraz art. 10, art. 34, art. 234 Traktatu Wspólnoty Europejskiej powodujące znaczną szkodę dla realizacji ochrony życia obywateli EWG i zasądzenia na rzecz skarżącego kosztów postępowania według norm przepisanych.
3. Skarżący wskazał również na zasadność zawieszenia postępowania i wystąpienia z pytaniem prejudycjalnym do TSUE w kwestiach: a) czy przepisy Dyrektywy 2006/112/WE oraz inne przepisy EWG uprawniają organy podatkowe i sądy krajowe do orzekania, iż podstawowe zasady podatku od wartości dodanej takie, jak między innymi zasada opodatkowania konsumpcji, zasada neutralności mogą być zmieniane w drodze orzeczeń organów podatkowych lub sądowych; b) czy art. 132 ust. 1 lit. b Dyrektywy 2006/112/WE, wyłącza neutralność podatnika świadczącego opiekę o której mowa w tym przepisie; c) czy interesem publicznym w rozumieniu art. 132 ust. 1 lit. b Dyrektywy 2006/112/WE wyłącza neutralność podatnika świadczącego opiekę, o której mowa w tym przepisie; c) czy interesem publicznym w rozumieniu art. 132 ust. 1 lit. b Dyrektywy 2006/112/WE jest by konsument płacił podatek od wartości dodanej w cenie netto świadczonej usługi, czy by skarb państwa odnosił korzyści z tego zwolnienia.
4. W odpowiedzi na skargę organ wniósł o odrzucenie skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia na podstawie art. 285f § 3 i art. 285h ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1369, dalej: ustawa p.p.s.a.), ewentualnie o oddalenie skargi na podstawie art. 285k § 1 ustawy p.p.s.a., a także zasądzenie zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych i rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym z uwagi na istniejące podstawy do odrzucenia skargi tudzież brak ważnych względów przemawiających za wyznaczeniem rozprawy.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
5. Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 1 grudnia 2016 r., w sprawie I FSK 219/11, podlega odrzuceniu.
6. Zgodnie art. 285a § 1 ustawy p.p.s.a. skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia przysługuje od prawomocnego orzeczenia wojewódzkiego sądu administracyjnego, gdy przez jego wydanie została stronie wyrządzona szkoda, a zmiana lub uchylenie orzeczenia w drodze innych przysługujących stronie środków prawnych nie było i nie jest możliwe; z kolei od orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego skarga nie przysługuje, z wyjątkiem gdy niezgodność z prawem wynika z rażącego naruszenia norm prawa Unii Europejskiej (§ 3). Przepis ten stanowi więc podstawę prawną do rozpatrywania przedmiotowego wniosku w sprawie.