Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA: Marek Kołaczek, Sędzia NSA: Janusz Zubrzycki, Sędzia NSA: Grażyna Jarmasz (sprawozdawca), , po rozpoznaniu w dniu 22 lutego 2012 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi N. w L. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 marca 2011 r., sygn. akt I FNP 1/11 w sprawie ze skargi N. w L. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 9 listopada 2009 r., sygn. akt I SA/Wr 1452/09 odrzucającego skargę N. w L. na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 24 czerwca 2009 r., nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług postanawia odrzucić skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia.
Postanowieniem z dnia 18 marca 2011 r., sygn. akt I FNP 1/11, Naczelny Sąd Administracyjny odrzucił złożoną przez N. w L. skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 9 listopada 2009 r., sygn. akt I SA/Wr 1452/09, odrzucającego skargę tegoż podmiotu na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 24 czerwca 2009 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług. Przyczyną podjęcia takiego rozstrzygnięcia było niespełnienie wymogów formalnych, które dla środka prawnego, jakim jest skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, stawia art. 285e § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej P.p.s.a.) - zaznaczono, że pismo strony nie spełnia wymogów przewidzianych w pkt 1-4 i 6 tego przepisu, co skutkowało koniecznością odrzucenia skargi na podstawie art. 285h § 1 P.p.s.a.
Pismem z 31 marca 2011 r. strona złożyła skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem powyższego postanowienia, wnosząc o stwierdzenie jego niezgodności z art. 9, art. 10 i art. 132 ust. 1 pkt b Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L Nr 347 poz. 1 ze zm., dalej Dyrektywa 112) i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.
W uzasadnieniu pisma strona przedstawiła argumentację w zakresie wykładni przepisów unijnych i ich zastosowania w jej sytuacji prawnej wskazując, że Naczelny Sąd Administracyjny w zaskarżonym postanowieniu rażąco naruszył normy prawa UE odmawiając samodzielności stronie skarżącej na gruncie podatku VAT. Orzeczenie to powoduje, że skarżąca jest zmuszona do płacenia podatku VAT nienależnego przy zakupie towarów i usług ściśle związanych ze świadczeniem na rzecz NFZ, bez prawa domagania się zwrotu nienależnie zapłaconego podatku VAT, ze względu na brak - w ocenie organów i sądów administracyjnych - osobowości prawnopodatkowej w podatku VAT.
Nadto zdaniem strony Naczelny Sąd Administracyjny jest zgodnie z art. 234 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską zobowiązany spełnić żądanie skarżącej i wystąpić z pytaniem prejudycjalnych do ETS w zakresie wykładni art. 9 i art. 10 Dyrektywy 112.
Autor skargi wyraził stanowisko, że art. 285a § 3 P.p.s.a., dający prawo żądania stwierdzenia niezgodności z prawem orzeczenia NSA w sytuacji, gdy orzeczenie to rażąco narusza normy prawa Unii Europejskiej, zobowiązuje Naczelny Sąd Administracyjny do badania z urzędu, czy stosowane przepisy prawa krajowego leżą w zakresie prawa unijnego i czy mogą to ostatnie naruszać. W tym zakresie w ocenie strony ustawodawca odstępuje od wymogu poniesienia szkody, a tym samym uznaje, że rażące naruszenie norm prawa UE powoduje szkodę, o której mowa w art. 285a § 3 P.p.s.a. Zdaniem skarżącej istotę szkody oddaje wyrok Sądu Najwyższego - Sądu Dyscyplinarnego z 5 czerwca 2002 r., SNO 11/02, w którym wskazano, że argument nieponiesienia przez strony szkody (szkoda jednostki) jest argumentem słabszym od argumentu wypływającego z potrzeby poszanowania interesu publicznego - dobra wspólnego, które wyraża się, między innymi, w wiarygodności funkcjonowania organów wymiaru sprawiedliwości oraz w pewności wypełniania przez sędziów obowiązków zgodnie z rotą ślubowania.