Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący : Sędzia NSA Barbara Wasilewska po rozpoznaniu w dniu 25 listopada 2009 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej zażalenia T. P. na postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 września 2009 r. w przedmiocie oddalenia skargi przewlekłość postępowania przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Kielcach w sprawie ze skargi T. P. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w K. z dnia 15 listopada 2005 r. nr [...] w przedmiocie podatku akcyzowego postanawia odrzucić zażalenie.
W niniejszej sprawie Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 23 września 2009 r. sygn. akt I FPP 3/09 oddalił skargę T. P. na przewlekłość postępowania wpadkowego w przedmiocie kosztów przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Kielcach, sygn. akt I SA/Ke 292/07.
W skierowanym do tut. Sądu piśmie z dnia 15 października 2009 r., dotyczącym sprawy I FPP 3/09, które wpłynęło 20 października 2009 r. Skarżący zakwestionował słuszność tego rozstrzygnięcia. Przede wszystkim poddawał w wątpliwość to, że Sąd wydając przedmiotowe postanowienie obiektywnie ocenił wszelkie okoliczności sprawy. Ponadto podnosił, że wbrew twierdzeniu Sądu w przedmiotowym postępowaniu przed WSA w Kielcach nastąpiła przewlekłość. Przy czym, nie została ona spowodowana działaniem samego Skarżącego, lecz niewłaściwym postępowaniem Sądu I Instancji m.in. pomyłkami w adresach korespondencji, w personaliach adresatów, czy też w sygnaturach akt i treści korespondencji. Wskazał również na: błędne decyzje procesowe i nie stosowanie prawa tj. art. 224 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) - powołanej dalej jako "P.p.s.a." oraz art. 6 i 7 tej ustawy, nieprecyzyjne uzasadnienia, żądanie opłat nienależnych niezgodnie z art. 222 P.p.s.a. oraz pobieranie opłat od zażaleń - niezgodnie z § 2 w zw. z § 1 art. 227 P.p.s.a.
W oparciu o powyższe powody Skarżący wniósł o uznanie przedmiotowej sprawy za przewlekłą i żądał rekompensaty w kwocie pięciu tysięcy złotych.
Do przedmiotowego pisma, w związku podniesioną tam argumentacją Skarżący dołączył dwa załączniki w postaci kserokopii pisma z 18 grudnia 2007 r. oraz zażalenia z 29 czerwca 2008 r.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Na wstępie należy wskazać, że treść złożonego przez Skarżącego pisma powoduje, iż należy je traktować jako środek zaskarżenia skierowany w związku z postanowieniem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 września 2009 r. wydanym pod sygnaturą I FPP 3/09, oddalającym jego skargę na przewlekłość postępowania. W szczególności przemawia za tym to, że zostało ono wniesione do tej właśnie sprawy, zawierając jej sygnaturę. Jednocześnie, w jego meritum sformułowano zarzuty pod adresem przedmiotowego rozstrzygnięcia wyrażające się w stwierdzeniach o braku obiektywizmu ze strony Sądu w ocenie okoliczności sprawy, której dotyczyła skarga oraz wskazujące na błędy Sądu w ustaleniach faktycznych. Ponadto uznać należy, iż argumenty w zakresie przewlekłości postępowania stanowiły potwierdzenie stanowiska zajętego już w skardze. Tak samo jak żądanie stwierdzenia przewlekłości i rekompensaty.
Powyższe powody stały się przyczynkiem do potraktowania pisma Skarżącego jako zażalenia od przedmiotowego postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego. Ustawa z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz.U. Nr 179, poz. 1843 ze zm.) - powołana dalej jako "ustawa o skardze na przewlekłość postępowania", nie przewiduje żadnego środka zaskarżenia w odniesieniu do tego rodzaju rozstrzygnięcia. Nie przewiduje tego również żaden przepis ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, w szczególności nie zostało ono wymienione w art. 194 § 1 P.p.s.a. zawierającym katalog orzeczeń od których przysługuje zażalenie. Postępowanie w przedmiocie skargi na przewlekłość postępowania ma więc charakter jednoinstancyjny. Wykluczone jest, tym samym wniesienie zażalenia na orzeczenie Sądu zapadłe w wyniku rozpoznania skargi. Podobnie wypowiedział się Sąd Najwyższy w mającej moc zasady prawnej uchwale z dnia 23 marca 2006 r., sygn. akt III SPZP 3/05 stwierdzając, że na postanowienie w przedmiocie przewlekłości postępowania cywilnego zażalenie nie przysługuje. Sąd Najwyższy argumentował, że "Wykładnia systemowa prowadzi zatem do wniosku, że skoro ustawa o skardze powołuje instytucję prawną w postaci skargi na przewlekłość postępowania odnoszącą się do wszystkich postępowań sądowych i egzekucyjnych, a wolą ustawodawcy miałaby być możliwość zaskarżalności postanowień zapadłych w przedmiocie skargi, to powinien on przewidzieć środki proceduralne temu służące we wszystkich tych rodzajach postępowań. Skoro zaś tego nie uczynił, to oznacza to, że przyjął model jednoinstancyjnego rozpoznania skargi na przewlekłość."
Z tych też względów, na podstawie art. 178 w zw. z 180 i art. 197 § 1 i 2 P.p.s.a. oraz w zw. z art. 8 ust. 2 ustawy o skardze na przewlekłość postępowania - należało zażalenie, jako niedopuszczalne - odrzucić.