Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA: Grażyna Jarmasz, Sędzia NSA: Maria Dożynkiewicz (sprawozdawca), Sędzia NSA Marek Kołaczek, po rozpoznaniu w dniu 29 maja 2013 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi B. G. na przewlekłość postępowania przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Białymstoku w sprawie o sygn. akt I SA/Bk 325/12 w sprawie ze skargi B. G. na decyzję Izby Skarbowej w B. z dnia 10 kwietnia 2002 r. nr ... w przedmiocie podatku od towarów i usług za grudzień 1998 r. postanawia: 1) stwierdzić, że w postępowaniu, którego skarga dotyczy, nastąpiła przewlekłość postępowania, 2) przyznać B. G. od Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku sumę pieniężną w kwocie 2000 (słownie: dwa tysiące) złotych, 3) zwrócić B. G. opłatę uiszczoną tytułem wpisu od skargi na przewlekłość postępowania w kwocie 100 (słownie: sto) złotych z Kasy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku.
1. W skardze na przewlekłość postępowania z 15 grudnia 2012 r. B. G. wniósł o stwierdzenie, że w postępowaniu przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Białymstoku w sprawie o sygn. akt I SA/Bk 325/12 (poprzednia sygn. akt I SA/Bk 654/02) nastąpiło naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki i o przyznanie z tego tytułu sumy pieniężnej w wysokości 20000 zł od Skarbu Państwa. Wpis od skargi na przewlekłość postępowania uiszczono 15 kwietnia 2013 r.
Skarżący podniósł, że postępowanie sądowe zostało zawieszone w 2002 r., a podjęte dopiero w 2012 r., co jego zdaniem stanowi o ewidentnej przewlekłości postępowania. Skarżący wskazał też, że podjęcie postępowania nastąpiło, mimo że okoliczność, z powodu której było zawieszone, i tak nie zaszła. Nie została bowiem rozstrzygnięta sprawa karna, a nawet nie doszło do odczytania aktu oskarżenia.
2. Z akt sprawy I SA/Bk 325/12 (I SA/Bk 654/02) wynika, że skarga B. G. na decyzję Izby Skarbowej w B. z 10 kwietnia 2002 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za grudzień 1998 r. wpłynęła do Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodka Zamiejscowego w Białymstoku 10 maja 2002 r. Na rozprawie 17 grudnia 2002 r. Sąd ten na mocy art. 177 § 1 pkt 4 Kodeksu postępowania cywilnego w związku z art. 59 ustawy z 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz. U. nr 74, poz. 368 ze zm.) zawiesił z urzędu postępowanie w sprawie, bowiem uznał, że wynik toczącego się m.in. wobec skarżącego postępowania karnego dotyczącego wyłudzenia podatku VAT może wywrzeć wpływ na rozstrzygnięcie tej sprawy. W trakcie zawieszenia postępowania Sąd zwracał się do Sądu Rejonowego W. o udzielenie informacji co do toku postępowania w sprawie karnej. Na tę okoliczność sporządzano notatki urzędowe w dniach: 26.01.2005 r., 10.10.2005 r., 21.02.2006 r., 13.12.2007 r., 23.05.2008 r., 20.11.2008 r., 16.06.2009 r., 14.06.2010 r., 02.07.2010 r., 16.11.2010 r., 26.09.2011 r., 20.12.2011 r., 16.01.2012 r., 15.03.2012 r. 17.05.2012 r., 03.07.2012 r., 05.10.2012 r. Z notatki urzędowej z 10 października 2005 r. wynika między innymi, że akt oskarżenia skierowany jest przeciwko większej liczbie osób, dlatego też przewiduje się, że zakończenie tej sprawy nie nastąpi szybko. Ponadto z notatek urzędowych wynika, że przedmiotowa sprawa karna znajduje się obecnie w fazie sporu o właściwość, natomiast z notatki z 20 grudnia 2011 r. wynika, że sprawa karna została umorzona (nieprawomocnie) wobec m.in. B. G. 7 grudnia 2011 r.
Postanowieniem z 8 października 2012 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku podjął zawieszone postępowanie, a następnie wyznaczył termin rozprawy na 21 listopada 2012 r. Na prośbę skarżącego rozprawa została odroczona, a po rozprawie 21 grudnia 2012 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku wydał wyrok w sprawie I SA/Bk 325/12.
3. W piśmie z 9 stycznia 2013 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny przedstawił swoje stanowisko co do przewlekłości postępowania, z którego wynika, że podjęcie postępowania było spowodowane tym, że trudno jest przewidzieć termin zakończenia sprawy karnej, istnieje także prawdopodobieństwo przedawnienia karalności czynów, o popełnienie których oskarżono między innymi skarżącego.