Naczelny Sąd Administracyjny w składzie Sędzia NSA Barbara Wasilewska po rozpoznaniu w dniu 13 grudnia 2012 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej M. P. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 22 sierpnia 2012 r., sygn. akt I SAB/Gd 9/12 odrzucającego skargę M. P. na bezczynność Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w G. w przedmiocie zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym postanawia uchylić zaskarżone postanowienie.
Postanowieniem z dnia 22 sierpnia 2012 r., sygn. akt I SAB/Gd 9/12, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku odrzucił skargę M. P. na bezczynność Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w G. w przedmiocie zwrotu nadwyżki podatku VAT naliczonego nad należnym.
Sąd I instancji wskazał, że w przypadku skargi na bezczynność organu podatkowego środkiem zaskarżenia jest ponaglenie przewidziane w art. 141 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749). Zgodnie z § 1 pkt 1 powołanego przepisu, w przypadku niezałatwienia sprawy w terminie przysługuje stronie ponaglenie do organu podatkowego wyższego stopnia. Jednakże wskazana ustawa nie przewiduje od wydanego w następstwie rozpoznania ponaglenia rozstrzygnięcia żadnego środka odwoławczego. Zdaniem Sądu, w konsekwencji, wniesienie skargi na to rozstrzygnięcie winno być poprzedzone wezwaniem na piśmie właściwego organu do usunięcia naruszenia prawa. Taka czynność została w sprawie podjęta, jednakże nieskutecznie, z uwagi na przekroczenie terminu do jej wniesienia - określonego w art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r. poz. 270), zwanej dalej w skrócie "P.p.s.a.". Z uwagi na powyższe Sąd I instancji uznał, że zaszły podstawy z art. 58 § 1 pkt 6 P.p.s.a. do odrzucenia skargi na bezczynność.
We wniesionej skardze kasacyjnej pełnomocnik strony skarżącej zarzucił powyższemu orzeczeniu naruszenie przepisów postępowania, poprzez:
1. Niewłaściwe zastosowanie art. 58 § 1 pkt 6 P.p.s.a. w związku z art. 52 § 3 P.p.s.a. przez odrzucenie skargi, w sytuacji gdy nie zaistniały podstawy do wydania takiego orzeczenia, zaś prawidłowe rozumienie ww. przepisów nie pozwoliłoby Sądowi I Instancji skargi odrzucić,
2. Naruszenie art. 3 § 2 pkt 8 P.p.s.a., art. 52 § 2 i 3 P.p.s.a. w związku art. 141 § 1 Ordynacji podatkowej przez uznanie, że warunkiem koniecznym wniesienia skargi na bezczynność organu podatkowego do sądu jest uprzednie wezwanie na piśmie właściwego organu do usunięcia naruszenia prawa, podczas gdy warunek wyczerpania środków zaskarżenia przed wniesieniem skargi, spełniony zostaje przez złożenie środka odwoławczego do organu wyższego stopnia na niezałatwienie sprawy w terminie, w trybie art. 141 § 1, tj. ponaglenia, a nie przez złożenie wezwania do usunięcia naruszenia prawa kierowanego do organu pozostającego w bezczynności. Prawidłowe rozumienie powyższych przepisów skutkowałoby uznaniem skargi za uzasadnioną.
W oparciu o powyższe zarzuty wniesiono o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i przekazanie sprawy i do ponownego rozpoznania - przy uwzględnieniu kosztów postępowania kasacyjnego, jako części kosztów procesu (art. 185 P.p.s.a.).
W uzasadnieniu autor skargi kasacyjnej powołał się na stanowisko wyrażone w wyroku NSA z dnia 11 lutego 2010 r., sygn. akt II OSK 128/10 oraz wyroku WSA w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 26 stycznia 2011 r., sygn. akt I SAB/Go 39/10, wskazując, że wystarczającym środkiem zaskarżenia w rozumieniu art. 52 § 1 i 2 P.p.s.a.. było złożenie przez stronę skarżącą ponaglenia oraz otrzymanie rozstrzygnięcia w tym przedmiocie.