Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Marek Zirk-Sadowski, po rozpoznaniu w dniu 25 lutego 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej P. B. sp. z o. o. z siedzibą w L. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 października 2014 r. sygn. akt III SA/Wa 2935/14 odrzucającego skargę P. B. sp. z o. o. z siedzibą w L. na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego W. z dnia 11 czerwca 2014 r. nr [...] w przedmiocie przedłużenia terminu zakończenia kontroli podatkowej postanawia: oddalić skargę kasacyjną.
Zaskarżonym postanowieniem z 16 października 2014 r., III SA/Wa 2935/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę P. B. sp. z o.o. z siedzibą w L. na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego W. z 11 czerwca 2014 r., stosownie do art. 58 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sadami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej Ppsa).
Sąd uznał, że zaskarżone postanowienie, wydane na podstawie art. 284b § 2 Ordynacji podatkowej, stanowiące o przedłużeniu terminu zakończenia kontroli podatkowej, nie jest orzeczeniem podlegającym kognicji sądów administracyjnych, w szczególności w świetle art. 3 § 2 pkt 4 Ppsa.
W skardze kasacyjnej od ww. postanowienia Sądu pierwszej instancji wniesiono o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Spółka żądanie to oparła na zarzutach naruszenia:
- art. 3 § 2 pkt 4 Ppsa poprzez uznanie, że zaskarżone postanowienie organu podatkowego nie spełnia kryterium, o którym mowa w tym przepisie,
- art. 58 § 1 pkt 1 Ppsa poprzez odrzucenie skargi, mimo że sprawa należy do właściwości sądu administracyjnego i przepis ten nie znajdował zastosowania.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
Odnośnie do możliwości zaskarżania postanowień wydanych w trybie art. 284b § 2 Ordynacji podatkowej (w przedmiocie przedłużenia terminu zakończenia kontroli podatkowej) Sąd odwoławczy wypowiadał się już niejednokrotnie, prezentując jednolite stanowisko, że postanowienia takie nie podlegają odrębnej kognicji sądów administracyjnych, w szczególności na podstawie art. 3 § 2 pkt 4 Ppsa; skarga na takie orzeczenie podlega odrzuceniu zgodnie z art. 58 § 1 pkt 1 ww. ustawy (por. np. postanowienia NSA: z 8 września 2014 r., I FSK 1390/14; z 25 września 2014 r., I FSK 1527/14; z 22 października 2014 r., I FSK 1561/14; z 6 listopada 2014 r., I FSK 1677/14; z 21 listopada 2014 r., I FSK 1638/14, CBOSA). Postanowienie o ww. przedmiocie ma bowiem charakter procesowy (oddziałując bezpośrednio jedynie na przebieg kontroli podatkowej), a nie materialnoprawny, czego wymaga ww. przepis kompetencyjny (art. 3 § 2 pkt 4 Ppsa).
Pogląd powyższy podziela w całej rozciągłości skład orzekający w sprawie niniejszej. W rezultacie skarga kasacyjna, jako oparta na stanowisku przeciwnym, nie może odnieść pożądanego skutku. Mając przy tym na względzie zwięzłość wywodu (art. 141 § 4 w zw. z art. 193 Ppsa) i okoliczność zastępowania strony przez profesjonalnego pełnomocnika ograniczyć się można zasadniczo do odesłania do treści uzasadnień ww. orzeczeń, skoro omówiono w nich wyczerpująco argumenty przedstawione również w obecnie rozpoznawanej skardze kasacyjnej.
W tym miejscu wystarczy podkreślić, że nie znajduje w związku z przyjętym poglądem uzasadnienia eksponowana przez stronę skarżącą obawa pozbawienia jej ochrony sądowej przed ewentualnymi nadużyciami ze strony organu w zakresie przedłużania kontroli podatkowej (s. 3 i n. skargi kasacyjnej). Na środki prawne efektywnej kontroli w powyższym kontekście wskazał nie tylko Sąd odwoławczy w przywołanej linii orzeczniczej, ale też sam organ w zaskarżonym postanowieniu (k. 6 akt adm.), pouczając o możliwości złożenia przez stronę ponaglenia do organu podatkowego wyższego stopnia (art. 141 § 1 w zw. z art. 292 Ordynacji podatkowej), co z kolei otwiera drogę do wystąpienia do sądu administracyjnego ze skargą na podstawie art. 3 § 2 pkt 8 Ppsa.
Z tych powodów postanowiono jak w sentencji, stosownie do art. 184 Ppsa.