Naczelny Sąd Administracyjny w składzie Sędzia NSA Barbara Wasilewska po rozpoznaniu w dniu 25 maja 2010 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej P. S.A. w B. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 11 stycznia 2010 r., sygn. akt I SA/Wr 1802/09, odrzucające skargę P. S.A. w B. na Naczelnika Urzędu Skarbowego we W. w przedmiocie niewykonania wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 3 kwietnia 2007 r., sygn. akt I SA/Wr 324/06, postanawia oddalić skargę kasacyjną.
Postanowieniem z 11 stycznia 2010 r., sygn. akt I SA/Wr 1802/09, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu odrzucił skargę P. .A. w B. na Naczelnika Urzędu Skarbowego we W., w przedmiocie niewykonania wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 3 kwietnia 2007 r., sygn. akt I SA/Wr 324/06.
Sąd pierwszej instancji zauważył, że warunkiem koniecznym wniesienia skargi w trybie art. 154 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. 2002 r. nr 153, poz. 1270 ze zm.) (dalej: u.p.p.s.a.) jest wezwanie do wykonania wyroku organu będącego właściwym w świetle orzeczenia Sądu. W sprawie zaś skarga została wniesiona na Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego, co do którego nie odnosił się wyrok, którego niewykonanie było przedmiotem skargi. Okoliczność, że nie był on stroną postępowania sądowoadministracyjnego, w którym zapadł przedmiotowy wyrok, uniemożliwiało skuteczne zarzucanie temu organowi niewykonanie orzeczenia zapadłego w sprawie. Skutkowało to niespełnieniem przez stronę przesłanki skutecznego wniesienia skargi.
W skardze kasacyjnej pełnomocnik skarżącego zaskarżył powyższe postanowienie w całości.
Środek zaskarżenia oparł na naruszeniu przepisów, mających wpływ na wynik sprawy, tj.:
1) art. 154 § 1 u.p.p.s.a. w zw. z art. 25 ust. 1 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej oraz art. 77 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. Nr 137, poz. 926 z późn. zm.) (dalej: O.p.) w zw. z art. 170 u.p.p.s.a. przez przyjęcie, że w stanie faktycznym sprawy do wykonania wyroku był jedynie obowiązany organ kontroli skarbowej nie zaś również właściwy organ podatkowy reprezentujący Skarb Państwa, który stał się wierzycielem obowiązków wynikających z tej decyzji, co miało istotny wpływ na wynik sprawy;
2) art. 141 § 4 u.p.p.s.a. w zw. z art. 166 u.p.p.s.a. przez pominięcie w uzasadnieniu opisu stanu sprawy, co miało istotny wpływ na wynik sprawy, w efekcie doprowadzając do odrzucenia skargi i ograniczając prawo strony do kontroli instancyjnej zapadłego rozstrzygnięcia;
3) art. 134 § 1 w zw. z art. 3 § pkt 8 w kognicji z pkt 4 u.p.p.s.a. oraz art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. nr 153, poz. 1269) (dalej: P.u.s.a.) przez zaniechanie kontroli działania administracji pod względem zgodności z prawem w granicach sprawy administracyjnej;
4) art. 58 § 1 pkt 6 u.p.p.s.a. w zw. z art. 25 ust. 1 ustawy o kontroli skarbowej oraz art. 77 § 1 pkt 1 O.p. przez przyjęcie, że strona wezwała do wykonania wyroku organ niewłaściwy, a tym samym w sposób nieskuteczny wniosła skargę, co było przyczyną odrzucenia wniosku strony;
5) art. 58 § 1 pkt 6 w zw. z art. 151 u.p.p.s.a. oraz art. 45 ust. 1 w zw. z art. 184 zd. 1 Konstytucji RP, przez ograniczenie prawa strony do sądu i uzyskania przez nią merytorycznego rozstrzygnięcia.
Wskazując na powyższe podstawy pełnomocnik podatnika wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia oraz zasądzenie kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.