Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Juliusz Antosik, , , po rozpoznaniu w dniu 10 marca 2006 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej zażalenia G. R. na postanowienie zawarte w pkt II wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 24 sierpnia 2004 r., sygn. akt I SA/Wr 3285/02 w przedmiocie zwrotu kosztów postępowania w sprawie ze skargi G. R. na decyzje Izby Skarbowej we Wrocławiu z dnia 9 sierpnia 2002 r. nr od [...] do [...] w przedmiocie orzeczenia o odpowiedzialności osób trzecich za zobowiązania podatkowe spółki w podatku od towarów i usług za kwiecień 1998 r. oraz za styczeń i luty 1999 r. p o s t a n a w i a uchylić zaskarżone postanowienie i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w dniu 24 sierpnia 2004 r. wydał wyrok o sygn. akt I SA/Wr 3285/02, uchylający zaskarżone przez G. R. decyzje Izby Skarbowej we Wrocławiu z dnia 9 sierpnia 2004 r. o numerach od [...] do [...], zasądzając jednocześnie postanowieniem wyrażonym w pkt 2 wyroku od Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu na rzecz skarżącego kwotę 5.056,70 zł, tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Skarżący reprezentowany przez radcę prawnego, wniósł zażalenie na pkt 2 w/w wyroku, żądając jego zmiany poprzez zasądzenie kosztów w wysokości prawem przepisanej. W uzasadnieniu podniesiono, że strona wniosła na każdą z 3 decyzji Izby Skarbowej odrębną skargę, uiszczając przy tym, za uprzednim wezwaniem sądu, wpis od każdej skargi z osobna. W toku postępowania sąd na podstawie art. 111 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sadami administracyjnymi zarządził połączenie wszystkich spraw, które na etapie sporządzenia poszczególnych skarg musiały być wniesione odrębnymi pismami procesowymi. Następnie sąd, wydając wyrok uwzględniający wszystkie wymienione skargi, uchylił zaskarżone decyzje, zasądzając jednocześnie na rzecz skarżącego od Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu kwotę 5.056,70 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania. Zdaniem strony skarżącej rozstrzygnięcie Sądu w przedmiocie kosztów, narusza § 14 ust. 2 pkt 1 lit., a w zw. z § 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, które określa minimalne wynagrodzenie z tytułu zastępstwa procesowego za każdą odrębną sprawę. Bowiem łączne wynagrodzenie minimalne zastępcy procesowego od wszystkich spraw, które uległy połączeniu powinno wynieść 6.000 zł. Nieuwzględnienie powyższej kwoty, jako prawidłowej wysokości należnego zwrotu, naraża stronę na ponoszenie negatywnych konsekwencji sporu, gdyż nie uzyskuje ona zwrotu minimalnych kosztów wynagrodzenia na rzecz swojego pełnomocnika. Ponadto, zdaniem skarżącego, nie mogą mieć zastosowania przepisy art. 206 czy 207 § 2 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, zezwalające sądowi na miarkowanie zasądzonej kwoty, gdyż brak jest podstaw do ich stosowania. Nawet wykładnia przepisów prawnych poświęconych kosztom, nie daje podstaw do takiego rozstrzygnięcia, które ograniczałoby wysokość zwrotu kosztów postępowania.
Pismem z dnia 18 listopada 2005 r., skarżący uzupełnił powyższe zażalenie, zaznaczając, że wnosi o zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez zasądzenie od organu podatkowego na jego rzecz kosztów postępowania w wysokości prawem przepisanej, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 6.000,00 zł.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Zażalenie zasługuje na uwzględnienie ale z innych przyczyn niż w nim wskazane. Przede wszystkim należy zaznaczyć, że Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu zasądzając na rzecz skarżącego od Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu kwotę 5.056,70 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania stwierdził, że poniesione przez skarżącego koszty odpowiadały wysokości wpisu od skargi oraz kosztom zastępstwa procesowego w wysokości określonej przepisami. Z powyższej konstatacji nie wynika jednak, w jaki sposób Sąd I instancji wyliczył powyższą kwotę. Naczelny Sąd Administracyjny nie może się opierać wyłącznie na sugestiach skarżącego, zawartych w jego zażaleniu z dnia 8 października 2004 r., że kwota ta wynikała m.in. z dodania wartości przedmiotów zaskarżenia ze wszystkich spraw, które uległy połączeniu i dopiero na podstawie tak uzyskanej kwoty wyliczenia wysokości należnych kosztów zastępstwa procesowego. Nie znając bowiem szczegółowych powodów, jakimi kierował się Sąd I instancji przy zasądzenia kosztów postępowania, Naczelny Sąd Administracyjny nie jest zatem w stanie ocenić, czy wydany wyrok, w kwestionowanym przez skarżącego zakresie, jest prawidłowy.
Niemniej jednak należy zaznaczyć, że połączenie spraw jest wyłącznie czynnością techniczną. Połączone sprawy otrzymują jedną sygnaturę, co jest również czynnością techniczną, i są rozpoznawane pod numerem sprawy, która pierwsza wpłynęła do sądu. Wymaga podkreślenia, że połączenie spraw w celu ich łącznego rozpoznania lub też rozstrzygnięcia, nie oznacza, że takie połączenie tworzy z tych spraw jedną - nową sprawę. Połączenie takie, podyktowane wyłącznie ekonomią procesową nie pozbawia połączonych spraw ich odrębności i samodzielności (zob. K.Piasecki: Kodeks postępowania cywilnego Komentarz, C.H. BECK, Warszawa 1996 r., s. 754-755; J.P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Komentarz, LexisNexis Warszawa 2004, s.169). Tym samym, należy zauważyć, że połączenie spraw, jako czynność techniczna, nie powinno oznaczać dodania wartości przedmiotów zaskarżenia ze wszystkich spraw, które uległy połączeniu i dopiero na podstawie tak uzyskanej kwoty wyliczenia wysokości należnych kosztów zastępstwa procesowego.
Z uwagi na powyższe na podstawie art. 185 § 1 w związku z art. 197 § 2 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzeczono jak w sentencji.