Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Jan Zając po rozpoznaniu w dniu 27 listopada 2009 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej zażalenia K. K. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 14 lipca 2009 r., o sygn. akt I SA/Rz 753/08 w przedmiocie odmowy sporządzenia uzasadnienia wyroku w sprawie ze skargi K. K. na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 14 lutego 2009 r., Nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług postanawia: oddalić zażalenie.
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 14 lipca 2009 r., sygn. akt I SA/RZ 753/08 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie po rozpoznaniu wniosku skarżącej K. K. odmówił sporządzenia uzasadnienia wyroku z dnia 29 czerwca 2009 r.
W uzasadnieniu Sąd I instancji podał, że zaskarżony wyrok oddalający skargę został ogłoszony 29 czerwca 2009 r., a wniosek o sporządzenie jego pisemnego uzasadnienia został nadany na poczcie w siedzibie Parlamentu Europejskiego na terytorium Belgii w dniu 6 lipca 2009 r. Ponieważ jednak przesyłka przejęta została przez polskiego operatora publicznego w dniu 9 lipca 2009 r. Sąd uznał, iż wniosek wniesiono z przekroczeniem ustawowego terminu, przewidzianego w art. 141 § 2 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnym (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej: p.p.s.a. Sąd zauważył, że zachowanie powyższego terminu ma miejsce w przypadku, gdy strona złoży pismo w sądzie lub jednym z wymienionych w ustawie urzędów, co wynika z treści art. 83 § 3 p.p.s.a., zgodnie z którym oddanie pisma w polskim urzędzie pocztowym lub w polskim urzędzie konsularnym jest równoznacznie z wniesieniem go do sądu. W razie nadania pisma za pośrednictwem innych niż wymienione urzędów, o zachowaniu terminu do dokonania czynności decyduje nie data nadania pisma za granicą, ale data jego przekazania polskiemu urzędowi pocztowemu (postanowienie SN z 12 maja 1978 r., IV CR 130/78, OSPiKA Nr 4, poz. 76).
W zażaleniu na powyższe postanowienie skarżąca podniosła, iż przekroczenie terminu do złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia nastąpiło bez jej winy, albowiem otrzymała ona niekompletną informację na temat procedury odwoławczej podczas rozmowy telefonicznej z pracownikiem Wydziału Informacji Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, która miała miejsce 29 czerwca 2009 r., a następnie w dniu 6 lipca 2009 r.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Na wstępie należy wskazać, że argumenty przedstawione przez skarżącą w zażaleniu odnoszą się w istocie do kwestii braku winy w uchybieniu terminu do złożenia wniosku, a ta materia pozostaje poza obrębem zainteresowań Naczelnego Sądu Administracyjnego oceniającego na tym etapie jedynie zasadność odmowy przez Wojewódzki Sąd Administracyjny sporządzenia uzasadnienia wyroku oddalającego skargę. Problem braku winy w uchybieniu terminu to zagadnienie brane pod uwagę przy rozpoznawaniu wniosku o przywrócenie terminu do dokonania czynności w postępowaniu sądowym, o jakim mowa w art. 86 i 87 p.p.s.a., która to kwestia nie jest przedmiotem niniejszego postępowania.
Odnosząc się jednak po krótce do twierdzeń zawartych w zażaleniu należy podkreślić, że zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 6 p.p.s.a. sąd administracyjny powinien udzielać stronom występującym w sprawie bez adwokata lub radcy prawnego potrzebnych wskazówek co do czynności procesowych oraz pouczać ich o skutkach prawnych tych czynności i skutkach zaniedbań. Powyższa zasada została dodatkowo skonkretyzowana w art. 140 § 1 p.p.s.a., który stanowi, iż stronie działającej bez adwokata lub radcy prawnego, obecnej przy ogłoszeniu wyroku, przewodniczący udzieli wskazówek co do sposobu i terminów wniesienia środka odwoławczego. Wobec brzmienia powyższych przepisów należy więc w pierwszej kolejności stwierdzić, że pod pojęciem "sądu" ustawodawca rozumie skład orzekający w danej sprawie sądowoadministracyjnej, a wszelkich pouczeń i wskazówek udziela stronom przewodniczący w toku rozprawy głównej bądź też w formie stosownych zarządzeń. Skarżąca nie stawiła się na ogłoszenie wyroku w jej sprawie w dniu 29 czerwca 2009 r., mimo iż została o nim w sposób prawidłowy poinformowana na rozprawie w dniu 16 czerwca 2009 r. (protokół rozprawy - k. 53v) i choć stawiennictwo na publikacji wyroku nie było obowiązkowe, to przyjąć należy, że skarżąca nie stawiając się tego dnia w sposób dobrowolny zrezygnowała ze swego uprawnienia do wysłuchania ogłoszenia wyroku oraz ustnych motywów tego rozstrzygnięcia, a tym samym również do pouczenia co do sposobu i terminów wniesienia środka odwoławczego.