Naczelny Sąd Administracyjny w składzie Sędzia NSA Juliusz Antosik po rozpoznaniu w dniu 28 stycznia 2009 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej zażalenia Zakładu Produkcji Cukierniczej "A." sp. z o.o. w W. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 16 czerwca 2008 r., sygn. akt I SA/Wr 623/06, odrzucające zażalenie na postanowienie odmawiające sporządzenie uzasadnienia wyroku w sprawie ze skargi Zakładu Produkcji Cukierniczej "A." sp. z o.o. w W. na czynność Naczelnika Urzędu Skarbowego W. z dnia 2 maja 2005 r. nr [...] w przedmiocie wykreślenia z rejestru podatników VAT UE postanawia oddalić zażalenie.
Jak wynika z akt sprawy, postanowieniem z dnia 4 grudnia 2006 r., sygn. akt I SA/Wr 623/06, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu odmówił Z P C "A." Sp. z o.o. w W. sporządzenia uzasadnienia wyroku z dnia 24 października 2006 r. Odpis tego postanowienia, został doręczony skarżącej Spółce w dniu 3 stycznia 2007 r.
W dniu 1 lutego 2007 r. strona skarżąca złożyła wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia zażalenia, a następnie - na wezwanie WSA we Wrocławiu - wniosła w dniu 7 marca 2007 r. zażalenie na postanowienie WSA z dnia 4 grudnia 2006 r.
Postanowieniem z dnia 2 kwietnia 2007 r. Sąd I instancji odmówił przywrócenia terminu do wniesienia zażalenia.
Na powyższe postanowienie strona wniosła w dniu 2 maja 2007 r. zażalenie.
Postanowieniem z dnia 29 stycznia 2008 r., sygn. akt I FZ 436/07, Naczelny Sąd Administracyjny oddalił zażalenie na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu odmawiające przywrócenia terminu do wniesienia zażalenia na postanowienie z dnia 4 grudnia 2006 r. wskazując, że Sąd I instancji prawidłowo odmówił przywrócenia terminu z powodu niespełnienia przez skarżącą spółkę wymogu uprawdopodobnienia braku winy w jego uchybieniu.
W związku z powyższym, WSA we Wrocławiu postanowieniem z dnia 16 czerwca 2008 r. odrzucił zażalenie skarżącej Spółki na postanowienie z 4 grudnia 2006 r. W uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia wskazał, że skoro kwestia przywrócenia terminu do złożenia zażalenia na postanowienie z dnia 4 grudnia 2006 r. została ostatecznie rozstrzygnięta przez NSA, Sąd zobligowany był odrzucić zażalenie jako wniesione po upływie terminu.
Pismem z dnia 25 sierpnia 2007 r. strona wniosła zażalenie na powyższe postanowienie Sądu I instancji. W piśmie tym jednocześnie sformułowała ponowny wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia zażalenia na postanowienie z dnia 4 grudnia 2006 r. W uzasadnieniu pisma zarzuciła Sądowi I instancji błędną ocenę sytuacji i w tym zakresie wskazała, że kwestia przywrócenia terminu do złożenia zażalenia na postanowienia z dnia 4 grudnia 2006 r. nie została ostatecznie przesądzona. Wyjaśniła, że przyczyną uchybienia terminu był bowiem brak należytej reprezentacji Spółki spowodowany rezygnacją dwóch osób z pełnienia swoich funkcji w zarządzie.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie. Na wstępie należy wskazać, że kwestia wniesienia zażalenia na postanowienie z dnia 4 grudnia 2006 r. po wyznaczonym do tego terminie nie była kwestionowana przez skarżącą Spółkę. Starała się ona bowiem wykazać, że nieterminowe wniesienie zażalenia było spowodowane niemożnością podejmowania działań przez Spółkę. Jednakże, jak słusznie już zresztą zwracał uwagę Sąd I instancji, kwestia przywrócenia terminu do wniesienia zażalenia na postanowienie WSA we Wrocławiu z dnia 4 grudnia 2006 r. została już ostatecznie rozstrzygnięta. Postanowieniem z dnia z dnia 2 kwietnia 2007 r. Sąd I instancji odmówił przywrócenia terminu do wniesienia zażalenia. Postanowienie to uzyskało walor prawomocności, gdyż Naczelny Sąd Administracyjny oddalił zażalenie Spółki je kwestionujące. Skoro zaś kwestia przywrócenia terminu została ostatecznie rozstrzygnięta w sposób odmowny, WSA we Wrocławiu postanowieniem z dnia 16 czerwca 2008 r. zobligowany był do odrzucenia zażalenie skarżącej Spółki wniesionego po wyznaczonym do tego terminie. Tym samym rozstrzygnięcie Sądu I instancji z dnia 16 czerwca 2008 r. należy uznać za prawidłowe.
Z uwagi na powyższe, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 w związku z art. 197 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. nr 153, poz. 1270 ze zm.) orzekł jak w sentencji.