Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Małgorzata Niezgódka - Medek, , , po rozpoznaniu w dniu 31 marca 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej zażalenia A. P. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 stycznia 2015 r. sygn. akt III SA/Wa 2920/13 odmawiające przyznania prawa pomocy poprzez zwolnienie od kosztów sądowych w sprawie ze skargi A. P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 13 września 2013 r. nr ... w przedmiocie podatku od towarów i usług od stycznia do grudnia 2009 r. postanawia: oddalić zażalenie.
Zażalenie A. P. dotyczy postanowienia z dnia 5 stycznia 2015 r., sygn. akt III SA/Wa 2920/13, w którym Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 246 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270), zwanej dalej "Ppsa", odmówił skarżącej przyznania prawa pomocy poprzez zwolnienie od kosztów sądowych.
Z przedstawionego przez Sąd pierwszej instancji stanu sprawy wynikało, że skarżąca wraz ze skargą kasacyjną złożyła wniosek o przyznanie prawa pomocy, w którym oświadczyła, iż w związku z kontrolami przeprowadzonymi przez organy podatkowe oraz organy kontroli skarbowej, nałożono na nią "kary", które wraz z odsetkami wynoszą łącznie około 7 mln złotych. Skarżąca wskazała, że ma zajęte konta i nieruchomości i nie może praktycznie prowadzić działalności i uzyskiwać dochodów. Pieniądze, które miała na rachunku bankowym zajął urząd skarbowy. Skarżąca dodała, że prowadzi wspólne gospodarstwo domowe z mężem i córką. Do swojego majątku zaliczyła dom o pow. 220 m² oraz nieruchomość rolną 0,8 ha. Wskazała ponadto, że na jednym z rachunków bankowych ma ok. 7.000 zł na wypadek choroby itp. Skarżąca oświadczyła, że jedynym dochodem rodziny jest dochód z prowadzonej przez nią działalności gospodarczej, który wynosi ok. 890 zł miesięcznie.
Odpowiadając na wezwanie Sądu pierwszej instancji skarżąca nadesłała zeznania PIT-36L, PIT/B za 2013 r., podsumowanie podatkowej księgi przychodów i rozchodów za 2013 r., wydruk z podatkowej księgi przychodów i rozchodów oraz rejestrów zakupów i sprzedaży VAT, deklaracje VAT-7 za sierpień, wrzesień i październik 2014 r., zaświadczenia o braku obrotów na rachunkach skarżącej od 12 września do 12 grudnia 2014 r., wyciąg z jej rachunku bankowego, wyciąg z rachunku bankowego jej męża, zawiadomienie o wszczęciu egzekucji, informacje o wysłaniu wniosków o wpis hipoteki przymusowej. Skarżąca wyjaśniła, że jedyne źródło utrzymania rodziny to działalność gospodarcza oraz drobne pożyczki od rodziny, łącznie około 2.000 zł miesięcznie. Jako miesięczne wydatki wskazała prąd 250 zł, ogrzewanie 500 zł, wyżywienie 1.000 zł, nauka, leki, inne 700 zł.
Wskazując na motywy odmowy przyznania prawa pomocy Sąd pierwszej instancji wskazał, że skarżąca prowadzi działalność gospodarczą, z tytułu której w 2013 r. uzyskała przychód w wysokości ponad 8,5 mln zł. Z kolei w 2014 r. przychody skarżącej na koniec września wyniosły 195.566,55 zł, co dawało przychód w wysokości ok. 20.000 zł miesięcznie. Sąd podkreślił, że skarżąca ponosiła wprawdzie koszty działalności, ale zarówno w 2013 r., ani w okresie od 1 stycznia do końca września 2014 r., nie przewyższały one uzyskanych przychodów. Sąd zauważył, że wyjątkowo niska sprzedaż odnotowana przez skarżącą o okresie od sierpnia do października 2014 r. związana była z sezonowością prowadzonej działalności (sprzedaż nawozów). Znaczący spadek obrotów skarżąca odnotowała również w analogicznym okresie 2013 r.
Sąd stwierdził, że instytucja prawa pomocy ma charakter wyjątkowy, natomiast skarżąca w 2013 r. osiągnęła ponad 8,5 mln przychodu. W ocenie Sądu, przy takiej wysokości przychodów, wielokrotnie przewyższających należne w sprawie koszty sądowe, nie było bezpodstawnym stwierdzenie, że skarżąca jest w stanie wygospodarować środki na poniesienie tych kosztów.