Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Sylwester Marciniak po rozpoznaniu w dniu 9 kwietnia 2009 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej zażalenia M. Ż. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 3 grudnia 2008 r., sygn. akt I SA/Łd 513/08 w zakresie odmowy przywrócenia terminu do wniesienia skargi w sprawie ze skargi M. Ż. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia 26 lutego 2008 r. nr [...] w przedmiocie pozostawienia bez rozpatrzenia odwołania postanawia: oddalić zażalenie
Postanowieniem z dnia 3 grudnia 2008 r., sygn. akt I SA/Łd 513/08, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi odmówił M. Ż. przywrócenia terminu do wniesienia skargi na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia 26 lutego 2008 r. w przedmiocie pozostawienia bez rozpatrzenia odwołania.
W uzasadnieniu orzeczenia Sąd I instancji wskazał, iż jako główną przyczynę uchybienia terminowi do wniesienia skargi skarżący wskazał konieczność nieplanowanego wcześniej wyjazdu na zgrupowanie reprezentacji młodzieżowych, o którym dowiedział się telefonicznie dzień przed wyjazdem, tj. 25 marca 2008 r. Wyjazd ten wiązał się z potrzebą zastąpienia kolegi w pełnieniu funkcji trenera. Skarżący pozostawał stale na zgrupowaniu od 26 marca do 3 kwietnia 2008 r., a termin do wniesienia skargi upłynął w dniu 31 marca 2008 r. Skargę na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej, wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do jej złożenia, skarżący wniósł w dniu 9 kwietnia 2008 r.
W ocenie Sądu I instancji skarżący nie wykazał, że nie był w stanie dochować terminu do złożenia skargi przy dołożeniu ze swej strony największego w danych warunkach wysiłku. Zdaniem Sądu I instancji przeszkoda w postaci konieczności nagłego wyjazdu służbowego nie może być traktowana jako okoliczność uniemożliwiająca stronie terminowe wniesienie skargi, bowiem fakt niespodziewanego wyjazdu i przebywania w miejscowości oddalonej od miejsca zamieszkania skarżącego, a także konieczność sprawowania opieki nad młodzieżą nie wykluczały możliwości dochowania terminu do złożenia skargi. Podkreślono, że sam skarżący wskazał, że z chwilą zapoznania się z treścią postanowienia Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 17 marca 2008 r. (o umorzeniu postępowania w sprawie wniosku o przywrócenie terminu do uzupełnienia braków odwołania), co nastąpiło w dniu 21 marca 2008 r., podjął on decyzję o wniesieniu skargi. Strona stwierdziła też, że ze względu na trudną sytuację materialną niemożliwe było zlecenie adwokatowi lub radcy prawnemu sporządzenia i wniesienia skargi, co oznaczało konieczność samodzielnego dokonania tych czynności. W ocenie Sądu I instancji czynności te mogły być dokonane w trakcie wyjazdu, bowiem przebywanie poza miejscem zamieszkania nie uniemożliwiało skarżącemu samodzielnego napisania skargi, a wysłać ją mógł pocztą. Stąd też zdaniem Sądu I instancji sam fakt konieczności nagłego wyjazdu nie jest wystarczającym uprawdopodobnieniem braku winy w terminowym wniesieniu skargi, a innych argumentów na uzasadnienie swego wniosku strona nie przedstawiła.
W zażaleniu na powyższe postanowienie strona wniosła o jego zmianę, wskazując, iż zaskarżone postanowienie narusza art. 86 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) przez odmowę przywrócenia terminu do wniesienia skargi w sytuacji, gdy zostały spełnione przesłanki określone w art. 86 i art. 87 tej ustawy, narusza zasadę swobodnej oceny dowodów przez zupełnie dowolną interpretację stanu faktycznego wynikającego z dokumentów i pism przedłożonych przez skarżącego, a w konsekwencji wydanie rozstrzygnięcia niezgodnego z prawdą obiektywną i budzącego wątpliwości co do bezstronności Sądu I instancji, a także narusza zagwarantowane w art. 48 ust. 1 i art. 78 Konstytucji RP prawo do sądu przez zastosowanie zawężającej wykładni art. 86 § 1 i art. 87 § 2 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, a w konsekwencji uniemożliwia sądową kontrolę postanowienia wydanego przez organ administracji publicznej.