Podpisanie skargi przez osobę, która nie może być pełnomocnikiem, jest brakiem formalnym, który może podlegać usunięciu przez wezwanie strony do podpisania skargi na podstawie art. 49 par. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ w związku z art. 57 par. 1 i w związku z art. 46 par. 1 pkt 4 powołanej ustawy.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi kasacyjnej Przedsiębiorstwa Produkcyjno-Handlowego "F." spółki z o.o. z siedzibą w K. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 21 czerwca 2005 r. o odrzuceniu skarg w sprawach ze skarg Przedsiębiorstwa Produkcyjno-Handlowego "F." spółki z o.o. z siedzibą w K. na decyzje Dyrektora Izby Celnej w K. z dnia 28 lutego 2003 r. nr 05-WOT-5550-9 (...) oraz nr 05-WOT-5550-10 (...) w przedmiocie uznania zgłoszenia celnego za nieprawidłowe i na podstawie art. 185 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ uchylił zaskarżone postanowienie.
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 21 czerwca 2005 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie odrzucił skargi Przedsiębiorstwa Produkcyjno-Handlowego "F." spółki z o.o. z siedzibą w K. na decyzje Dyrektora Izby Celnej w K. z dnia 28 lutego 2003 r. o numerach 05-WOT-5550-9 (...) i 05-WOT-5550-10 (...) w przedmiocie długu celnego.
Odrzucając skargi, Sąd wskazał, że w rozpatrywanej sprawie czynności procesowe za skarżącą Spółkę, jako jej pełnomocnik, podjął Jerzy Ch., będący jednocześnie pracownikiem Spółki. Jerzy Ch. w dacie złożenia skargi, tj. 21 marca 2003 r., wykonywał zawód doradcy podatkowego i nie mógł pozostawać w stosunku pracy. Wykonywanie zawodu doradcy podatkowego zawiesił dopiero z dniem 15 czerwca 2004 r. Sąd wyjaśnił, że jeżeli zawieszenie wykonywania zawodu miało miejsce w dacie złożenia skargi, to na pełnomocniku spoczywał ciężar udowodnienia tego faktu. Sąd I instancji ponadto przyjął, że zgodnie z art. 41 ust. 2 ustawy z dnia 5 lipca 1996 r. o doradztwie podatkowym /Dz.U. 2002 nr 9 poz. 86 ze zm./ doradca podatkowy uprawniony jest do występowania w charakterze pełnomocnika w postępowaniu w zakresie sądowej kontroli decyzji administracyjnych w sprawach dotyczących obowiązków podatkowych, o których mowa w przepisach ustaw podatkowych oraz wydanych na ich podstawie aktów wykonawczych. Przedmiotem skargi w niniejszej sprawie są natomiast rozstrzygnięcia organów celnych wydane na podstawie ustaw celnych, w tym ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. - Kodeks celny /Dz.U. 2001 nr 75 poz. 802/. Doradca podatkowy zatem nie jest uprawniony do występowania w charakterze pełnomocnika w postępowaniu przed sądami administracyjnymi w sprawach celnych.
Sąd stwierdził, że występowanie w charakterze pełnomocnika strony osoby, która - zważywszy na treść art. 35 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w związku z art. 41 ustawy o doradztwie podatkowym - nie może być pełnomocnikiem, oznacza brak należytego umocowania, który nie podlega konwalidacji w drodze potwierdzenia czynności przez stronę. Wniesienie skargi przez Jerzego Ch., doradcę podatkowego, na decyzję Dyrektora Izby Celnej w K., dotyczącą obowiązków celnych, było w związku z tym niedopuszczalne.
W skardze kasacyjnej Przedsiębiorstwo Produkcyjno-Handlowe "F." spółka z o.o. w K. wniosło o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
Zaskarżonemu postanowieniu skarżący zarzucił:
1/ naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na jego wynik, to jest:
a/ art. 111 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ przez zarządzenie połączenia oddzielnych spraw i w konsekwencji wydanie jednego rozstrzygnięcia, mimo odmiennego stanu faktycznego,
b/ art. 34 i art. 58 ustawy procesowej przez pominięcie faktu, że skarżący działał przed sądem także osobiście, i uznanie wniesienia skargi za niedopuszczalne,