Skarga kasacyjna na postanowienie Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności postanowienia o uznaniu za nieuzasadnione zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Dariusz Dudra po rozpoznaniu w dniu 28 kwietnia 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej E. S. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 października 2019 r., sygn. akt V SA/Wa 1394/19 o odrzuceniu skargi E.S. na postanowienie Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] stycznia 2019 r., nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności postanowienia o uznaniu za nieuzasadnione zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym postanawia: oddalić skargę kasacyjną.

Uzasadnienie strona 1/2

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 16 października 2019 r. odrzucił skargę E. S. na postanowienie Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] stycznia 2019 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności postanowienia o uznaniu za nieuzasadnione zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym.

Odrzucając skargę na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 w zw. z § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.; dalej: p.p.s.a.) Sąd stwierdził, że zgodnie z art. 3 § 2 pkt 3 p.p.s.a., jego kognicją objęte są postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie, z wyłączeniem postanowień wierzyciela o niedopuszczalności zgłoszonego zarzutu oraz postanowień, przedmiotem których jest stanowisko wierzyciela w sprawie zgłoszonego zarzutu.

WSA zaznaczył, że zaskarżone postanowienie jest wyłączone spod kognicji sądów administracyjnych. Zostało ono wydane wskutek wniosku skarżącej o stwierdzenie nieważności ostatecznego postanowienia wierzyciela uznającego jej zarzuty w zgłoszone w postępowaniu egzekucyjnym za nieuzasadnione. Skarżąca bowiem nie zgadza się z tym stanowiskiem i dąży do wyeliminowanie go z obrotu prawnego. Celem jej działań jest więc uzyskanie korzystnego dla niej stanowiska wierzyciela, tj. uznającego jej zarzuty za uzasadnione. Przedmiot zaskarżonego postanowienia jest zatem ściśle związany z kwestią stanowiska wierzyciela w sprawie zgłoszonego zarzutu w postępowaniu egzekucyjnym. Gdyby bowiem Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego dopatrzył się wad kwalifikowanych zobowiązujących do stwierdzenia nieważności postanowienia objętego wnioskiem skarżącej, wierzyciel zobligowany byłby do ponownego zajęcia stanowiska w formie postanowienia.

Skarżąca wniosła skargę kasacyjną od powyższego postanowienia, domagając się jego uchylenia i przekazania sprawy WSA do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W skardze kasacyjnej od tego postanowienia skarżąca zarzuciła naruszenie przepisów sądowoadministracyjnych w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, tj.:

- art. 3 § 2 pkt 3 p.p.s.a. poprzez jego błędną interpretację i uznanie, że postanowienie w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności postanowienia o uznaniu za nieuzasadnione zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym niepodległa kontroli działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne;

- art. 58 § 1 p.p.s.a. poprzez uznanie skargi z dnia 4 lutego 2019 r. za niedopuszczalną, co skutkowało jej odrzuceniem, podczas gdy wydanie przez organ administracji publicznej postanowienie winno być poddane kontroli sądu administracyjnego.

Argumentację na poparcie powyższych zarzutów zawarto w uzasadnieniu skargi kasacyjnej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw

Zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod rozwagę jedynie nieważność postępowania. W niniejszej sprawie podstawy nieważności wskazane w art. 183 § 2 p.p.s.a. nie zachodzą, zaś granice skargi kasacyjnej zostały wyznaczone przez jej wniosek (uchylenie zaskarżonego orzeczenia) i podstawy (wskazane naruszenia przepisów prawa). Rozpoznając zatem w tak określonych granicach sprawę NSA uznał, że skarga kasacyjna nie jest zasadna.

Strona 1/2