Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Rafał Batorowicz po rozpoznaniu w dniu 15 grudnia 2010 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej P.-N. S.A. z siedzibą w W. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 kwietnia 2010 r. sygn. akt V SA/Wa 361/10 w sprawie ze skargi P.-N. S.A. z siedzibą w W. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w W. z dnia [...] grudnia 2009 r. nr [...] w przedmiocie określenia kwoty długu celnego postanawia: 1. uchylić zaskarżone postanowienie, 2. oddalić wniosek P.-N. S.A. z siedzibą w W. o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Postanowieniem z dnia 21 kwietnia 2010 r., sygn. akt V SA/Wa 361/10, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę w sprawie celnej wniesioną przez P.-N. S.A. z siedzibą w W. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w W. z dnia [...] grudnia 2009 r., nr [...], w przedmiocie określenia kwoty długu celnego oraz kwoty podatku od towarów i usług.
Sąd pierwszej instancji stwierdził, że skargę z dnia 19 stycznia 2010 r. na opisaną wyżej decyzję w imieniu skarżącej spółki podpisał doradca podatkowy W. M., działający w oparciu o udzielone mu pełnomocnictwo. Zarządzeniem Przewodniczącego Wydziału wezwano pełnomocnika skarżącej do usunięcia braków formalnych skargi w sprawie celnej poprzez nadesłanie pełnomocnictwa procesowego uprawniającego pełnomocnika do reprezentowania skarżącej w sprawie celnej, w terminie siedmiu dni pod rygorem odrzucenia skargi w sprawie celnej. W odpowiedzi na to wezwanie pełnomocnik nadesłał dokument pełnomocnictwa, w którym skarżąca spółka ustanowiła doradcę podatkowego W. M. pełnomocnikiem w postępowaniu sądowym dotyczącej wspomnianej skargi. Powołując się na treść art. 35 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.; dalej powoływana jako: p.p.s.a.) oraz art. 41 ust. 2 ustawy z dnia 5 lipca 1996 r. o doradztwie podatkowym (tekst jednolity: Dz. U. z 2008 r. Nr 73, poz. 443 ze zm.), Sąd pierwszej instancji uznał, że doradca podatkowy nie jest uprawniony do występowania w charakterze pełnomocnika w postępowaniu przed sądami administracyjnymi w innych sprawach, niż dotyczące bezpośrednio obowiązków podatkowych, np. w sprawach celnych. Oznaczało to, że brak formalny skargi w sprawie celnej nie został uzupełniony, co skutkowało odrzuceniem skargi w sprawie celnej na podstawie art. 58 § 1 pkt 3 p.p.s.a.
Skargę kasacyjną od postanowienia Sądu pierwszej instancji złożyła P.-N. S.A. z siedzibą w W., wnosząc o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania, a także o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
Zaskarżonemu postanowieniu strona wnosząca skargę kasacyjną zarzuciła:
1) na podstawie art. 174 pkt 2 p.p.s.a. - mające istotny wpływ na wynik sprawy naruszenie:
- art. 58 § 1 pkt 3 p.p.s.a. - poprzez odrzucenie skargi wniesionej przez doradcę podatkowego od decyzji określającej kwotę zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług z tytułu importu towarów,
- art. 41 ust. 2 ustawy o doradztwie podatkowym - poprzez uznanie, iż doradca podatkowy nie może być pełnomocnikiem w postępowaniu sądowoadministracyjnym w sprawie kontroli decyzji jednocześnie określającej kwotę długu celnego oraz kwoty zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług z tytułu importu towarów,
- art. 67 § 2 p.p.s.a. - poprzez niedoręczenie stronie wezwania do usunięcia braków formalnych skargi,
- art. 34 oraz art. 35 § 1 p.p.s.a. w związku z art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. - poprzez ograniczenie skarżącej prawa do sądu, polegające na ograniczeniu możliwości działania w sprawie przez pełnomocnika.