2) na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.s.a. - mające wpływ na wynik sprawy naruszenie przepisów prawa materialnego:
- art. 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) - poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na braku zastosowania,
- art. 5 ust. 1 pkt 3 w związku z art. 2 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) - poprzez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na braku zastosowania.
W uzasadnieniu wnosząca skargę kasacyjną stwierdziła, że Sąd pierwszej instancji bezpodstawnie przyjął, że sprawa objęta wniesioną skargą jest wyłącznie sprawą celną, podczas gdy zaskarżona decyzja w sposób wyraźny i jednoznaczny dotyczyła obowiązków podatkowych skarżącej (wymiaru podatku od towarów i usług z tytułu importu towarów). Art. 41 ust. 2 ustawy o doradztwie podatkowym upoważnia doradcę podatkowego do występowania w charakterze pełnomocnika w ramach sądowej kontroli decyzji administracyjnych w sprawach dotyczących obowiązków podatkowych. "Sprawa" w rozumieniu tego przepisu musi być interpretowana przez pryzmat podstawy prawnej kontrolowanego rozstrzygnięcia. Podstawą prawną zaskarżonej decyzji (poza normami prawa celnego) były również przepisy materialnego prawa podatkowego (ustaw podatkowych) nakładające obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług w przypadku importu towarów. Zdaniem skarżącej, choć decyzję zaskarżono w całości, to Sąd pierwszej instancji nie jest związany tym żądaniem wyrażonym w skardze (art. 134 § 1 p.p.s.a.). Biorąc pod uwagę treść skargi, podstawę prawną wydania zaskarżonej decyzji (prawo materialne w zakresie obowiązków podatkowych), Sąd pierwszej instancji mógł i powinien dokonać kontroli legalności zaskarżonej decyzji w części dotyczącej określenia zobowiązania podatkowego skarżącej w podatku od towarów i usług.
Strona wnosząca skargę kasacyjną stwierdziła ponadto, że nieskuteczne było doręczenie osobie, która nie może być pełnomocnikiem wezwania do doręczenia pełnomocnictwa do działania w sprawie celnej. Wezwanie do usunięcia braku formalnego skargi należało doręczyć skarżącej. W niniejszej sprawie tego nie uczyniono, a uchybienie to miało istotny wpływ na wynik sprawy.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna zasługuje na uwzględnienie, mimo iż nie wszystkie podniesione w niej zarzuty są trafne.
Zgodnie z art. 57 § 1 p.p.s.a. skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym. Każde pismo strony powinno zawierać podpis strony albo jej przedstawiciela lub pełnomocnika (art. 46 § 1 pkt 4 p.p.s.a.). Zgodnie z art. 49 § 1 p.p.s.a. jeżeli pismo strony nie może otrzymać prawidłowego biegu wskutek niezachowania warunków formalnych, przewodniczący wzywa stronę o jego uzupełnienie lub poprawienie w terminie siedmiu dni pod rygorem pozostawienia pisma bez rozpoznania, chyba że ustawa stanowi inaczej. Zgodnie natomiast z art. 58 § 1 pkt 3 p.p.s.a. sąd odrzuca skargę, gdy nie uzupełniono w wyznaczonym terminie braków formalnych skargi. Z przytoczonej regulacji wynika w szczególności, że nie jest możliwe odrzucenie skargi przed wezwaniem strony do uzupełnienia braków formalnych tejże skargi.