Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Janusz Zajda po rozpoznaniu w dniu 9 maja 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej zażalenia R. P. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 22 marca 2018 r. sygn. akt III SA/Po 1441/14 w zakresie umorzenia postępowania w przedmiocie prawa pomocy w sprawie ze skargi R. P. na decyzję Dyrektora Wielkopolskiego Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w Poznaniu z dnia [...] sierpnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania pomocy finansowej z tytułu wspierania gospodarowania na obszarach górskich i innych obszarach o niekorzystnych warunkach gospodarowania na 2013 r. postanawia: oddalić zażalenie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu postanowieniem z 22 marca 2018 r., sygn. akt III SA/Po 1441/14 umorzył postępowanie w przedmiocie przyznania prawa pomocy R. P. w sprawie ze skargi na decyzję Dyrektora Wielkopolskiego Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w Poznaniu z dnia [...] sierpnia 2014 r. w przedmiocie odmowy przyznania pomocy finansowej z tytułu wspierania gospodarowania na obszarach górskich i innych obszarach o niekorzystnych warunkach gospodarowania na rok 2013.
Z uzasadnienia postanowienia wynika, że Sąd I instancji przyjął za podstawę rozstrzygnięć następujące ustalenia.
Postanowieniem z 20 lutego 2018 r. starszy referendarz sądowy odmówił przyznania prawa pomocy. Pismem z 8 marca 2018 r. skarżący wystąpił ze sprzeciwem od powyższego postanowienia.
Sąd I instancji uzasadniając motywy podjętego rozstrzygnięcia wskazał, że w niniejszym postępowaniu skarżący występował już z żądaniami przyznania prawa pomocy. W kwestii żądania zwolnienia od kosztów sądowych oraz ustanowienia pełnomocnika z urzędu wypowiadał się referendarz sądowy, Wojewódzki Sąd Administracyjny, a także Naczelny Sąd Administracyjny.
W ocenie Sądu I instancji twierdzenia zawarte w oświadczeniu majątkowym strony nie zostały poparte żadnymi dowodami, natomiast przedstawione we wniosku dane uniemożliwiały dokonanie oceny czy w sprawie wystąpiły okoliczności przewidziane w art. 165 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718, ze zm., dalej ppsa).
Skarżący wniósł zażalenie na powyższe postanowienie wnosząc o jego uchylenie w całości jako niezgodnego ze stanem faktycznym i prawnym.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z obowiązującym art. 249a ppsa, postępowanie w przedmiocie przyznania prawa pomocy umarza się jeśli strona cofnie wniosek lub rozpoznanie wniosku stało się zbędne.
Należy również zaznaczyć, że art. 249a ppsa może znaleźć zastosowanie w postępowaniach toczących się w trybie art. 165 ppsa, a więc wówczas, gdy strona powtórnie wnosi o przyznanie prawa pomocy po uprzednim oddaleniu jej wniosku w tym przedmiocie, bądź domaga się - w drodze zmiany wcześniejszego postanowienia przyznającego stronie prawo pomocy - rozszerzenia jego zakresu ergo przyznania tego prawa w szerszym zakresie (R. Hauser, M Wierzbowski, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Komentarz, Wydawnictwo CH Beck, Warszawa 2015, str. 989)
W przedmiotowej sprawie podstawą umorzenia przez Sąd I instancji postępowania w przedmiocie kolejnego, wywiedzionego przez skarżącego, wniosku o przyznanie mu prawa pomocy, była okoliczność, że rozpoznanie wniosku było zbędne, a więc druga z przywołanych przesłanek art. 249a ppsa.
Naczelny Sąd Administracyjny w pełni podziela i za słuszną uznaje ocenę wniosku skarżącego, jakiej dokonał Sąd I instancji, a przed nim referendarz sądowy.
Analiza akt sprawy jednoznacznie wskazuje, iż podlegający ocenie wniosek skarżącego zawarty w piśmie z 5 grudnia 2017 r. nie był pierwszym wnioskiem w przedmiocie przyznania prawa pomocy finansowej z tytułu wspierania gospodarowania na obszarach górskich i innych obszarach o niekorzystnych warunkach gospodarowania na 2013 r.
Fakt występowania już z żądaniami przyznania prawa pomocy w tej tylko sprawie, prowadzi do słusznego stwierdzenia przez Sąd I instancji, że skarżący (wnioskodawca) był świadom braków wywodzonych żądań w przedmiocie prawa pomocy. Miał zatem możliwość skorygowania uprzednich popełnianych niedociągnięć i uchybień przy wnoszeniu po raz kolejny o zwolnienie go od opłat i kosztów sądowych.
Reasumując, Sąd I instancji nie dopuścił się przy rozpoznaniu sprawy naruszenia przepisów procesowych jak również w sposób niewadliwy ustalił stan faktyczny sprawy, który zasadnie przemawiał za umorzeniem postępowania wywołanego kolejnym wnioskiem skarżącego o przyznanie mu prawa pomocy.
Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny, w oparciu o art. 184 w zw. z art. 197 § 1 i 2 ppsa, postanowił jak w sentencji.