Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Dariusz Dudra po rozpoznaniu w dniu 15 czerwca 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej zażalenia adwokat K. P. na postanowienie w zakresie zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej zawarte w punkcie 2. wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 14 marca 2018 r., sygn. akt III SA/Łd 1154/17 w sprawie ze skargi M. W. S. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Łodzi z dnia [...] października 2017 r., nr [...] [...] w przedmiocie odpowiedzialności członka zarządu za zaległości podatkowe w opłacie paliwowej postanawia: oddalić zażalenie.
Wyrokiem z dnia 14 marca 2018 r., sygn. akt III SA/Łd 1154/17, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi oddalił skargę M. W. S. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Łodzi z dnia [...] października 2017 r. w przedmiocie orzeczenia o solidarnej odpowiedzialności członka zarządu spółki za zaległość spółki z tytułu opłaty paliwowej za luty 2013 r. W punkcie 2 tego wyroku przyznano i nakazano wypłacić z funduszu Skarbu Państwa - WSA w Łodzi adwokatowi K. P. kwotę 295,20 zł obejmującą podatek od towarów i usług tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skarżącemu z urzędu.
Zażalenie na pkt 2 powyższego wyroku, rozstrzygający o zwrocie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skarżącemu z urzędu, wniosła adwokat K. P., domagając się zmiany zaskarżonego postanowienia w zakresie kosztów, poprzez przyznanie 4.428,00 zł tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu kwoty, obejmującej podatek od towarów i usług, ewentualnie uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Łodzi do ponownego rozpoznania.
Zaskarżonemu postanowieniu zarzucono naruszenie prawa materialnego poprzez jego niewłaściwe zastosowanie w postaci:
- art. 250 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm. - dalej: p.p.s.a.) w zw. z § 21 ust. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2016 r. poz. 1714 - dalej: rozporządzenie w sprawie kosztów pomocy prawnej) poprzez jego zastosowanie w sytuacji, w której ze względu na charakter sprawy będącej przedmiotem orzekania, przy określaniu należnej stawki wynagrodzenia ustanowionego adwokata należało zastosować art. 250 p.p.s.a. w zw. z § 21 ust. 1 pkt 1 lit. a w zw. z § 8 pkt 6 rozporządzenia w sprawie kosztów pomocy prawnej.
Zdaniem wnoszącej zażalenie, zasądzona kwota wynagrodzenia winna zostać ustanowiona w oparciu o stawkę uzależnioną od wartości przedmiotu sporu, tj. w oparciu o § 21 ust. 1 pkt 1 lit. a w zw. z § 8 pkt 6 rozporządzenia w sprawie kosztów pomocy prawnej, albowiem przedmiotem rozstrzygania była w rzeczywistości zaskarżona należność pieniężna.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 205 § 2 p.p.s.a., do niezbędnych kosztów postępowania strony reprezentowanej przez adwokata lub radcę prawnego zalicza się ich wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata lub radcy prawnego, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Do wymienionych w cytowanym przepisie przepisów odrębnych, na podstawie których ustala się wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika, należy zaliczyć m.in. rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu. Przepis § 21 ust. 1 pkt 1 powołanego wyżej aktu prawnego stanowi, że opłaty wynoszą w postępowaniu przed sądami administracyjnymi w pierwszej instancji: