Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Barbara Mleczko-Jabłońska po rozpoznaniu w dniu 10 września 2019 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej zażalenia Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu na postanowienie zawarte w punkcie 2. wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 16 maja 2019 r., sygn. akt III SA/Wr 76/19 w zakresie kosztów postępowania sądowego w sprawie ze skargi Dolnośląskiej Instytucji Pośredniczącej we Wrocławiu na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu z dnia [ ] stycznia 2019 r., nr [...] w przedmiocie obciążenia wierzyciela kosztami postępowania egzekucyjnego postanawia: oddalić zażalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z 16 maja 2019 r., sygn. akt III SA/Wr 76/19, w sprawie ze skargi Dolnośląskiej Instytucji Pośredniczącej na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu z dnia [...] stycznia 2019 r. w przedmiocie obciążenia wierzyciela kosztami postępowania egzekucyjnego, w pkt 1. uchylił zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające je postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowej w Jeleniej Górze z [...] grudnia 2018 r.; w pkt 2. zasądził od organu na rzecz DIP kwotę 1017 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego. Jako podstawę prawną postanowienia o kosztach wskazano art. 200 w zw. z art. 205 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 ze zm.; dalej: p.p.s.a.)
Zażalenie na postanowienie zawarte w pkt 2 ww. wyroku złożył organ, wnosząc o jego uchylenie w części przewyższającą kwotę 597 zł, ewentualnie o jego zmianę i określenie tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego kwoty 597 zł.
Zaskarżonemu rozstrzygnięciu zarzucono naruszenie przepisów postępowania, które polegało na niewłaściwym zastosowaniu w sprawie przepisu ar.t 200 p.p.s.a. w zw. z art. 205 § 2 p.p.s.a. w zw. z § 14 ust. 1 pkt 1 lit. a w zw. § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 265) poprzez przyjęcie, że stronie skarżącej należy się zwrot kosztów zastępstwa procesowego radcy prawnego, obliczonych zgodnie ze stawkami obowiązującymi w sprawach, w których przedmiotem zaskarżenia jest należność pieniężna, podczas gdy stronie skarżącej należy się zwrot kosztów zastępstwa procesowego radcy prawnego wg stawki w tzw. innej sprawie (§ 14 ust. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia).
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Zaskarżonemu postanowieniu zarzucono niewłaściwe zastosowanie przepisu art. 200 p.p.s.a. i art. 205 § 2 p.p.s.a. w związku z § 14 ust.1 pkt 1 lit. a w zw. z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych poprzez przyjęcie, że stronie skarżącej należy się zwrot kosztów zastępstwa procesowego obliczonego według stawek obowiązujących w sprawach dotyczących należności pieniężnych podczas gdy skarżącej należał się zwrot kosztów zastępstwa procesowego wg stawki "w innej sprawie" na podstawie § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia. Zdaniem składającego zażalenie, skarga na postanowienie wydane w przedmiocie obciążenia wierzyciela kosztami egzekucyjnymi należy do kategorii innych spraw, nie odnosi się bowiem stricte do należności pieniężnych. Argumentacja ta została wsparta wskazaniem, że sama skarżąca wniosła opłatę na postanowienie w przedmiocie obciążenia wierzyciela kosztami egzekucji w kwocie 100 złotych, co oznacza, że uznała, że od skargi należy się wpis stały.
Kluczowa zatem dla rozstrzygnięcia tak zarysowanego sporu jest odpowiedź na pytanie, czy przedmiotem zaskarżenia w postępowaniu o obciążenie wierzyciela kosztami postępowania jest należność pieniężna, o której mowa w art. 216 i 231 p.p.s.a. Jak wskazuje się w doktrynie, w postępowaniu sądowoadministracyjnym przedmiotem zaskarżenia są akty i czynności wymienione w art. 3 § 2 i 3 p.p.s.a., których kontrolę z punktu widzenia zgodności z prawem przeprowadza sąd administracyjny (art. 1 § 2 p.u.s.a.). W tym postępowaniu nie orzeka się o należnościach pieniężnych, tak jak w postępowaniu w sprawach cywilnych, lecz kontroluje legalność aktów, w których takie należności zostały określone lub ustalone. Stąd też należność pieniężna w ścisłym tego słowa znaczeniu nie stanowi przedmiotu zaskarżenia przed sądem administracyjnym. Dlatego regulację zawartą w art. 216 p.p.s.a. należy odnosić do należności pieniężnej objętej aktem lub czynnością, które w istocie stanowią przedmiot zaskarżenia podlegający kontroli sądu administracyjnego (M. Niezgódka-Medek [w:] B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2018, komentarz do art. 216, Lex). Wartością przedmiotu zaskarżenia jest więc wartość uprawnienia lub obowiązku wyrażona w kwocie pieniężnej, którą ustala zaskarżony akt. Jak wynika z akt sprawy zażalenie zostało wniesione na postanowienie, którym obciążono wierzyciela kosztami postępowania egzekucyjnego w wysokości 4 472,51 zł. Nie ma przy tym znaczenia, że skarga została wniesiona na postanowienie, a nie decyzję administracyjną. Istotne jest bowiem to, że zaskarżonym aktem administracyjnym została ustalona należność pieniężna. W takiej sytuacji nie jest istotna forma rozstrzygnięcia, którą orzeczono o należności pieniężnej, lecz to, że przedmiotem zaskarżenia jest właśnie ta należność pieniężna (tak też w postanowieniu NSA w sprawie I GZ 32/19).