Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Dariusz Dudra po rozpoznaniu w dniu 26 września 2019 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej zażalenia Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości na postanowienie w zakresie zwrotu kosztów postępowania sądowego zawarte w punkcie II wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 14 lutego 2019 r. sygn. akt I SA/Kr 1276/18 w sprawie ze skargi Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w K. z dnia [...] września 2018 r. nr [...] w przedmiocie obciążenia wierzyciela kosztami postępowania egzekucyjnego postanawia: uchylić zaskarżony wyrok w punkcie II i zasądzić od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w K. na rzecz Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości kwotę 1917 (jeden tysiąc dziewięćset siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z dnia 14 lutego 2019r., sygn. akt I SA/Kr 1276/18, w sprawie ze skargi P. w W. na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w K. z dnia [...] września 2018 r. w przedmiocie obciążenia wierzyciela kosztami postępowania egzekucyjnego, w pkt I. uchylił zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające je postanowienie organu I instancji; w pkt II. zasądził od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w K. na rzecz strony skarżącej koszty postępowania w kwocie 597 zł. Jako podstawę prawną postanowienia o kosztach wskazano art. 200 w zw. z art. 205 § 2 i art. 209 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 ze zm.; dalej: p.p.s.a.). Wskazał, że na kwotę zasądzonych kosztów postępowania składa się wpis od skargi (100 zł), opłata od pełnomocnictwa (17 zł) oraz wynagrodzenie pełnomocnika (480 zł), należne na podstawie § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 265).
Zażalenie na postanowienie zawarte w pkt II ww. wyroku złożyła P., wnosząc o jego zmianę poprzez zasądzenie od organu na rzecz skarżącej dalszej kwoty 1320 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w sprawie oraz o zasądzenie kosztów postępowania zażaleniowego.
Zaskarżonemu rozstrzygnięciu zarzucono naruszenie przepisów prawa procesowego art. 200 i art. 205 § 2 p.p.s.a. w zw. z § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c ww. rozporządzenia poprzez niewłaściwe przyjęcie przez Sąd I instancji stawki "w innej sprawie" w kwocie 480 zł, podczas gdy skarżącej należał się zwrot kosztów obejmujących wynagrodzenie jej pełnomocnika obliczone według stawek dla należności pieniężnych, tj. § 14 ust. 1 pkt 1 lit. a ww. rozporządzenia.
W uzasadnieniu wskazano, że stawka wynagrodzenia pełnomocnika powinna w tej sprawie wynosić 1800 zł ze względu na wartość przedmiotu zaskarżenia w kwocie 6961,77 zł, co wynika z § 2 pkt 4 ww. rozporządzenia.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie zasługuje na uwzględnienie.
Zaskarżonemu postanowieniu zarzucono niewłaściwe zastosowanie przepisu art. 200 p.p.s.a. i art. 205 § 2 p.p.s.a. w związku z § 14 ust.1 pkt 1 lit. c w zw. z § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych poprzez przyjęcie, że stronie skarżącej należy się zwrot kosztów zastępstwa procesowego obliczonego według stawki "w innej sprawie" na podstawie § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia, podczas gdy skarżącej należał się zwrot kosztów zastępstwa procesowego wg stawek obowiązujących w sprawach dotyczących należności pieniężnych. Skoro przedmiotem zaskarżenia jest należność pieniężna w kwocie 6961,77 zł, to stawkę wynagrodzenia należało obliczyć na podstawie § 14 ust. 1 pkt 1 lit. a w zw. z § 2 pkt 4 rozporządzenia.
Istota sprawy sprowadza się zatem do odpowiedzi na pytanie, czy przedmiotem zaskarżenia w postępowaniu o obciążenie wierzyciela kosztami postępowania jest należność pieniężna, o której mowa w art. 216 i 231 p.p.s.a. Jak wskazuje się w doktrynie, w postępowaniu sądowoadministracyjnym przedmiotem zaskarżenia są akty i czynności wymienione w art. 3 § 2 i 3 p.p.s.a., których kontrolę z punktu widzenia zgodności z prawem przeprowadza sąd administracyjny (art. 1 § 2 p.u.s.a.). W tym postępowaniu nie orzeka się o należnościach pieniężnych, tak jak w postępowaniu w sprawach cywilnych, lecz kontroluje legalność aktów, w których takie należności zostały określone lub ustalone. Stąd też należność pieniężna w ścisłym tego słowa znaczeniu nie stanowi przedmiotu zaskarżenia przed sądem administracyjnym. Dlatego regulację zawartą w art. 216 p.p.s.a. należy odnosić do należności pieniężnej objętej aktem lub czynnością, które w istocie stanowią przedmiot zaskarżenia podlegający kontroli sądu administracyjnego (M. Niezgódka-Medek [w:] B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2018, komentarz do art. 216, Lex). Wartością przedmiotu zaskarżenia jest więc wartość uprawnienia lub obowiązku wyrażona w kwocie pieniężnej, którą ustala zaskarżony akt. Jak wynika z akt sprawy zażalenie zostało wniesione na postanowienie, którym obciążono wierzyciela kosztami postępowania egzekucyjnego w wysokości 6964,57zł. Nie ma przy tym znaczenia, że skarga została wniesiona na postanowienie, a nie decyzję administracyjną. Istotne jest bowiem to, że zaskarżonym aktem administracyjnym została ustalona należność pieniężna. W takiej sytuacji nie jest istotna forma rozstrzygnięcia, którą orzeczono o należności pieniężnej, lecz to, że przedmiotem zaskarżenia jest właśnie ta należność pieniężna (tak też w postanowieniu NSA w sprawie I GZ 32/19).