Sąd uznał za bezzasadne zarzuty skarżącego, iż uchwalony po dniu podpisania przez skarżącego kontraktu Regulamin Nauki Studium Oficerskiego z dnia 30 września 2008 r. nie mógł go obowiązywać, gdyż w § 2 kontraktu oświadczył, że zapoznał się on z aktami prawnymi normującymi przebieg służby kandydackiej obowiązującym na dzień podpisania kontraktu. Zarzut ten nie ma żadnego uzasadnienia w świetle przepisów ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. - Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365 ze zm.). Przepisy Działu I Prawa o szkolnictwie wyższym zrównują status uczelni wojskowych z uczelniami cywilnymi, co oznacza, że słuchacze uczelni wojskowych mają takie same prawa i obowiązki jak studenci uczelni cywilnych, chyba że co innego wynika z przepisów dotyczących służby wojskowej. Przepis art. 189 ust. 2 pkt 3 Prawa o szkolnictwie wyższym wyraźnie wskazuje, iż student ma obowiązek znać przepisy obowiązujące na uczelni i się do nich zastosować. Ponadto skarżący jest już absolwentem wyższej uczelni cywilnej oraz ukończył studia podyplomowe. Jest oczywistą zasadą każdych studiów, iż nie można ich ukończyć bez zaliczenia wszystkich przedmiotów studiów, a przejście na kolejny etap studiów, np. na wyższy rok jest uwarunkowane rozliczeniem się z poprzedniego etapu. Sąd nie zgodził się ze skarżącym, iż nie mógł on wiedzieć, w jaki sposób będą zaliczane zajęcia na studium oficerskim, jaki jest sposób zaliczenia kolejnych etapów szkolenia i zaliczenia całego okresu nauki.
W ocenie Sądu, bezpodstawne były zarzuty skarżącego, co do kwestii prawidłowego oznaczenia organu, który wydał decyzję o jego zwolnieniu ze służby. Zgodnie z art. 66 ust. 4 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. - Prawo o szkolnictwie wyższym rektor uczelni wojskowej jest jednocześnie komendantem uczelni w rozumieniu przepisów o służbie wojskowej. Stąd tytuł organu rektor-komendant. Zdaniem Sądu, bezpodstawne były też zarzuty skarżącego dotyczące braku upoważnienia dla Dyrektora Departamentu Kadr MON do wydania w imieniu Ministra Obrony Narodowej zaskarżonego postanowienia. Takie upoważnienie zostało bowiem dokonane upoważnieniem Ministra Obrony Narodowej z dnia 18 czerwca 2008 r. (Dz. Urz. MON Nr 13, poz. 171) wydanym z powołaniem art. 268a k.p.a., który stanowi podstawę prawną do takiego upoważnienia.
Odpis tego wyroku został doręczony skarżącemu w dniu 16 listopada 2010 r. W dniu 16 grudnia 2010 r. nadano w urzędzie pocztowym skargę kasacyjną od tego wyroku, sporządzoną przez profesjonalnego pełnomocnika, kierując ją bezpośrednio do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Przedmiotowa skarga kasacyjna została przekazana przez Naczelny Sąd Administracyjny Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie w dniu 21 grudnia 2010 r. Postanowieniem z dnia 24 grudnia 2010 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę kasacyjną P. M. z uwagi na to, że została ona wniesiona po upływie ustawowego terminu. Postanowieniem z dnia 23 lutego 2011 r. Naczelny Sąd Administracyjny oddalił zażalenie na to postanowienie.