Zarzut naruszenia art. 1 Protokołu nr 1 do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, sporządzonego w Paryżu dnia 20 marca 1952 r. (Dz. U. z 1995 r., Nr 36, poz. 175 ze zm.)nie dotyczy naruszenia norm prawa Unii Europejskiej w rozumieniu art. 285 a § 3 w związku z art. 285 e § 1 pkt. 3 P.p.s.a.
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA: Włodzimierz Ryms (sprawozdawca), Sędziowie NSA: Zofia Flasińska, Marek Stojanowski, po rozpoznaniu w dniu 30 maja 2014 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi W. C. o stwierdzenie niezgodności z prawem wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 grudnia 2013 r., sygn. akt I OSK 1130/12 oddalającego skargę kasacyjną W. C. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 stycznia 2012 r., sygn. akt I SA/Wa 871/11 w sprawie ze skargi W. C. na decyzję Wojewody Mazowieckiego z dnia [...] marca 2011 r., Nr [...] w przedmiocie ustalenia odszkodowania za nieruchomość postanawia: odrzucić skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem wyroku.
Skarżący W. C. wniósł skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 grudnia 2013 r., sygn. akt I OSK 1130/12 oddalającego jego skargę kasacyjną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 stycznia 2012 r. w sprawie z jego skargi na decyzję Wojewody Mazowieckiego z dnia [...] marca 2011 r. w przedmiocie ustalenia odszkodowania za nieruchomość. Skarżący zarzucił rażącą niezgodność wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 grudnia 2013 r. z art. 1 Protokołu nr 1 do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, sporządzonego w Paryżu dnia 20 marca 1952 r. (Dz.U. z 1995 r., Nr 36, poz. 175 ze zm.) oraz z art. 130 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, art.47 i art. 48 K.c., art. 5 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece oraz art. 6, 7, 77 § 1 i art. 80 K.p.a.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem wyroku podlega odrzuceniu.
Skarga o stwierdzenie niezgodność z prawem prawomocnego orzeczenia sądu administracyjnego nie jest kolejnym, instancyjnym środkiem odwoławczym. Orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego są prawomocne z chwilą ich wydania i co do zasady nie podlegają zaskarżeniu. Stosownie do art. 285a § 3 P.p.s.a. od orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem nie przysługuje, z wyjątkiem gdy niezgodność z prawem wynika z rażącego naruszenia prawa Unii Europejskiej. Naruszenie to ma dotyczyć konkretnej normy prawa Unii Europejskiej, która była stosowana w rozpoznawanej sprawie lub powinna być stosowana, przy czym naruszenie takiej normy ma charakter rażący. Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia powinna zawierać wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne (art. 285e pkt 3 P.p.s.a.).
Skarżący w skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 grudnia 2013 r., sygn. akt I OSK 1130/12 zarzucił naruszenie art. 1 Protokołu nr 1 do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności oraz szeregu przepisów prawa krajowego. Zarzut naruszenia powołanych przepisów nie wskazuje, że niezgodność z prawem wynika z rażącego naruszenia norm prawa Unii Europejskiej, albowiem nie został wskazany żaden przepis prawa Unii Europejskiej, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne.
Jakkolwiek prawo Unii Europejskiej zawiera odesłanie wprost do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności w art. 6 ust. 2 Traktatu o Unii Europejskiej (dalej: TUE), zgodnie z którym Unia Europejska została zobowiązana do przystąpienia do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, to do czasu zawarcia i wejścia w życie umowy o przystąpieniu Unii Europejskiej do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, Konwencja ta nie jest częścią porządku prawnego Unii Europejskiej i aktem prawa Unii. Wniosku tego nie zmienia brzmienie art. 6 ust. 3 TUE, zgodnie z którym "prawa podstawowe, zagwarantowane w europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności oraz wynikające z tradycji konstytucyjnych wspólnych Państwom Członkowskim, stanowią część prawa Unii jako zasady ogólne prawa". Przepis ten wskazuje, że prawa podstawowe zagwarantowane w Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności oraz te wynikające z tradycji konstytucyjnych państw członkowskich należą do ogólnych zasad prawa Unii Europejskiej, co nie oznacza, że sama Konwencja stanowi część prawa Unii Europejskiej. Takie stanowisko znajduje poparcie w utrwalonym orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W wyroku z dnia 24 kwietnia 2012 r. w sprawie Kamberaj (dotychczas nieopublikowany w Zbiorze; sygn. ECLI:EU:C:2012:233) Trybunał Sprawiedliwości UE stwierdził, że art. 6 ust. 3 TUE nie reguluje stosunków między Konwencją o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności a porządkami prawnymi państw członkowskich i nie określa konsekwencji, jakie sąd krajowy powinien wyciągnąć w razie sprzeczności między prawami gwarantowanymi w tej Konwencji a normą prawa krajowego. W konsekwencji Trybunał w sprawie Kamberaj stwierdził, że "W przypadku sprzeczności pomiędzy normą prawa krajowego a europejską Konwencją o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, podpisaną w Rzymie w dniu 4 listopada 1950 r. (EKPC), dokonane w art. 6 ust. 3 TUE odesłanie do EKPC nie wymaga od sądu krajowego zastosowania bezpośrednio postanowień tej konwencji i odstąpienia od stosowania niezgodnej z nią normy prawa krajowego". Tym samym należy przyjąć, że Konwencja o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności jest źródłem zasad ogólnych prawa UE, ale jako akt prawny nie jest częścią tego prawa.