Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Joanna Banasiewicz po rozpoznaniu w dniu 3 września 2009 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej W. L. i J. L. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 27 maja 2009 r., sygn. akt II SA/Go 196/09 o odrzuceniu skargi W. L. i J. L. na uchwałę Rady Miejskiej w O. z dnia [...] marca 2009 r., nr [...] w sprawie rozpatrzenia skargi W. L. i J. L. na Burmistrza O. dotyczącej przydzielenia lokalu tymczasowego w związku z planowaną eksmisją z dotychczas zajmowanego lokalu postanawia: oddalić skargę kasacyjną
Pismem z dnia 9 grudnia 2008 r., działając na podstawie wyroku Sądu Rejonowego w Sulęcinie z dnia 29 czerwca 2007 r. sygn. akt [...] oraz wyroku Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. z dnia 27 listopada 2007 r. sygn. akt [...], Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Sulęcinie wezwał W. L. i J. L. do dobrowolnego opróżnienia lokalu mieszkalnego położonego w O. przy ul. [...] i przeprowadzenia się do lokalu socjalnego wskazanego przez Burmistrza O. położonego w O. przy ul. [...].
Pismami z dnia 9 grudnia 2008 r. W. L. oraz J. L. zwrócili się do Burmistrza O. o zmianę decyzji i wskazanie innego wybranego przez siebie lokalu zastępczego. Jednocześnie pismem z dnia 10 grudnia 2008 r. złożyli do Wojewody Lubuskiego skargę na "wadliwe i opieszałe załatwianie sprawy" przez Urząd Miasta i Gminy O. dotyczącej przyznania im wskazanego przez nich lokalu. W oparciu o art. 229 pkt 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000r., Nr 98, poz. 1071 ze zm., dalej k.p.a.) Wojewoda przekazał powyższą skargę Radzie Miejskiej w O.
Uchwałą nr [...] z dnia [...] marca 2009 r. po rozpatrzeniu skargi J. L. oraz W. L. Rada Miejska w O. odpowiedziała pismem z dnia 5 marca 2009 r. będącym załącznikiem do w/w uchwały. W ocenie Rady Miejskiej działania Burmistrza O. dotyczące przydzielenia wskazanego wyżej lokalu tymczasowego, znajdowały oparcie w obowiązujących przepisach prawa.
Powyższa uchwała została zaskarżona do Sądu przez W. i J. L. W uzasadnieniu swego stanowiska skarżący wskazali, że uchwała jest dotknięta sankcją nieważności powodującą konieczność jej uchylenia, gdyż przemawiają za tym przesłanki formalne jak i merytoryczne.
W odpowiedzi na skargę Burmistrz Miasta i Gminy O. wniósł o odrzucenie skargi, gdyż sąd administracyjny nie jest władny do rozpatrzenia skarg na sposób funkcjonowania organów administracji publicznej. Skargi takie są rozpatrywane w trybie przepisów kodeksu postępowania administracyjnego odnoszących się do skarg i wniosków i nie podlegają kognicji sądu.
Postanowieniem z dnia 27 maja 2009 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim odrzucił skargę. Jak wskazał Sąd w orzecznictwie sądowym panuje ugruntowany pogląd, iż tryb "ogólnoskargowy" jest samodzielnym, jednoinstancyjnym postępowaniem o charakterze uproszczonym, które kończy się czynnością materialno-techniczną, a mianowicie zawiadomieniem o sposobie załatwienia skargi. Na zawiadomienie to nie służy skarga do sądu administracyjnego, nie jest ono bowiem innym niż decyzje i postanowienia aktem lub czynnością z zakresu administracji publicznej, dotyczącym uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) - zwana dalej p.p.s.a. Skarga z art. 227 k.p.a. jest odformalizowanym środkiem ochrony różnych interesów jednostki, nie dającym podstaw do uruchomienia dalszego trybu instancyjnego, tj. postępowania odwoławczego lub postępowania sądowoadministracyjnego (wyrok NSA z dnia 1 grudnia 1998 r., III SA1636/97, postanowienie NSA z dnia 21 listopada 2000 r., III SAB 108/99, postanowienie WSA w Rzeszowie z dnia 25 lipca 2005 r., I SA/Rz 117/05). Tym samym ocena prawidłowości prowadzenia postępowania skargowego w trybie przepisów działu VIII k.p.a. nie podlega kognicji sądów administracyjnych (postanowienie NSA z dnia 9 grudnia 1999 r., III SAB 7/99). Wobec powyższego Sąd uznał, że niniejsza sprawa nie należy do właściwości sądu administracyjnego, co oznacza, że nie został spełniony jeden z warunków dopuszczalności skargi, ustanowiony przepisem art. 58 § 1 pkt 1 p.p.s.a.