Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Jolanta Rajewska po rozpoznaniu w dniu 14 września 2007 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej P. Z. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 sierpnia 2006 r., sygn. akt II SA/Wa 1148/06 o odrzuceniu skargi P. Z. na decyzję Prezesa Rady Ministrów w przedmiocie odmowy przyznania renty specjalnej postanawia oddalić skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 28 sierpnia 2006 r. odrzucił skargę P. Z. na decyzję Prezesa Rady Ministrów w przedmiocie odmowy przyznania renty specjalnej, z uwagi na nieuzupełnienie przez skarżącego w zakreślonym terminie braków formalnych skargi tj. niewskazanie daty i numeru zaskarżonego aktu. Sąd wyjaśnił, że P. Z. został wezwany do sprecyzowania wniesionej skargi pismem z dnia 3 lipca 2006 r., doręczonym 11 lipca 2006 r. W wezwaniu zakreślony został siedmiodniowy termin do uzupełnienia braków. Skarżący został także poinformowany, iż nieuzupełnienie braków formalnych skargi spowoduje jej odrzucenie. Wprawdzie 18 lipca 2006 r., a zatem w zakreślonym terminie, skarżący nadesłał do Sądu pismo z wyjaśnieniami, jednak nie stanowiło ono wykonania wezwania, gdyż nie pozwalało na ustalenie, co jest przedmiotem skargi P. Z. W tej sytuacji Sąd I instancji odrzucił skargę na podstawie art. 58 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm. - dalej ustawa P.p.s.a.).
Skargę kasacyjną od powyższego postanowienia złożył P. Z., reprezentowany przez radcę prawnego, wnosząc o jego uchylenie i rozpoznanie skargi, ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, jak również o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:
1) naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:
a) niewłaściwe zastosowanie art. 58 § 1 pkt 3 ustawy P.p.s.a., poprzez błędne i nieuzasadnione przyjęcie, że skarżący nie uzupełnił skargi i że wskutek tego nie jest możliwe ustalenie co jest jej przedmiotem, a w konsekwencji odrzucenie skargi,
b) niewłaściwe zastosowanie art. 6 ustawy P.p.s.a., poprzez niewyczerpujące pouczenie skarżącego o koniecznym zakresie i sposobie uzupełnienia skargi, poprzez brak zrozumiałych wskazówek co do zakresu i szczegółowości informacji, która musi zostać przedłożona Sądowi pod rygorem odrzucenia skargi,
c) niezastosowanie art. 106 § 3 ustawy P.p.s.a., na podstawie którego Sąd był zobowiązany, z urzędu lub na wniosek strony, do przeprowadzenia dowodów uzupełniających z dokumentów, jeżeli byłoby to niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości i nie powodowało nadmiernego przedłużenia postępowania w sprawie. Sąd, nie otrzymawszy od skarżącego wystarczających wyjaśnień, nie podjął żadnych dodatkowych działań zmierzających do wyjaśnienia sprawy, zaś wszelkie wątpliwości rozstrzygnął na niekorzyść skarżącego;
2) naruszenie prawa materialnego przez jego niewłaściwe zastosowanie, polegające na tym, iż Sąd nie podjął się merytorycznego zbadania błędnie ustalonego stanu faktycznego, który nie został uznany za spełniający przesłanki art. 82 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, ze zm.).
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej pełnomocnik P. Z. szeroko opisał okoliczności mające jego zdaniem wpływ na zasadność przyznania skarżącemu renty specjalnej, a także dotychczasowe działania skarżącego i innych osób podejmowane w tej sprawie. Podkreślił także, że skarżący zgodnie ze swoją najlepszą wolą i wiedzą wykonał wezwanie Sądu do uzupełnienia braków formalnych, w sposób niewątpliwy i jasny powołując numer sprawy: II SA/Wa 1148/06. Informacja ta wyklucza uznanie, że nie wiadomo co jest przedmiotem jego skargi. Skarga P. Z. nie miałaby racji bytu jedynie wtedy, gdy nie istniałby przedmiot zaskarżenia (a istnieje ostateczna decyzja Prezesa Rady Ministrów o odmowie przyznania renty specjalnej) lub akt zaskarżenia (P. Z. złożył jednak niewątpliwie skargę do sądu administracyjnego). Pełnomocnik skarżącego podkreślił również, że Prezes Rady Ministrów nie miał problemu z identyfikacją zaskarżonej decyzji, co wynika z odpowiedzi na skargę P. Z.