Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Gliniecki po rozpoznaniu w dniu 30 września 2008 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej J. K. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 16 kwietnia 2008 r., sygn. akt IV SA/Wr 157/08 o odrzuceniu skargi J. K. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. z dnia [...], nr [...] w przedmiocie uznania zażalenia na niezałatwienie w terminie sprawy o przyznanie zasiłku okresowego za nieuzasadnione i odmowy wyznaczenia dodatkowego terminu załatwienia sprawy postanawia: oddalić skargę kasacyjną
Postanowieniem z dnia 16 kwietnia 2008 r., sygn. akt IV SA/Wr 157/08 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu odrzucił skargę J. K. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. z dnia [...], którym po rozpatrzeniu zażalenia J. K. na niezałatwienie w terminie sprawy z wniosku o przyznanie zasiłku okresowego, na podstawie art. 37 § 2 kpa uznano zażalenie za nieuzasadnione i odmówiono wyznaczenia dodatkowego terminu załatwienia sprawy. W uzasadnieniu postanowienia Sąd wskazał, że organ właściwy do rozpoznania zażalenia wniesionego w trybie art. 37 § 1 kpa wydaje postanowienie, o jakim mowa w art. 123 kpa. Postanowienie to jest zaliczane do grupy wydawanych w toku postępowania administracyjnego dotyczące poszczególnych kwestii, nie rozstrzygające sprawy, co do istoty, nie jest postanowieniem kończącym postępowanie w sprawie i nie przysługuje od niego zażalenie, wobec czego skarga podlegała odrzuceniu.
W skardze kasacyjnej od tego postanowienia pełnomocnik skarżącego zarzucił naruszenie ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 593) poprzez nierozpoznanie istoty sprawy w ten sposób, że dokonano przyznania zasiłku okresowego w kwocie 250 zł. bez uwzględnienia całości ponoszonych przez skarżącego kosztów utrzymania oraz art. 221, 222 i 227 kpa poprzez niewyjaśnienie stronie stanowiska organu w sposób przystępny i zrozumiały, co wynika z obowiązków nałożonych na organ przez prawo.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) zwanej dalej p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje skargę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc jednak pod rozwagę nieważność postępowania. Nie znajdując w niniejszej sprawie podstaw do stwierdzenia nieważności, Naczelny Sąd Administracyjny związany jest podstawami skargi kasacyjnej. Oznacza to, że Naczelny Sąd Administracyjny nie jest uprawniony do uwzględniania z urzędu ewentualnych uchybień, ani do samodzielnego dokonywania konkretyzacji zarzutów skargi kasacyjnej, a upoważniony jest wyłącznie do rozpatrywania sprawy w granicach wniesionej skargi kasacyjnej. Oceniając zasadność wniesionej w sprawie skargi kasacyjnej trzeba stwierdzić, iż w sposób oczywisty chybione są zarzuty naruszenia art. 221 w zw. z art. 222 i art. 227 kpa, które nie stanowiły podstawy rozstrzygnięcia Sądu I instancji, a dotyczą postępowania przed organami administracyjnymi.
Odnosząc się do zarzutu naruszenia przepisów art. 3 ust. 4, art. 17 ust. 1 pkt 4, art. 38 ust.1 pkt 1, ust. 2 pkt 1, ust. 5, art. 147 ust. 2 pkt 1, art. 8 ust. 1 pkt 1, art. 106 ust. 3 ustawy o pomocy społecznej, w których to przepisach skarżący upatrywał podstawy do wniesienia skargi kasacyjnej, poprzez "naruszenie mające istotny wpływ na wynik procesu" należy zauważyć, że zarzuty dotyczące prawa materialnego dotyczyć mogą błędnej jego wykładni lub niewłaściwego zastosowania. Zarzut błędnej wykładni prawa materialnego może być formułowany wówczas, gdy w ocenie wnoszącego skargę kasacyjną, stan faktyczny został ustalony w sposób niewadliwy. Jeżeli natomiast skarżący uważa, że ustalenia faktyczne były błędne to zarzut naruszenia prawa materialnego jest co najmniej przedwczesny. Przechodząc do drugiej postaci naruszenia prawa materialnego, polegającej na jego błędnym zastosowaniu to podkreślenia wymaga fakt, iż uchybienie takie polega na wadliwym uznaniu, że ustalony w sprawie stan faktyczny odpowiada hipotezie określonej normy prawnej. Nie można jednak w skardze kasacyjnej skutecznie stawiać zarzutu nietrafnego zastosowania prawa materialnego, gdy z jej uzasadnienia wynika, że wadliwie zostały ustalone okoliczności stanu faktycznego, bez wskazania przy tym, jakie normy postępowania naruszył Sąd pierwszej instancji (wyrok NSA z dnia 14 października 2004 r., FSK 568/04, ONSA WSA 2005, nr 4, poz. 67). W związku z powyższym, zarzut naruszenia wskazanych w skardze kasacyjnej przepisów prawa materialnego jest niezasadny, tym bardziej, że zaskarżonym postanowieniem Sąd I instancji wniesioną skargę odrzucił w oparciu o art. 58 § 1 pkt 1 i 6 p.p.s.a., stwierdziwszy brak podstaw do rozpoznania skargi na postanowienie, o jakim mowa w art. 123 kpa.
Z powyższych przyczyn Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. oddalił skargę kasacyjną.