Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Ewa Dzbeńska po rozpoznaniu w dniu 18 września 2009 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej J. S. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 lutego 2009 r., sygn. akt II SA/Wa 62/09 o odrzuceniu skargi J. S. na pismo Zastępcy Dyrektora Urzędu Pracy m. st. Warszawy z dnia [...] listopada 2008 r. nr [...] w przedmiocie rejestracji bezrobotnego postanawia: oddalić skargę kasacyjną.
Postanowieniem z dnia 18 lutego 2009 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę J. S. na pismo Zastępcy Dyrektora Urzędu Pracy m. st. Warszawy z dnia [...] listopada 2008 r. nr [...] w przedmiocie rejestracji bezrobotnego. W uzasadnieniu Sąd wskazał, iż pismo, na które została wniesiona skarga nie mieści się w katalogu aktów i czynności podlegających na podstawie ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm., zwanej dalej "p.p.s.a.") kontroli sądowoadministracyjnej. Z treści pisma wynika, że ma ono charakter informacyjny, brak jest również przepisów szczególnych, które przewidywałyby w takiej sytuacji kontrolę sadowoadministracyjną. W związku z powyższym skarga jako niedopuszczalna podlega odrzuceniu.
Na powyższe postanowienie J. S. wniósł skargę kasacyjną. W uzasadnieniu w pierwszej kolejności szczegółowo opisał postępowanie administracyjne w sprawie rejestracji jako bezrobotnego. Następnie stwierdził, iż Sąd Wojewódzki błędnie przyjął, iż skarga dotyczy pisma Zastępcy Dyrektora Urzędu Pracy m. st. Warszawy z dnia [...] listopada 2008 r., bowiem skarży on bezczynność organu tj. odmowę zarejestrowania go jako osoby bezrobotnej. Stwierdził, iż mimo złożenia przez niego wniosku o zarejestrowanie go jako osoby bezrobotnej, nie została wydana decyzja o odmowie rejestracji, co stanowi naruszenie art. 9 ust. 1 pkt 14 a) ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415 ze zm.).
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Wobec wyjaśnienia w skardze kasacyjnej, iż postępowanie sądowoadministracyjne w niniejszej sprawie zostało zainicjowane skargą na bezczynność, a nie jak to przyjął Sąd Wojewódzki skargą na pismo Zastępcy Dyrektora Urzędu Pracy m. st. Warszawy z dnia [...] listopada 2008 r. nr [...], Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że skarga ta również podlega odrzuceniu, a zatem zaskarżone postanowienie mimo błędnego uzasadnienia odpowiada prawu.
Zgodnie z art. 52 p.p.s.a. skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie, chyba że skargę wnosi prokurator lub Rzecznik Praw Obywatelskich (§ 1). Przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie (§ 2).
Z treści powyższego przepisu wynika, że przesłanka dopuszczalności postępowania sądowoadministracyjnego w odniesieniu do skarg na bezczynność, polegającą na nie wydaniu w terminie decyzji, sprowadza się do tego, iż skarżący obowiązany jest, przed wniesieniem skargi, do wyczerpania środka prawnego przewidzianego w art. 37 kpa tzn. winien wnieść zażalenie do organu administracji publicznej wyższego stopnia na nie załatwienie sprawy w terminie. W rozpoznawanej sprawie J. S. powinien był zatem przed wszczęciem postępowania sądowoadministracyjnego złożyć zażalenie do właściwego Samorządowego Kolegium Odwoławczego, które jest organem wyższego stopnia w stosunku do organów jednostek samorządu terytorialnego (art. 17 w zw. z art. 5 § 2 pkt 6 kpa). Ze zgromadzonych w aktach sprawy dokumentów, jak również z oświadczenia samego skarżącego zawartego w skardze kasacyjnej co do przebiegu postępowania przed organami administracji publicznej nie wynika, aby zażalenie takie wniósł. W związku z powyższym skarga do sądu administracyjnego wobec nie wyczerpania środków zaskarżenia jest niedopuszczalna i podlega odrzuceniu na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 w zw. z art. 52 § 1 p.p.s.a.
O zwrocie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej Naczelny Sąd Administracyjny nie orzekł, bowiem wynagrodzenie dla pełnomocnika ustanowionego z urzędu za wykonaną pomoc prawną, należne w myśl art. 250 p.p.s.a. od Skarbu Państwa przyznawane jest przez wojewódzki sąd administracyjny w postępowaniu określonym w przepisach art. 258 - 261 p.p.s.a.
W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 w zw. z art. 58 § 1 pkt 6 w zw. z art. 52 § 1 p.p.s.a orzekł jak w sentencji.