Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Izabella Kulig-Maciszewska po rozpoznaniu w dniu 1 października 2008 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej W. K. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 czerwca 2008 r. sygn. akt I SA/Wa 1533/07 odrzucającego skargę W. K. na pismo Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie pozostawienia podania bez rozpoznania p o s t a n a w i a: oddalić skargę kasacyjną
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 19 czerwca 2008 r. sygn. akt I SA/Wa 1533/07 odrzucił skargę W. K. na pismo Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] Nr [...], w przedmiocie pozostawienia podania bez rozpoznania.
W uzasadnieniu wskazano, że niniejsza sprawa nie mieści się we wskazanym w art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej "P.p.s.a.) katalogu aktów i czynności poddanych kognicji sądu administracyjnego. Zaskarżone pismo - informujące stronę o pozostawieniu podania bez rozpoznania na podstawie art. 64 § 2 k.p.a. - nie podlega kontroli sądu administracyjnego. Pozostawienie podania bez rozpoznania nie wymaga, zaznaczył Sąd, wydania przez organ decyzji, ani postanowienia, gdyż jest to jedynie czynność materialnotechniczna. Zaskarżonego pisma nie można zatem uznać także za czynność z zakresu administracji publicznej, o której mowa w art. 3 § 2 P.p.s.a. Z treści tego przepisu wynika, że czynności w nim wymienione muszą mieć charakter publicznoprawny. Treść powołanego przepisu wskazuje, że czynność musi dotyczyć uprawnienia lub obowiązku wynikającego z przepisów prawa. Konieczne jest więc odniesienie takiego aktu i czynności do przepisu prawa powszechnie obowiązującego, który określa uprawnienia lub obowiązki. Oznacza to, że musi istnieć ścisły związek między przepisem prawa, który określa uprawnienie lub obowiązek, a aktem lub czynnością, która dotyczy takiego uprawnienia lub obowiązku
W. K. złożył skargę kasacyjną od powyższego postanowienia zarzucając naruszenie art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a. polegające na nieprawidłowym uznaniu, że pozostawienie skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego bez rozpoznania, na podstawie art. 64 § 2 k.p.a. - nie jest "inną czynnością" w rozumieniu tego przepisu.
W ocenie skarżącego, w każdym przypadku pozostawienia sprawy bez rozpoznania jest ścisły i bezpośredni związek pomiędzy obowiązkiem wynikającym z przepisów prawa, a spoczywającym na organie administracji oraz sądzie administracyjnym, obowiązkiem rozpoznania sprawy, z którą kieruje się wnioskodawca, a czynnością pozostawienia wniosku bez rozpoznania, czyli zaniedbaniem tego obowiązku.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw.
Stosownie do art. 58 § 1 pkt 6 P.p.s.a. sąd odrzuca skargę jeżeli z innych przyczyn wniesienie skargi jest niedopuszczalne. Zgodnie zaś z art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a. kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na inne niż określone w pkt 1 - 3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa.
Z treści art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a. wynika - jak wskazał Sąd I instancji - że wymienione akty i czynności muszą mieć charakter publicznoprawny. Treść tego przepisu musi dotyczyć uprawnienia lub obowiązku - wbrew stanowisku strony - musi dotyczyć uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Konieczne jest zatem odniesienie takiej czynności do przepisu prawa powszechnie obowiązującego, który określa uprawnienie lub obowiązek.
Niewątpliwie zaś pismo organu informujące o pozostawieniu podania strony bez rozpoznania na podstawie art. 64 § 2 k.p.a. nie może być uznane za akt lub czynność podlegającą zaskarżeniu do sądu administracyjnego. Nie konkretyzuje bowiem żadnego stosunku administracyjnoprawnego, ani nie rozstrzyga o prawach czy obowiązkach strony. Jak wskazano w powołanym przez Sąd I instancji wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 lutego 2007 r. sygn. akt II GSK 295/06, pozostawienie pisma bez rozpoznania na podstawie art. 64 § 2 k.p.a., nie wymaga wydania przez organ ani decyzji, ani postanowienia, gdyż jest to jedynie czynność materialnotechniczna. Wbrew zaś argumentacji skargi kasacyjnej, strona nie jest pozbawiana możliwości obrony swoich praw, gdyż przysługuje jej - po wyczerpaniu określonego trybu - skarga do sądu administracyjnego na bezczynność organu.
Trafnie zatem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał wniesioną przez W. K. skargę za niedopuszczalną.
W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie ar.t 184 w związku z art. 182 § 1 P.p.s.a. orzekł jak wyżej.