I OSK 1181/05 POSTANOWIENIE Dnia 24 listopada 2005 r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Jan Paweł Tarno (spr.) po rozpoznaniu w dniu 24 listopada 2005 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Zofii B. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 czerwca 2005 r., sygn. akt II SA/Wa 967/05 o odrzuceniu skargi na decyzję Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego z dnia 4 lutego 2005 r., (...) w przedmiocie przyznania świadczenia w drodze wyjątku postanawia: oddalić skargę kasacyjną.
Postanowieniem z 21 czerwca 2005 r., II SA/Wa 967/05 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę Zofii B. na decyzję Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego z dnia 4 lutego 2005 r., (...) w przedmiocie przyznania świadczenia w drodze wyjątku. W uzasadnieniu Sąd podniósł, że skarżąca - mimo stosownych wezwań - nie uzupełniła w terminie braków skargi, co nakazywało ją odrzucić na podstawie art. 58 par. 1 pkt 3 ustawy z dnia 30.08.2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./.
Skargą kasacyjną z dnia 23 sierpnia 2005 r. zaskarżono powyższe postanowienie w całości, zarzucając mu naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, poprzez uchybienie art. 145 par. 1 pkt 1 lit. "c" ustawy z dnia 30.08.2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./.
Wskazując na powyższą podstawę zaskarżenia wniesiono o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości oraz o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.
W uzasadnieniu podniesiono, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie nietrafnie zarzucił skarżącej, że jej skarga nie spełnia wymagań zawartych w art. 57 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, ponieważ skarżąca nie pozostawiała wezwań Sądu bez odpowiedzi. Ponadto, ze znajdującego się w aktach sprawy materiału wynika. że przedmiotem skargi Zofii B. jest decyzja Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego z dnia 4 lutego 2005 r., (...).
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna nie mogła być uwzględniona, albowiem podniesione w niej zarzuty przeciwko zaskarżonemu wyrokowi Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie nie są trafne.
Stosownie do art. 183 par. 1 zd. 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. Oznacza to, że poza przypadkami nieważności postępowania, która tutaj nie ma zresztą miejsca, NSA jako sąd II instancji rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, wyznaczonymi przez przyjęte w niej podstawy, określające zarówno rodzaj zarzucanego zaskarżonemu orzeczeniu naruszenia prawa, jak i jego zakres. Zatem w zakresie określonym w przytoczonym przepisie w postępowaniu przed NSA obowiązuje zasada ograniczonej kognicji tego Sądu, która uniemożliwia mu uwzględnienie naruszeń prawa nie podniesionych przez skarżącego kasacyjnie.
Przepis, którego obrazę zarzuciła wnosząca skargę kasacyjną, tj. art. 145 par. 1 pkt 1 lit. "c" p.p.s.a. stanowi, że Sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie uchyla decyzję lub postanowienie w całości albo w części, jeżeli stwierdzi inne - niż stanowiące podstawę wznowienia postępowania - naruszenie przepisów postępowania, o ile mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Przepis ten nie miał zastosowania w rozpoznawanej sprawie, a więc WSA w Warszawie nie mógł go naruszyć.
Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny obowiązany był uznać skargę kasacyjną za bezzasadną i na podstawie art. 184 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzec jak w sentencji.