Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Jan Paweł Tarno (spr.) po rozpoznaniu w dniu 7 grudnia 2005 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej S. W. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 lipca 2005 r., sygn. akt IV SA/Wa 703/05 o odrzuceniu skargi S. W. na zarządzenie Szefa Służby Cywilnej z dnia [...], nr [...] w przedmiocie przeprowadzenia ponownego konkursu na wyższe stanowisko w służbie cywilnej postanawia oddalić skargę kasacyjną
Postanowieniem z dnia 14 lipca 2005 r., sygn. akt IV SA/Wa 703/05 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę S. W. na zarządzenie Szefa Służby Cywilnej z dnia [...], nr [...] w przedmiocie przeprowadzenia ponownego konkursu na wyższe stanowisko w służbie cywilnej. W uzasadnieniu stwierdził, że zaskarżone rozstrzygnięcie Szefa Służby Cywilnej nie jest decyzją administracyjną, lecz aktem z zakresu administracji publicznej dotyczącym uprawnień wynikających z przepisów prawa. Niemniej skarga na nie podlega odrzuceniu, ponieważ została wniesiona z uchybieniem terminu, o którym mowa w art. 53 § 3 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz U nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skarżący wezwał Szefa Służby Cywilnej do usunięcia naruszenia prawa pismem z 19 czerwca 2004 r., natomiast skargę do WSA w Warszawie wniósł dopiero 4 października 2004 r.
Skargą kasacyjną z dnia 9 września 2005 r. zaskarżono powyższe postanowienie w całości, zarzucając mu:
1. naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię, tj. art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz U nr 153, poz. 1269 ze zm.) w zw. z art. 104 kpa i art. 47 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o służbie cywilnej (Dz. U. z 1999 r. nr 49, poz. 483 z późn. zm.) polegającą na przyjęciu, że pismo Szefa Służby Cywilnej z [...], [...] nie jest decyzją administracyjną wydaną w trybie art. 127 § 3 kpa;
2. naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, w szczególności:
a) art. 52 i 53 § 1 i 2 ustawy z dnia 30.08.2003 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi przez niewłaściwą wykładnię i błędne zastosowanie polegające na przyjęciu, że skarżący nie wyczerpał w postępowaniu przed organem administracji przysługujących mu środków zaskarżenia,
b) art. 145 i 151 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi przez błędne odrzucenie skargi, w sytuacji, gdy zachodziły okoliczności uzasadniające jej merytoryczne rozpoznanie i uwzględnienie
c) art. 58 § 1 pkt 2 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi przez nieuzasadnione przyjęcie, że skarga została wniesiona z uchybieniem terminu,
d) art. 135 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi przez jego niezastosowanie pomimo zaistnienia konieczności kontroli legalności decyzji nie wymienionej w petitum skargi do WSA.
Wskazując na powyższe podstawy zaskarżenia wniesiono o: uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego jej rozpatrzenia oraz o zasądzenie kosztów procesowych według norm przepisanych.
W uzasadnieniu podniesiono, że:
1) Już w świetle argumentów wynikających na tle klasycznego orzecznictwa NSA nie można zaakceptować stanowiska wyrażonego przez WSA w zaskarżonym postanowieniu. Przepis art. 47 ustawy o służbie cywilnej przewiduje, że w przypadku naruszenia zasad przeprowadzania konkursu Szef Służby Cywilnej ,,zarządza" ponowne przeprowadzenie konkursu. Zauważyć więc trzeba, że "O uznaniu danego aktu za decyzją lub postanowienie, przesądza jego treść, a nie nazwa (forma). Użycie tej czy innej nazwy bądź też jej nieużycie nie ma znaczenia dla charakteru prawnego danego aktu jako orzeczenia, jeżeli jest to akt rozstrzygający co do istoty indywidualnej sprawy należącej do właściwości organów administracji państwowej lub w inny sposób kończący postępowanie w danej instancji" (tak w wyroku NSA z 3 sierpnia 2001 r. sygn. akt 111 SAB 34/01, LEX nr 79247, por. też np. wyrok NSA z 9 kwietnia 2003 r., sygn. akt I SA 2081/02, LEX nr 148893). Fakt, że w art. 47 ustawy o służbie cywilnej ustawodawca użył słowa "zarządza" nie oznacza, że zarządzenie takie nie jest decyzją administracyjną w rozumieniu art. 104 K.p.a. Podkreślić trzeba, że zarządzenie tego rodzaju kończy postępowanie w danej instancji, dotyczy konkretnej, indywidualnej sprawy i stanowi władcze jej rozstrzygnięcie. Tak więc zarządzenie Szefa Służby Cywilnej z [...], wydane w niniejszej sprawie jest decyzją administracyjną. Potraktowanie go jako jakiegokolwiek innego aktu z zakresu administracji pozbawia więc Skarżącego prawa do sądu i możliwości sądowej kontroli zarządzenia. Z powyższego wynika, że "zarządzenie" ma podstawę materialnoprawną w postaci art. 47 ustawy o służbie cywilnej, i jako władcze rozstrzygnięcie indywidualnych spraw musi być uznane za decyzję administracyjną, nie zaś jak uważa WSA za inny akt z zakresu administracji publicznej. Skoro zaś zarządzenie jest decyzją, i żaden przepis szczególny nie stanowi inaczej, to do zarządzenia jako decyzji wydanej przez ministra (w rozumieniu art. 5 § 2 pkt 4 K.p.a.) może złożyć wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, zgodnie z art. 127 § 3 K.p.a., a wydane wówczas rozstrzygnięcie będzie także decyzją, i to decyzją, którą strona może zaskarżyć do sądu administracyjnego - tak jak zrobił to Skarżący.