Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Jan Paweł Tarno po rozpoznaniu w dniu 11 czerwca 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej W. L. i H. L. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z 7 stycznia 2015 r., sygn. akt II SA/Bd 1394/14 odrzucającego skargę W. L. i H. L. na decyzję Burmistrza Szubina z [...] sierpnia 2014 r. Nr [...] w przedmiocie opłaty adiacenckiej postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie.
W. L. i H. L. wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy skargę na decyzję Burmistrza Szubina z [...] sierpnia 2014 r. w przedmiocie ustalenia opłaty adiacenckiej.
Postanowieniem z 7 stycznia 2015 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy odrzucił skargę.
W uzasadnieniu orzeczenia Sąd pierwszej instancji stwierdził, że zgodnie z art. 52 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz. U. z 2012 r., poz. 270; zwanej w skrócie "p.p.s.a.") skargę do sądu administracyjnego wnosi się po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie. Kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmująca orzekanie w sprawach skarg na decyzje administracyjne (art. 3 § 2 pkt 1 p.p.s.a.) jest zatem, z mocy cytowanego art. 52 § 1 p.p.s.a., ograniczona do skarg na decyzje wydane po wyczerpaniu środków zaskarżenia.
Jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy, skarżącym od wskazanej przez nich decyzji Burmistrza Szubina przysługiwało prawo jej zaskarżenia poprzez wniesienie odwołania do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Bydgoszczy. Skarżący skorzystali z tego prawa. W wyniku rozpatrzenia ich odwołania Kolegium w dniu [...] października 2014 r. wydało decyzję nr [...] utrzymującą w mocy decyzję Burmistrza Szubina. Tak więc zaskarżeniu do sądu administracyjnego podlega decyzja Kolegium, a nie Burmistrza. O możliwości zaskarżenia do sądu administracyjnego skarżący zostali właściwie pouczeni w decyzji organu odwoławczego. Ze skargi jednoznacznie wynika, że intencją skarżących było zaskarżenie decyzji organu I instancji, co - jak wyżej wykazano - jest niedopuszczalne z uwagi na niewyczerpanie środków zaskarżenia.
Uznając z powyższej przyczyny wniesienie skargi za niedopuszczalne, Sąd pierwszej instancji, na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a odrzucił skargę.
H. L. i H. L. wnieśli skargę kasacyjną od postanowienia z 7 stycznia 2015 r., zaskarżając je w całości i zarzucając mu naruszenie:
- art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a. przez niewłaściwe jego zastosowanie, tj. odrzucenie skargi na decyzję organu II instancji z powołaniem się na brak wyczerpania - przed złożeniem skargi - środków zaskarżenia, w sytuacji, gdy bezsporne jest, że skarżący - przed wniesieniem skargi - wnieśli odwołanie od decyzji organu I instancji i zostało ono rozpoznane przez organ II instancji; strona otrzymała decyzję organu II instancji i w terminie skargę wniosła;
- art. 6 p.p.s.a. przez niewykonanie przez Sąd I instancji jego dyspozycji, mimo że zachodziły ku temu przesłanki, w szczególności skarga złożona przez stronę budziła uzasadnione wątpliwości co do prawidłowości oznaczenia zaskarżonej decyzji oraz wskazania naruszenia prawa przez skarżącego;
- art. 49 § 1 p.p.s.a. przez zaniechanie wezwania skarżącego do uzupełnienia braków formalnych skargi przez wskazanie właściwego oznaczenia zaskarżonej decyzji oraz wskazanie naruszenia prawa przez skarżącego, w przypadku gdy treść złożonego pisma przez stronę nie spełniała wymagań formalnych;