Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Jan Paweł Tarno po rozpoznaniu w dniu 11 czerwca 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej W. L. i H. L. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z 29 grudnia 2014 r., sygn. akt II SA/Bd 1395/14 odrzucającego skargę W. L. i H. L. na decyzję Burmistrza Szubina z [...] sierpnia 2014 r. Nr [...] w przedmiocie opłaty adiacenckiej postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie.
W. L. i H. L. wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy skargę na decyzję Burmistrza Szubina z [...] sierpnia 2014 r. w przedmiocie ustalenia opłaty adiacenckiej.
Postanowieniem z 29 grudnia 2014 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy odrzucił skargę.
W uzasadnieniu orzeczenia Sąd pierwszej instancji stwierdził, że zgodnie z art. 52 § 1 p.p.s.a., skargę do Sądu można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie, chyba że skargę wnosi prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich lub Rzecznik Praw Dziecka. Stosownie do brzmienia art. 52 § 2 - 4 p.p.s.a. Przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie (§ 2). W związku z powyższym, w sytuacji gdy w sprawie przysługuje środek zaskarżenia, obligatoryjne jest wyczerpanie toku instancji, a następnie wniesienie stosownej skargi do Sądu, przy czym zaznaczyć należy, że skarga może dotyczyć jedynie ostatecznego rozstrzygnięcia sprawy w toku instancji. Przedmiotem skargi jest decyzja organu pierwszej instancji, ponieważ skarżący wyraźnie w skardze podali, że skarżą decyzję Burmistrza Szubina z dnia [...] sierpnia 2014 r. Nr [...]. Mimo że skarżący złożyli środek zaskarżenia na decyzję organu I instancji i został on rozpoznany przez organ II instancji to wolą strony skarżącej stało się zaskarżenie jedynie rozstrzygnięcia organu I instancji.
H. L. i H. L. wnieśli skargę kasacyjną od postanowienia z 7 stycznia 2015 r., zaskarżając je w całości i zarzucając mu naruszenie:
- art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a. przez niewłaściwe jego zastosowanie, tj. odrzucenie skargi na decyzję organu II instancji z powołaniem się na brak wyczerpania - przed złożeniem skargi - środków zaskarżenia, w sytuacji, gdy bezsporne jest, że skarżący - przed wniesieniem skargi - wnieśli odwołanie od decyzji organu I instancji i zostało ono rozpoznane przez organ II instancji; strona otrzymała decyzję organu II instancji i w terminie skargę wniosła;
- art. 6 p.p.s.a. przez niewykonanie przez Sąd I instancji jego dyspozycji, mimo że zachodziły ku temu przesłanki, w szczególności skarga złożona przez stronę budziła uzasadnione wątpliwości co do prawidłowości oznaczenia zaskarżonej decyzji oraz wskazania naruszenia prawa przez skarżącego;
- art. 49 § 1 p.p.s.a. przez zaniechanie wezwania skarżącego do uzupełnienia braków formalnych skargi przez wskazanie właściwego oznaczenia zaskarżonej decyzji oraz wskazanie naruszenia prawa przez skarżącego, w przypadku gdy treść złożonego pisma przez stronę nie spełniała wymagań formalnych;
- art. 134 § 1 p.p.s.a. przez niewykonanie przez Sąd pierwszej instancji jego dyspozycji, pomimo że zachodziły ku temu przesłanki, dotyczące braku uznania, że złożoną skargę należy potraktować jako środek zaskarżenia od decyzji ostatecznej, złożonej w granicach stosunku administracyjnoprawnego wyznaczającego daną sprawę.