Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Joanna Banasiewicz po rozpoznaniu w dniu 4 października 2007 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej K. Z. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 20 czerwca 2007 r., sygn. akt III SA/Gd 219/07 odrzucającego skargę o wznowienie postępowania w sprawie zakończonej wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 1 kwietnia 2004 r., sygn. akt 3 II SA/Gd 1707/01 oddalającym skargę K. Z. na decyzję Dyrektora Wojskowej Agencji Mieszkaniowej [...] w G. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie wypłaty równoważnika pieniężnego za brak osobnej kwatery stałej postanawia: oddalić skargę kasacyjną
W dniu 14 maja 2007 r. K. Z. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku skargę o wznowienie postępowania wskazując jako jej podstawę art. 271 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej p.p.s.a.). Uzasadniając przyjętą podstawę wznowienia skarżący podniósł, iż w rozprawie w dniu 18 marca 2004 r. uczestniczył bez fachowej pomocy adwokata; w jego ocenie taka pomoc nie była bowiem potrzebna, gdyż wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 czerwca 1997 r. był dla niego korzystny. Na ogłoszenie wyroku w dniu 1 kwietnia 2004 r. skarżący nie stawił się, będąc w przeświadczeniu, iż wydany w sprawie wyrok będzie doręczony z urzędu. Poza wskazaniem i uzasadnieniem podstawy wznowienia skarżący wskazał również, iż nikt nie powiadomił go o zmianie przepisów mimo obowiązku określonego w art. 6 w/w aktu normatywnego. Stąd też wystąpił o przywrócenie terminu do wniesienia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku. W celu zaś zaskarżenia wyroku zwrócił się do początkowo do Rzecznika Praw Obywatelskich o wystąpienie do Naczelnego Sądu Administracyjnego o podjęcie stosownej uchwały mającej na celu wyjaśnienie przepisów prawnych, których stosowanie wywołało rozbieżności w orzecznictwie sądów administracyjnych. Skierował również bezskutecznie pisma do Prokuratora Generalnego RP oraz Prezesa NSA. W zaistniałej sytuacji jedynym środkiem prawnym wzruszenia prawomocnego orzeczenia z dnia 1 kwietnia 2004 r. pozostała skarga o wznowienie postępowania.
Postanowieniem z dnia 20 czerwca 2007 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku odrzucił skargę o wznowienie postępowania. Jak podniósł Sąd w uzasadnieniu orzeczenia, zgodnie z powołanym przez skarżącego art. 271 pkt 2 p.p.s.a. można żądać wznowienia postępowania, jeżeli strona nie miała zdolności sądowej lub procesowej albo nie była należycie reprezentowana lub jeżeli wskutek naruszenia przepisów prawa była pozbawiona możności działania. Ze stanu sprawy, której dotyczy skarga o wznowienie postępowania, wynika, że skarżący w żaden sposób nie był pozbawiony możności działania. Miał bowiem możliwość składania pism procesowych i jak wynika z akt sprawy z możliwości tej korzystał. Nadto był obecny na rozprawie, o której został prawidłowo zawiadomiony. Faktem jest, iż nie był obecny na ogłoszeniu wyroku w dniu 1 kwietnia 2004 r. jednakże jak wynika z uzasadnienia skargi o wznowienie nieobecność ta była w pełni świadoma. Skarżący znał termin publikacji wyroku i w przypadku planowanej nieobecności z łatwością mógł się dowiedzieć jakie rozstrzygnięcie zapadło w przedmiotowej sprawie. W przypadku stawiennictwa na ogłoszenie wyroku skarżący zostałby z kolei pouczony o możliwości złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku. Niestawiennictwo skarżącego jedynie z powodu subiektywnej pewności co do uwzględnienia jego skargi oznaczało w istocie niedołożenie należytej staranności w trosce o własne interesy. Fakt, iż skarżący nie był reprezentowany przez adwokata nie oznacza braku należytej reprezentacji. W reasumpcji powyższych rozważań Sąd stwierdził, że wniesiona przez skarżącego skarga o wznowienie postępowania nie opiera się na ustawowej podstawie wznowienia. W konsekwencji, zgodnie z art. 280 § 1 p.p.s.a., skargę odrzucono.