Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Arkadiusz Despot-Mładanowicz po rozpoznaniu w dniu 7 września 2010 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Z. P. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 21 czerwca 2010 r., sygn. akt II SA/Sz 502/10 o odrzuceniu skargi Z. P. na decyzję Dyrektora Wojskowego Biura Emerytalnego w Szczecinie z dnia [...] marca 2010 r., nr [...] w przedmiocie waloryzacji emerytury wojskowej postanawia: oddalić skargę kasacyjną
Dyrektor Wojskowego Biura Emerytalnego w Szczecinie decyzją z dnia [...] marca 2010 r., nr [...], działając na podstawie art. 31 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin (Dz. U. z 2004 r. nr 8, poz. 66 ze zm.), ustalił nową wysokość emerytury wojskowej dla Z. P. Powyższe rozstrzygnięcie zostało doręczone stronie wraz z pouczeniem o sposobie i trybie wniesienia odwołania do Sądu Okręgowego w Szczecinie Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych.
Z. P. złożył w dniu 10 maja 2010 r. na wyżej opisane rozstrzygnięcie skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie.
W odpowiedzi na skargę Dyrektor Wojskowego Biura Emerytalnego w Szczecinie wniósł o odrzucenie skargi lub ewentualnie o jej oddalenie.
Postanowieniem z dnia 21 czerwca 2010 r. Wojewódzki Administracyjny w Szczecinie odrzucił skargę Z. P. Jak wskazał Sąd, kwestie związane z zaopatrzeniem emerytalnym żołnierzy zwolnionych z zawodowej służby wojskowej zostały uregulowane w ustawie z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin (Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 66 ze zm.). W art. 31 ust. 1 i 4 przesądzono, że od decyzji organu emerytalnego dotyczących prawa do zaopatrzenia emerytalnego i wysokości świadczeń z tego tytułu, zainteresowanemu przysługuje odwołanie do właściwego sądu według zasad określonych w przepisach Kodeksu postępowania cywilnego. Ustawodawca w art. 476 § 2 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.), wskazał, że sprawy, od których wniesiono odwołanie (tj. od decyzji wojskowych organów emerytalnych) należą do spraw w zakresu ubezpieczeń społecznych, a zatem stosownie do art. 1 i 2 k.p.c. są sprawami cywilnymi, do których rozpoznania powołano sądy powszechne. W ocenie Sądu, z powołanych przepisów jednoznacznie wynika, że sprawy dotyczące zaopatrzenia emerytalnego żołnierzy zawodowych obejmujące m.in. wysokość świadczenia emerytalnego, podlegają kognicji sądu powszechnego, a nie administracyjnego.
Od powyższego postanowienia Z. P. wniósł skargę kasacyjną, zarzucając naruszenie prawa materialnego - wskazanych przez siebie przepisów Konstytucji RP oraz przepisów ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin oraz naruszenie przepisów postępowania - wskazanych przez siebie przepisów ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosownie do art. 1 Kodeksu postępowania cywilnego sprawy z zakresu ubezpieczeń społecznych są sprawami cywilnymi, do których rozpoznania, stosownie do przepisu art. 2 tego Kodeksu powołane są sądy powszechne, chyba że przepisy szczególne przekazują je do właściwości innych organów. Sprawami z zakresu ubezpieczeń społecznych objętymi właściwością sądów powszechnych, są sprawy dotyczące ubezpieczeń społecznych, emerytur i rent, a także sprawy z zakresu ubezpieczeń społecznych wszczęte na skutek niewydania przez organ rentowy decyzji we właściwym terminie (art. 476 § 2 i 3 k.p.c.), zaś organami rentowymi są także wojskowe organy emerytalne (art. 476 § 4 pkt 3 k.p.c.). Również ustawa z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin stanowi w art. 31 ust. 4 i 5, że w sprawach dotyczących prawa do zaopatrzenia emerytalnego i świadczeń z tego tytułu oraz w przypadku niewydania przez organ emerytalny decyzji w tych sprawach zainteresowanemu przysługuje odwołanie do właściwego sądu według zasad określonych w przepisach Kodeksu postępowania cywilnego, a więc do właściwego sądu powszechnego. Oznacza to, że sąd administracyjny nie jest właściwy do rozpoznania sprawy ze skargi na decyzję wojskowego organu emerytalnego w przedmiocie waloryzacji emerytury wojskowej. Skoro w tych sprawach nie jest właściwy sąd administracyjny, to skarga na decyzję wojskowego organu emerytalnego w przedmiocie waloryzacji emerytury wojskowej wniesiona przez skarżącego do sądu administracyjnego była niedopuszczalna (art. 58 § 1 pkt 1 p.p.s.a.).
Naczelny Sąd Administracyjny uznał za zbędne szczegółowe odniesienie się do zarzutów skargi kasacyjnej dotyczących naruszenia wskazanych w niej przepisów prawa materialnego, bowiem w sprawie niniejszej nie miały one zastosowania, ani też Sąd I instancji nie dokonywał ich wykładni. W sprawie niniejszej nie można dopatrzyć się również naruszenia przepisów postępowania - ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Z tego względu na podstawie art. 184 w zw. z art. 182 § 1 i 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153 poz. 1270 ze zm.) skargę kasacyjną należało oddalić.