1.art. 58 § 1 pkt 6 P.p.s.a. poprzez niewłaściwe jego zastosowanie, tj. odrzucenie skargi na decyzję organu II instancji z powołaniem się na brak wyczerpania - przed złożeniem skargi - środków zaskarżenia, w sytuacji gdy bezspornym jest, ze skarżący - przed wniesieniem skargi - wnieśli odwołanie od decyzji organu I instancji i zostało ono rozpoznane przez organ II instancji, strona otrzymała decyzję organu II instancji i w terminie wniosła skargę.
2. art. 6 P.p.s.a. poprzez niewykonanie przez Sad I instancji jego dyspozycji pomimo, że zachodziły ku temu przesłanki, w szczególności skarga złożona przez stronę budziła uzasadnione wątpliwości co do prawidłowości oznaczenia zaskarżonej decyzji oraz wskazania naruszenia prawa przez skarżącego;
3. art. 49 § 1 P.p.s.a. poprzez zaniechanie wezwania skarżącego do uzupełnienia braków formalnych skargi poprzez wskazanie właściwego oznaczenia zaskarżonej decyzji oraz wskazanie naruszenia prawa przez skarżącego, w przypadku gdy teść złożonego pisma, przez stronę nie spełniała wymagań formalnych.
4. art. 134 § 1 P.p.s.a. poprzez niewykonanie przez Sąd I instancji jego dyspozycji, pomimo, że zachodziły ku temu przesłanki, dotyczące braku uznania, ze złożoną skargę należy potraktować jako środek zaskarżenia od decyzji ostatecznej, złożonej w granicach stosunku administracyjnoprawnego wyznaczającego daną sprawę administracyjną.
Powołując się na powyższe zarzuty wniesiono o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości, rozpoznanie skargi kasacyjnej na posiedzeniu niejawnym, w myśl art. 182 § 1 P.p.s.a. i zasądzenie na podstawie art. 203 pkt 1 P.p.s.a. kosztów zastępstwa procesowego oraz kosztów opłaty od udzielonego pełnomocnictwa.
W uzasadnieniu wskazano, że w zaskarżonym postanowieniu Sąd I instancji przyjął, że skarżący nie wyczerpali środków zaskarżenia, podczas gdy skarżący wnieśli odwołanie do organu II instancji, który nie uwzględnił odwołania, a skarżący w ustawowym terminie wnieśli skargę do Sądu.
Zaznaczono, że za usprawiedliwiony należy uznać zarzut naruszenia art. 49 § 1 P.p.s.a poprzez jego niezastosowanie, tj. niewezwanie skarżących do uzupełnienia braków formalnych skargi, pomimo, ze wystąpiły w niej rozbieżności, a Sąd I instancji powziął wątpliwość w zakresie wskazania zaskarżonego aktu. Zwrócono uwagę na to, ze co prawda skarżący powołali się w skardze na numer i datę decyzji organu I instancji, jednak w jej treści zawarli informację, ze skargę swoją składają na podstawie art. 50 § 1, a więc na decyzję organu II instancji. Wskazano, mając na uwadze treść art. 57 § 1 P.p.s.a., że skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym i zawierać elementy wymienione w przepisie, m.in. precyzyjnie wskazywać zaskarżony akt, jednak Sąd powinien jeżeli w samej treści istniała rozbieżność co do tego, które orzeczenie wydane w toku postępowania zostaje zaskarżone, na podstawie art. 49 § 1 P.p.s.a., wezwać stronę o uzupełnienie dostrzeżonego braku lub o wyjaśnienie powstałej rozbieżności. Złożona przez stronę działającą bez fachowego pełnomocnika skarga wymagała doprecyzowania w zakresie wskazania w niej decyzji, którą strona chciała zaskarżyć, poprzez wyraźne określenie czy była to skarga na decyzję organu I czy II instancji. Zaniechanie wezwania przez Sąd do dokonania tych czynności, stanowiło zdaniem skarżących uchybienie, gdyż zgodnie z art. 6 P.p.s.a. Sąd jest zobowiązany udzielać stronom wskazówek. Stąd w ocenie skarżących nieusprawiedliwione zastosowanie art. 58 § 1 pkt 6 P.p.s.a. skutkować powinno uchyleniem postanowienia o odrzuceniu skargi.