Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Izabella Kulig - Maciszewska po rozpoznaniu w dniu 5 września 2013 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej wniosku o wstrzymanie wykonania postanowienia zawartego w skardze kasacyjnej J. Ś. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 marca 2013 r., sygn. akt II SA/Wa 1622/12 oddalającego skargę J. Ś. na postanowienie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia [...] lipca 2012 r., nr [...] w przedmiocie wezwania do opróżnienia lokalu mieszkalnego postanawia: oddalić wniosek o wstrzymanie zaskarżonego postanowienia. .
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 12 marca 2013 r., sygn. akt II SA/Wa 1622/12, oddalił skargę J. Ś. na postanowienie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia [...] lipca 2012 r. w przedmiocie wezwania do opróżnienia lokalu mieszkalnego.
W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku, J. Ś. wniósł o wstrzymanie wykonania postanowienia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 16 lipca 2012 r.
W uzasadnieniu wniosku wskazano, że wykonanie postanowienia o opróżnieniu lokalu mieszkalnego spowoduje nieodwracalne konsekwencje, bowiem przedmiotowy lokal po jego opróżnieniu będzie mógł zostać przydzielony przez Komendanta Stołecznego Policji innej osobie. Wówczas, w przypadku korzystnego rozstrzygnięcia dla skarżącego, brak byłoby możliwości przydzielenia skarżącemu tego samego lub innego lokalu. Skarżący wykazał, że znajduje się w trudnej sytuacji materialnej, co z kolei oznacza, iż nie posiada on żadnych środków, które mógłby przeznaczyć na zakup lub wynajem mieszkania.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Po oddaleniu skargi, skarżący, który wniósł skargę kasacyjną może wystąpić z wnioskiem o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji (por. uchwała składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 kwietnia 2007 r., I GPS 1/07, ONSAiWSA z 2007 r., nr 4, poz.77).
Uwzględnienie takiego wniosku jest możliwe, jeżeli spełnione są przesłanki określone w art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270), dalej p.p.s.a, zgodnie z którym, Sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Instytucja wstrzymania wykonania określonego aktu lub czynności, jest postrzegana jako tymczasowa ochrona osoby, która wniosek taki składa przed ewentualnymi skutkami kontrolowanego przed sądem aktu lub czynności. Objęcie skarżącego tzw. ochroną tymczasową nie jest działaniem podejmowanym przez Sąd z urzędu, ani też działaniem obligatoryjnym, bowiem nawet jeżeli strona przedstawi okoliczności, które w jej ocenie przemawiają za zastosowaniem ochrony tymczasowej, Sąd nie jest zobowiązany do wydania żądanego orzeczenia.
W znacznej mierze powodzenie wniosku zależy od działań podjętych przez podmiot domagający się przyznania mu tego rodzaju ochrony. Zatem obowiązek uprawdopodobnienia istnienia przesłanek z tego przepisu spoczywa na wnioskodawcy.
Jakkolwiek należy podnieść, iż każda decyzja/postanowienie wywołuje określone skutki prawne to przepis art. 61 § 3 p.p.s.a. zobowiązuje stronę do wykazania przesłanek wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu lub czynności, nie nakładając obowiązku ich udowodnienia lecz uprawdopodobnienia, które nie może z reguły opierać się na samych twierdzeniach strony. Sąd podejmując rozstrzygnięcie musi opierać się na jakimś materiale pozwalającym zająć stanowisko. Zatem to strona składająca wniosek w trybie art. 61 § 3 p.p.s.a. jest zobowiązana do wykazania, że zachodzą warunki uzasadniające wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. Uzasadnienie wniosku powinno odnosić się do konkretnych okoliczności.
Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, należy wskazać, iż okoliczności przedstawione przez skarżącego we wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia nie stanowią okoliczności przemawiających za jego zasadnością. Podniesione okoliczności, iż wykonanie postanowienia o opróżnieniu lokalu mieszkalnego spowoduje nieodwracalne konsekwencje, bowiem przedmiotowy lokal po jego opróżnieniu będzie mógł zostać przydzielony przez Komendanta Stołecznego Policji innej osobie, nie stanowią, w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, przesłanek uzasadniających wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu. Należy zaznaczyć, iż w przypadku korzystnego rozstrzygnięcia dla skarżącego, organ będzie zobowiązany do przydzielenia skarżącemu tego samego lub innego lokalu.
W tych okolicznościach, należało uznać, iż wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.
W związku z powyższym Naczelny Sąd Administracyjny, mając na względzie treść art. 61 § 3 w zw. z art. 193 p.p.s.a. postanowił jak w sentencji postanowienia.