Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Ewa Dzbeńska po rozpoznaniu w dniu 5 lutego 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej P. K. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 22 października 2014 r. sygn. akt II SAB/Rz 72/14 o umorzeniu postępowania sądowego w sprawie ze skargi P. K. na bezczynność Burmistrza Miasta i Gminy Zagórz w przedmiocie udzielenia informacji publicznej postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie postanowieniem z dnia 22 października 2014 r., sygn. akt II SAB/Rz 72/14 umorzył postępowanie sądowe w sprawie ze skargi P. K. na bezczynność Burmistrza Miasta i Gminy Zagórz w przedmiocie udzielenia informacji publicznej.
W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że w dniu 17 października 2014 r. wpłynęło pismo skarżącego, w którym oświadczył, że cofa skargę złożoną w sprawie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie umarzając postępowanie sądowe powołał się na art. 60 oraz art. 161 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), dalej powoływanej jako "P.p.s.a." uznając cofnięcie skargi za skuteczne.
Skargę kasacyjną od powyższego postanowienia wniósł P. K., domagając się jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Rzeszowie oraz zasądzenia kosztów postępowania według norm przepisanych.
Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucono naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:
1) art. 183 § 2 pkt 5 w zw. z art. 45 ust. 1 Konstytucji RP poprzez przyjęcie, że strona skarżąca cofnęła skargę i umorzenie postępowania, a w konsekwencji zaniechanie rozpoznania sprawy co do jej istoty i pozbawienie jej możności obrony swych praw;
2) art. 133 § 1 P.p.s.a. poprzez ustalenie faktu cofnięcia skargi, który nie miał odzwierciedlenia w aktach sprawy;
3) art. 141 § 4 P.p.s.a. w zw. z art. 3 § 1 i 2 pkt 8 P.p.s.a. w zw. z art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a. poprzez błędne przyjęcie w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia, że skarżący cofnął skargę, skutkujące rozstrzygnięciem sprawy przez Sąd I instancji bez wszechstronnego rozważenia całokształtu materiału dowodowego;
4) art. 161 § 1 pkt 1 P.p.s.a. w zw. z art. 60 P.p.s.a. poprzez jego zastosowanie i przyjęcie, że strona skarżąca cofnęła skargę, a w konsekwencji umorzenie postępowania z uwagi na cofnięcie skargi;
5) art. 161 § 1 pkt 3 P.p.s.a. poprzez jego niezastosowanie i nieumorzenie postępowania z uwagi na to, iż po wniesieniu skargi na bezczynność, a przed wydaniem rozstrzygnięcia przez Sąd żądanie strony zostało rozpatrzone przez organ w ramach autokontroli;
6) art. 149 § 1 P.p.s.a. w zw. z art. 3 § 2 pkt 8 w zw. z art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a. poprzez jego błędną wykładnię, niezastosowanie i zaniechanie stwierdzenia czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa;
7) art. 54 § 3 P.p.s.a. poprzez jego niezastosowanie, w sytuacji gdy organ, którego bezczynność zaskarżono uwzględnił skargę w całości do dnia rozpoczęcia sprawy;
8) art. 201 § 1 P.p.s.a. w zw. z art. 205 § 2 P.p.s.a. oraz § 2 ust. 1 i 2, § 14 ust. 2 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 490) poprzez ich niezastosowanie. Naruszenie to miało wpływ na wynik sprawy, ponieważ doprowadziło to do niezasądzenia od organu na rzecz skarżącego kosztów postępowania;