Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Zbigniew Rausz po rozpoznaniu w dniu 6 grudnia 2006 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Stowarzyszenia "Komitet Obrony Policjantów" na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 sierpnia 2006 r., II SAB/Wa 70/06 o odrzuceniu skargi Stowarzyszenia "Komitet Obrony Policjantów" na bezczynność Prezesa Rady Ministrów w przedmiocie rozpoznania wniosku z dnia 8 listopada 2005 r. w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej o powołaniu pana M. B. na stanowisko Komendanta Głównego Policji i wniosku z dnia 25 października 2005 r. dotyczącego dopuszczenia w/w stowarzyszenia do udziału w postępowaniu administracyjnym w przedmiocie powołania Komendanta Głównego Policji postanawia oddalić skargę kasacyjną
Jak wskazał Sąd w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia, zgodnie z art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (t.j. Dz. U. z roku 2002 Nr 7 poz. 58 ze zm.) Komendanta Głównego Policji powołuje i odwołuje Prezes Rady Ministrów na wniosek ministra właściwego do spraw wewnętrznych. Mamy tu więc do czynienia nie z decyzją administracyjną, ale aktem powołania mającym znaczenie jako forma nawiązania stosunku pracy. Powołanie Komendanta Głównego Policji jest więc odrębnym sposobem nawiązania stosunku pracy różniącym się od mianowania policjanta na stanowisko służbowe, które podlega zgodnie z art. 32 ustawy o Policji procedurze administracyjnej. Akt powołania Komendanta Głównego Policji zgodnie z dyspozycja art. 5 pkt 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi nie podlega kognicji sądu administracyjnego. Wobec powyższego nie można zaskarżyć także bezczynności organu na akt, który nie jest ani decyzją, ani postanowieniem, ani też innym aktem lub czynnością administracyjną, na którą przysługuje skarga do sądu administracyjnego.
Skargę kasacyjną na powyższe postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 sierpnia 2006 r. złożyło Stowarzyszenie "K." wnosząc o jego uchylenie w całości i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.
Pełnomocnik stowarzyszenia zarzucił postanowieniu:
1/ naruszenie prawa materialnego w rozumieniu art. 174 pkt 1 ppsa przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie przepisu art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji /t. jedn. Dz. U. z 2002 r., Nr 7, poz. 58, z późn. zm./, polegającą na przyjęciu, że powołanie Komendanta Głównego Policji jest formą nawiązania stosunku pracy,
2/ naruszenie przepisów postępowania w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy w rozumieniu art. 174 pkt 2 ppsa a to:
a) naruszenie art. 1 § 2 ustawy o ustrojów sądów administracyjnych w zw. z art. 157 § 3 kodeksu postępowania administracyjnego, wyrażające się w uznaniu za zgodne z prawem przyjęcie, że Prezes Rady Ministrów nie uchyla się od rozstrzygnięcia w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji o powołaniu Pana M. B. na stanowisko Komendanta Głównego Policji, podczas gdy Prezes Rady Ministrów w rzeczywistości nie odmówił wszczęcia postępowania w sprawie nieważności decyzji, gdyż taka odmowa musiałaby nastąpić w drodze decyzji administracyjnej, co nie miało miejsca;
b) naruszenie art. 5 pkt 3 ppsa poprzez jego błędną wykładnię wyrażającą się wprzyjęciu, że akt powołania Komendanta Głównego Policji nie podlega kognicji sądu administracyjnego,
c) art. 134 § 1 ppsa - poprzez wyjście poza granice sprawy w rozumieniu art. 134 § 1 ppsa i w konsekwencji rozpoznanie legalności innej sprawy niż ta, w której wniesiono skargę, polegające na orzeczeniu w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania administracyjnego dotyczącego stwierdzenia nieważności decyzji o powołaniu Pana M. B. na stanowisko Komendanta Głównego Policji, podczas gdy skarga dotyczy wyłącznie bezczynności Prezesa Rady Ministrów w tej sprawie.