Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Jan Paweł Tarno, po rozpoznaniu w dniu 12 września 2012 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej L. W. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 25 kwietnia 2012 r., sygn. akt III SAB/Gd 13/12 o odrzuceniu skargi L. W. na bezczynność Dyrektora Oddziału Instytutu Pamięci Narodowej Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu w Gdańsku w przedmiocie bezczynności w sprawie doręczenia decyzji oraz wymierzenia kary grzywny postanawia: oddalić skargę kasacyjną.
Postanowieniem z 25 kwietnia 2012 r., III SAB/Gd 13/12, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku odrzucił skargę L. W. na bezczynność Dyrektora Oddziału Instytutu Pamięci Narodowej Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu w Gdańsku w przedmiocie bezczynności w sprawie doręczenia decyzji oraz wymierzenia kary grzywny.
W uzasadnieniu Sąd pierwszej instancji wskazał, że decyzja nr [...] z [...] lutego 2011 r. wydana przez Dyrektora Oddziału Instytutu Pamięci Narodowej w Gdańsku została doręczona pełnomocnikowi L. W. - P. A. 17 lutego 2011 r. W dniu 9 marca 2011 r. do Oddziału Instytutu Pamięci Narodowej w Gdańsku wpłynęło nadane 4 marca 2011 r. odwołanie L. W. od ww. decyzji, podpisane przez ustanowionych pełnomocników - P. A. oraz R. N. Postanowieniem z [...] września 2011 r. nr [...] Prezes Instytutu Pamięci Narodowej stwierdził uchybienie terminu do wniesienia odwołania od decyzji nr [...]. Postanowienie to zostało zaskarżone do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargą z 8 czerwca 2011 r.
Następnie, 13 października 2011 r. do Oddziału Instytutu Pamięci Narodowej w Gdańsku wpłynął podpisany przez adwokata R. N. wniosek o doręczenie decyzji z [...] lutego 2011 r. nr [...] wraz z uzasadnieniem. We wniosku wskazano, że przedmiotowa decyzja nie została doręczona drugiemu z pełnomocników L. W., tj. adwokatowi R. N. Organ z uwagi na treść art. 40 § 2 k.p.a. zobligowany był doręczyć tą decyzję obydwu pełnomocnikom L. W.
W piśmie z 27 października 2011 r. Naczelnik Oddziałowego Biura Udostępniania i Archiwizacji Dokumentów w Gdańsku wskazała, że decyzja z [...] lutego 2011 r. została skutecznie doręczona pełnomocnikowi L. W., co oznacza, że wniosek adwokata R. N. może być potraktowany wyłącznie jako wniosek o doręczenie kserokopii przedmiotowej decyzji.
W dniu 23 grudnia 2011 r. do Oddziału Instytutu Pamięci Narodowej w Gdańsku wpłynęło zażalenie pełnomocnika L. W. - adwokata R. N. na bezczynność Dyrektora Oddziału Instytutu Pamięci Narodowej w Gdańsku polegającą na niedoręczeniu pełnomocnikowi decyzji nr [...] z [...] lutego 2011 r.
Postanowieniem z [...] stycznia 2012 r. nr [...] Prezes Instytutu Pamięci Narodowej działając na podstawie art. 37 § 2 k.p.a. uznał zażalenie za nieuzasadnione i odmówił wyznaczenia dodatkowego terminu na doręczenie decyzji nr [...].
W dniu 15 marca 2012 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku wpłynęła skarga L. W. na bezczynność wraz z wnioskiem o wymierzenie organowi grzywny, skierowana przeciwko Dyrektorowi Oddziału Instytutu Pamięci Narodowej w Gdańsku. Skarżący wniósł o zobowiązanie organu do niezwłocznego doręczenia decyzji nr [...] oraz o wymierzenie organowi grzywny w wysokości 33.995,20 zł.
Sąd odrzucając skargę podkreślił, że zarzut bezczynności formułowany w skardze do sądu administracyjnego może dotyczyć wyłącznie przypadków określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4a ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270) - zwanej dalej p.p.s.a., a zatem tych aktów i czynności, składających się na działalność administracji publicznej, które są zaskarżalne i podlegają kontroli sądu administracyjnego. Skarga na bezczynność organu administracji publicznej nie może zatem dotyczyć czynności faktycznych, choćby organ lub inny podmiot był zobowiązany do ich wykonania w wyniku określonych zdarzeń lub wydania aktów administracyjnych. Doręczenie decyzji, o którym mowa w art. 109 k.p.a., nie jest aktem lub czynnością, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. Doręczenie jest czynnością materialno-techniczną polegającą na przekazaniu stronie postępowania lub reprezentującemu ją pełnomocnikowi rozstrzygnięcia w sprawie. Niewątpliwie czynność ta nie przyznaje, stwierdza lub uznaje uprawnienia lub obowiązku, gdyż fakt doręczenia ma jedynie ten skutek, że od daty doręczenia biegnie dla strony termin do wniesienia odwołania. Nie fakt doręczenia czyni dany podmiot stroną postępowania. Status ten wynika z przepisów prawa materialnego, które ma zastosowanie w danej sprawie.