Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Jolanta Rajewska po rozpoznaniu w dniu 21 grudnia 2006 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej J. A. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 19 lipca 2006 r., sygn. akt II SA/Bd 169/06 odrzucającego skargę J. A. na postanowienie Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w B. z dnia [...] kwietnia 2004 r., nr [...] w przedmiocie sprostowania postanowienia w sprawie pozostawienia wniosku bez rozpoznania postanawia oddalić skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy postanowieniem z dnia 19 lipca 2006 r. odrzucił skargę J. A. na postanowienie Wojewódzkiego Zespołu do spraw Orzekania o Niepełnosprawności w B. z dnia [...] kwietnia 2004 r.
w przedmiocie sprostowania postanowienia w sprawie pozostawienia wniosku bez rozpoznania. W motywach postanowienia wskazał, że zgodnie z art. 52 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi
(Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm. - dalej ustawa P.p.s.a.), skargę do sądu administracyjnego można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie. W myśl art. 66 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 123, poz. 776, ze zm.), w sprawach nieunormowanych ustawą zastosowanie ma m.in. ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, ze zm. - dalej kpa). Zgodnie z art. 127 § 2 w związku z art. 144 kpa, właściwym do rozpatrzenia zażalenia jest organ administracji publicznej wyższego stopnia, chyba że ustawa przewiduje inny organ odwoławczy. Definicję organu wyższego stopnia zawiera art. 17 kpa, który stanowi, że w stosunku do organów administracji publicznej, innych niż organy jednostek samorządu terytorialnego i wojewodowie, organami wyższego stopnia są odpowiednie organy nadrzędne lub właściwi ministrowie, a w razie ich braku - organy państwowe sprawujące nadzór nad ich działalnością. Ponieważ ustawa o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych nie wskazała organu nadrzędnego nad wojewódzkimi zespołami do spraw orzekania o niepełnosprawności, rozpatrzenie zażalenia należy do ministra właściwego dla działu administracji rządowej "zabezpieczenie społeczne". W dniu wydania zaskarżonego postanowienia ministrem takim był Minister Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej. Skarżący nie wyczerpał toku postępowania, w związku z czym jego skarga jest niedopuszczalna i podlega odrzuceniu. Sąd wskazał również, że błędne pouczenie Wojewódzkiego Zespołu do spraw Orzekania o Niepełnosprawności w B. co do trybu zaskarżenia postanowienia z dnia [...] kwietnia 2004 r. stanowi podstawę do ubiegania się o przywrócenie terminu do złożenia zażalenia.
Skargę kasacyjną od powyższego postanowienia złożył J. A., reprezentowany przez radcę prawnego, pełnomocnika z urzędu, wnosząc o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Bydgoszczy, jak również o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:
1) naruszenie prawa materialnego - art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, poprzez pozbawienie skarżącego możliwości merytorycznego rozpoznania skargi przez sąd,
2) naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na wynik sprawy:
a) art. 134 § 1 oraz art. 3 § 1 pkt 8 ustawy P.p.s.a. w związku z art. 222 kpa, poprzez nierozstrzygnięcie sprawy w jej granicach, wskutek potraktowania skargi wyłącznie jako dotyczącej odmowy sprostowania, podczas gdy była ona również skargą na bezczynność,