Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Zbigniew Ślusarczyk po rozpoznaniu w dniu 11 października 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej R. G.-J. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 20 czerwca 2017 roku sygn. akt II SAB/Rz 34/17 odrzucające skargę R. G.-J. na bezczynność Samorządowego Kolegium Odwoławczego w R. w przedmiocie nierozpoznania zażalenia na niezałatwienie sprawy w terminie postanawia: oddalić skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie postanowieniem z dnia 20 czerwca 2017 roku sygn. akt II SAB/Rz 34/17 wydanym na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2016, poz. 718 ze zm., dalej: p.p.s.a.) odrzucił skargę R. G.-J. na bezczynność Samorządowego Kolegium Odwoławczego w R. w przedmiocie nierozpoznania zażalenia na niezałatwienie sprawy w terminie.
W uzasadnieniu wskazano, że w skardze na postanowienie SKO w R. z dnia [...] listopada 2016 r. nr [...] w przedmiocie niedopuszczalności zażalenia na pozostawienie podania bez rozpoznania R. G.-J., reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, zarzuciła organowi "bezczynność w odniesieniu do merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy". W piśmie z dnia 11 maja 2017 roku, stanowiącym odpowiedź na wezwanie Sądu, skarżąca wskazała, że przedmiotowa skarga jest również skargą na bezczynność SKO w R. oraz Prezydenta Miasta R. Po wyłączeniu do odrębnego rozpoznania obu skarg na bezczynność, zarządzeniem z dnia 12 maja 2017 roku Sąd wezwał stronę skarżącą do sprecyzowania jakiego postępowania dotyczy skarga na bezczynność SKO w R. pod rygorem przyjęcia, że dotyczy postępowania z zażalenia na niezałatwienie sprawy w terminie. Wobec braku odpowiedzi na to wezwanie, Sąd przyjął - zgodnie z wyznaczonym w zarządzeniu rygorem, że skarga na bezczynność SKO w R. dotyczyła postępowania z zażalenia na niezałatwienie sprawy w terminie. Sąd uznał, że tak określony przedmiot sprawy nie podlegał kontroli sądu administracyjnego, jako że nie mieścił się w granicach wyznaczonych w szczególności przez przepisy art. 3 § 2 i 3 p.p.s.a. Sąd dodał, że w stanie prawnym przed dniem 1 czerwca 2017 roku, kontroli sądowoadministracyjnej nie podlegało ani postępowanie prowadzone przez właściwy organ w trybie art. 37 k.p.a., ani postanowienie kończące takie postępowanie wpadkowe. Takie postępowanie miało bowiem charakter jedynie wpadkowy, nie kończyło postępowania w sprawie administracyjnej i nie zawierało rozstrzygnięcia co do istoty. Nie kreowało również nowej sprawy administracyjnej. Tym samym nie spełniało wymagań określonych w art. 3 § 2 pkt 2 p.p.s.a., przez co nie służyła w takiej prawie wpadkowej również skarga na bezczynność, o której mowa w art. 3 § 2 pkt 8 i 9 p.p.s.a.
Skargę kasacyjną od tego postanowienia (zatytułowaną błędnie jako "zażalenie") złożyła R. G.-J., zaskarżając je w całości i zarzucając mu naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 58 § 1 pkt 1 p.p.s.a. poprzez niesłuszne uznanie skargi za niedopuszczalną i jej odrzucenie. W oparciu o tak sformułowany zarzut skarżąca kasacyjnie wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia i uwzględnienie skargi. W uzasadnieniu wskazano, że czynność z art. 64 § 2 k.p.a. polegająca na pozostawieniu podania bez rozpoznania posiada wszystkie cechy pozwalające na jej zakwalifikowanie do aktów lub czynności w rozumieniu art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. W związku z tym w ocenie skarżącej kasacyjnie przysługuje na nią zażalenie, zaś na stwierdzenie niedopuszczalności zażalenia - przysługuje prawo wniesienia skargi.