Skarga kasacyjna na decyzję Ministra Finansów o powołaniu Marka B. na Naczelnika Urzędu Skarbowego w H.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Stahl po rozpoznaniu w dniu 22 czerwca 2005 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogómoadministracyjnej skargi kasacyjnej Krzysztofa K. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 lipca 2004 r., sygn. akt II SA 3303/03 o odrzuceniu skargi Krzysztofa K. na decyzję Ministra Finansów z dnia (...) 1999 r. o powołaniu Marka B. na Naczelnika Urzędu Skarbowego w H. postanawia odrzucić skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 15 lipca 2004 r., II SA 3303 /03, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę Krzysztofa K. na decyzję Ministra Finansów z dnia 30 września 1999 r. o powołaniu Marka B. na Naczelnika Urzędu Skarbowego w H., stwierdzając jej niedopuszczalność w oparciu o art. 5 pkt 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/.

Od powyższego postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wniósł pismem z dnia 18 października 2004 r. skargę kasacyjną Krzysztof K. W skardze kasacyjnej pełnomocnik Krzysztofa K., radca prawny Agata R. wniosła o uchylenie postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, zarzucając postanowieniu naruszenie przepisów art. 6-8 Kpa oraz art. 3 par. 1 i 2 oraz 53 par. 1 p.p.s.a.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do art. 176 p.p.s.a. skarga kasacyjna powinna czynić zadość wymaganiom przepisanym dla pisma w postępowaniu sądowym oraz zawierać oznaczenie zaskarżonego orzeczenia ze wskazaniem czy jest ono zaskarżone w całości czy w części, przytoczenie podstaw kasacyjnych ich uzasadnienie, wniosek o uchylenie lub zmianę orzeczenia z oznaczeniem żądanego uchylenia bądź zmiany.

Są to niezbędne elementy dodatkowe /określone/, wykraczające poza wymogi dotyczące innych pism procesowych. Brak któregokolwiek elementu dodatkowego wymienionego w powyższym artykule 176 p.p.s.a. /w drugiej części/, powoduje odrzucenie skargi kasacyjnej jako niedopuszczalnej, ponieważ Sąd nie może rozpatrzyć skargi kasacyjnej. Skoro Naczelny Sąd Administracyjny, pomijając rozważenie nieważności postępowania, jest związany granicami kasacji, to granice te muszą być wyznaczone we wnoszonej skardze kasacyjnej.

Zgodnie z art. 174 p.p.s.a., skargę kasacyjną można oprzeć na naruszeniu prawa materialnego przez błędną wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie oraz na naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Przedstawienie podstaw kasacyjnych nie może ograniczać się do zacytowania treści art. 174 p.p.s.a. Należy wskazać, na czym polegała błędna wykładnia i niewłaściwe zastosowanie przepisów prawa materialnego oraz jaka powinna być wykładnia prawidłowa i właściwe zastosowanie. Opierając skargę kasacyjną na naruszeniu przepisów postępowania należy wskazać, które przepisy prawa procesowego zostały naruszone przez Sąd i określić, jaki miało to wpływ na wynik sprawy.

Skarga kasacyjna nie spełnia wymogów określonych w powyższym artykule. Wskazanie konkretnie przepisów art. 6, 7 i 8 Kpa, których Sąd nie stosował nie może być uznane za zarzut w rozumieniu powołanego przepisu art. 174 p.p.s.a. Również drugi zarzut nie spełnia wymogów określonych w tym przepisie, pełnomocnik skarżącego ogólnie bowiem powołuje przepisy art. 3 par. 1 i 2 oraz art. 53 par. 1 p.p.s.a. bez wskazania na czym ich naruszenie miałoby polegać oraz nie wskazuje, jakie to naruszenie miało wpływ na wynik sprawy. Naczelny Sąd Administracyjny nie ma kompetencji ani obowiązku doszukiwania się tych naruszeń, które nie wynikają także z uzasadnienia skargi kasacyjnej.

Oznaczenie podstaw kasacyjnych stanowi warunek niezbędny dla kontroli Naczelnego Sądu Administracyjnego, dokonywanej, w oparciu o art. 183 par. 1 p.p.s.a. - w granicach skargi kasacyjnej.

Nieokreślenie przesłanek skargi kasacyjnej lub nieprawidłowe ich określenie, czyni skargę kasacyjny niedopuszczalną i tym samym powoduje jej odrzucenie.

Z powyższych przyczyn, Naczelny Sąd Administracyjny, w oparciu o art. 178 w zw. z art. 193 p.p.s.a., orzekł, jak w sentencji postanowienia.

Strona 1/1