Skarga kasacyjna na postanowienie WSA w Warszawie w przedmiocie dostępu do informacji publicznej
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Jan Paweł Tarno (spr.) po rozpoznaniu w dniu 13 marca 2007 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Kancelarii Prawnej W. Spółka Komandytowa na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 grudnia 2006 r., sygn. akt II SA/Wa 2230/06 odrzucające skargę Kancelarii Prawnej W. Spółka Komandytowa na pismo p.o. Zastępcy Dyrektora Sekretariatu Prezesa Urzędu Ochrony konkurencji i Konsumentów z dnia [...], nr [...] w przedmiocie dostępu do informacji publicznej postanawia oddalić skargę kasacyjną

Uzasadnienie strona 1/3

Postanowieniem z dnia 14 grudnia 2006 r., sygn. akt II SA/Wa 2230/06 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę Kancelarii Prawnej W. Spółka Komandytowa na pismo p.o. Zastępcy Dyrektora Sekretariatu Prezesa Urzędu Ochrony konkurencji i Konsumentów z dnia [...], nr [...] w przedmiocie dostępu do informacji publicznej.

W uzasadnieniu Sąd I instancji podniósł, iż zgodnie z art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na: decyzje administracyjne, postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty, postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie, inne niż określone w pkt 1 - 3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa oraz bezczynność organów w przypadkach określonych w pkt 1 - 4.

Przedmiotem skargi natomiast, jak podano, jest pismo p.o. Zastępcy Dyrektora Sekretariatu Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów - A. Z. - z dnia [...] nr [...], w którym wymieniona informuje Kancelarię, że materiały o których udostępnienie zwróciła się skarżąca nie stanowią informacji publicznej w rozumieniu ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.). Zdaniem Sądu I instancji zaskarżone pismo nie posiada cech indywidualnego rozstrzygnięcia w sprawie z zakresu administracji publicznej, kształtującego w sposób władczy sytuację prawną adresata. Pismo informacyjne o tym, że informacja nie ma charakteru informacji publicznej, nie podlega kognicji sądów administracyjnych, nie mieści się bowiem w zakresie art. 3 § 2 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Wskazano przy tym na treść postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z 24 stycznia 2006 r. I OSK 928/05.

W skardze kasacyjnej na powyższe postanowienie działający w imieniu skarżącej pełnomocnik podniósł, iż zaskarża je w całości i zarzuca wskazanemu naruszenie prawa procesowego tj. art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, iż nie obejmuje się zakresem tego artykułu pism stwierdzających, iż żądane informacje nie są informacjami podlegającymi ustawie z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. 2001, nr 112, poz. 1198 ze zm.) oraz w rezultacie poprzez jego niezastosowanie. Zaskarżonemu orzeczeniu pełnomocnik skarżącej zarzucił ponadto naruszenie art. 221 ustawy o dostępie do informacji publicznej poprzez jego niezastosowanie. Stwierdzono, iż Sąd Wojewódzki odwołał się w zaskarżonym postanowieniu do doktrynalnej definicji decyzji administracyjnej, podczas gdy podstawą prawną skargi nie był art. 3 § 2 pkt 1 p.p.s.a., lecz art. 3 § 2 pkt 4 tej ustawy. Podano dalej, iż odniesienie do definicji decyzji administracyjnej jest w niniejszej sprawie o tyle adekwatne, że pismo organu zawiera w rzeczywistości rozstrzygnięcie merytoryczne, którym jest odmowa dostępu do informacji publicznej. Wskazano, iż na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej, odmowa udostępnienia informacji publicznej, bez względu na to czy wydana w formie decyzji czy w formie czynności faktycznej, bez wątpienia ma wpływ na sytuację prawną podmiotu żądającego dostępu do informacji. Tym bardziej, że zgodnie z art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. odmowa dotyczy uprawnień (...) wynikających z przepisów prawa. Wskutek odmowy dostępu do informacji publicznej niezrealizowane zostaje indywidualne prawo podmiotu żądającego dostępu do informacji publicznej. Wnoszący skargę kasacyjną podniósł, iż specyfiką skargi do sądu administracyjnego na pisma odmawiające dostępu do informacji publicznej ze względu na to, iż żadna informacja nie ma charakteru informacji publicznej jest fakt, że o dopuszczalności drogi sądowoadministracyjnej przesądza kwalifikacja żądanej informacji. Jeżeli bowiem żądana informacja podlega ustawie o dostępie do informacji publicznej, to pismo odmawiające dostępu do tej informacji ze względu na to, że nie jest to informacja publiczna, jest czynnością z zakresu administracji publicznej w rozumieniu art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. Zatem, jak podano, skarżona czynność mieści się w katalogu czynności o charakterze materialno - technicznym, które podlegają zaskarżeniu do sądu administracyjnego w trybie art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. Ponadto pełnomocnik skarżących stwierdził, iż każdy rezultat postępowania o udostępnienie informacji publicznej, z wyjątkiem przewidzianym w art. 22 ustawy o dostępie do informacji publicznej, jest poddany kognicji sądów administracyjnych. Ewentualne wątpliwości co do dopuszczalności zaskarżenia do sadu administracyjnego określonego aktu lub czynności na podstawie art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. lub co do możliwości zastosowania wprost art. 21 ustawy o dostępie do informacji publicznej powinno być rozstrzygane na korzyść wnoszącego skargę. Jak podano, tylko taki sposób wykładni omawianego przepisu pozostaje w zgodzie z zawartą w art. 45 ust 1 Konstytucji RP. Wniesiono o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania WSA w Warszawie oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Strona 1/3